Zapis na sąd polubowny zawarty w umowie (statucie) spółki bądź też zawarty w umowie między stronami, powoduje, że strony mogą dochodzić roszczeń wynikający z danego stosunku prawnego przed sądem polubownym. W przypadku wniesienia sprawy przed sąd powszechny, sąd na zarzut pozwanego (uczestnika postępowania nieprocesowego) zapisu przed sąd polubowny, zgłoszony przed wdaniem się w spór co do istoty sporu – pozew (wniosek) odrzuci. Sąd powszechny nie odrzuci pozwu (wniosku) gdy okaże się, że zapis na sąd polubowny jest nieważny.
Kierując sprawę do sądu co do zasady właściwym miejscowo będzie sąd, w okręgu którego pozwany ma miejsce zamieszkania lub, w przypadku gdy pozywana zostaje osoba prawna lub jednostka – sąd w okręg którego znajduje się jej siedziba. W pewnych przypadkach mając na uwadze ułatwienie dochodzenia roszczeń, ustawodawca przewidział możliwość wyboru, przez wnoszącego pozew, sądu do którego ten może sprawę skierować, niestety w przypadku niektórych spraw – pozew możne zostać wytoczony jedynie przed określony sąd. W jakich przypadkach ustawodawca uznał, iż właściwy jest wyłącznie określony sąd?
Sprawa w postępowaniu upominawczym może się toczyć zarówno przed sądem rejonowym jak i okręgowym. Jest rozpoznawana na posiedzeniu niejawnym, w zamierzeniu szybciej, dlatego nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zostaje wydany wtedy, gdy powód dochodzi roszczenia pieniężnego, a także w innych sprawach, jeżeli przepis szczególny tak stanowi. Jeżeli sprawa zostanie rozpoznana w postępowaniu upominawczym, zostanie wydany nakaz zapłaty.
Sprawa, która toczy się według przepisów o postępowaniu odrębnym, jakim jest postępowanie nakazowe, może być rozpoznana zarówno w sądzie rejonowym jak i okręgowym. Jednak, co jest kwestią najważniejszą - sąd rozpozna sprawę według przepisów o postępowaniu nakazowym jedynie, gdy powód złoży pisemny wniosek w pozwie o rozpoznanie sprawy w tym postępowaniu.
Jeżeli strony w umowie poręczenia nie zastrzegły, iż odpowiedzialność poręczyciela ma charakter odpowiedzialności subsydiarnej, oznacza to, że nie trzeba czekać z żądaniem spełnienia świadczenia od poręczyciela do czasu aż stwierdzimy, iż nasz główny dłużnik nie będzie w stanie spełnić sam swojego świadczenia. Powyższa regulacja zawarta została w art. 881 Kodeksu cywilnego i określa, iż poręczyciel będzie odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny, gdy strony inaczej nie postanowiły.
Zawarta umowa na gruncie prawa oznacza powstanie stosunku prawnego między dwiema lub więcej osobami. Na mocy tego stosunku, jedna strona – jest nią wierzyciel może żądać od drugiej strony umowy, określonego w umowie zachowania (polegającego, co do zasady na spełnieniu określonego świadczenia). Druga strona, będąca dłużnikiem, musi swoje zobowiązanie względem wierzyciela spełnić.
Każda umowa musi zawierać określone elementy konieczne. Do elementów niezbędnych każdej umowy z pewnością zaliczyć należy przedmiot świadczenia stron. Strony, nie często przywiązują należytą uwagę przy określaniu przedmiotu umowy, a to – jeśli dotyczy rzeczy, może mieć istotny wpływ na przyznanie wierzycielowi określonych uprawnień. Zatem warto dowiedzieć się, jakie konsekwencje związane ze sposobem określenia przedmiotu umowy, przewiduje prawo.
