Posługiwanie się słowem „zatrudnianie” ma na celu podkreślenie, że chodzi o pozyskiwanie osób z zewnątrz, spoza firmy, nowych w organizacji, nie zaś na awansach czy przesunięciach wewnętrznych pracowników już zatrudnionych w firmie i znających kulturę firmy. Zatrudnianie wiąże się więc z dodatkowymi czynnościami kadrowymi, wykraczającymi poza „tu jest twoje krzesło, siadaj i pracuj do piątej”.
Propozycja minister pracy, Jolanty Fedak, aby zwiększyć wysokość płacy minimalnej o 8 proc., może negatywnie odbić się zarówno na osobach bezrobotnych i poszukujących pracy, jak i obecnie zatrudnionych, których dochody są najmniejsze. Tak raptowna zmiana wysokości wynagrodzenia zniechęci pracodawców do tworzenia nowych stanowisk pracy oraz pociągnie za sobą redukcję zatrudnienia.
Odporność na stres jest cechą pożądaną u każdego pracownika, niezależnie od stanowiska, jakie piastuje. I właśnie z tego względu, obok sumienności, uważana jest za uniwersalny wskaźnik wysokiej przydatności zawodowej kandydata do pracy. Jednocześnie należy mieć świadomość, że nowoczesne podejście do oceny odporności na stres uwzględnia wiele jej aspektów.
Kontrola korespondencji przez osoby, do których nie jest ona
skierowana, narusza gwarantowaną przez Konstytucję RP swobodę
komunikowania się (art. 49). Tajemnica korespondencji jest też jednym z
dóbr osobistych, wprost wymienianych przez art. 23 kc, a obowiązkiem
pracodawcy, wyraźnie określonym w kodeksie pracy (art. 111), jest
poszanowanie dóbr osobistych pracownika.
Aby odpowiednio zmotywować pracownika, zwiększając jednocześnie zysk
firmy, należy opracować właściwe zasady naliczania premii. Istotne jest,
aby pracownik wiedział i faktycznie odczuwał, że ma wpływ na wysokość
premii, którą otrzyma, czyli, że może sobie ją „wypracować”. Ważne jest,
aby cele pracownika były realne. Zbyt wygórowane, niezbyt osiągalne,
będą miały działanie odwrotne od zamierzonego, czyli demotywujące.
Celem tego ćwiczenia jest rozbudowanie umiejętności i wiedzy osoby coachowanej przez ponowne stworzenie historii odzwierciedlających jego życiowe doświadczenie. Rozmowy re-
autoryzujące budują pomost, z którego uczestnik może wejść w najbliższą przyszłość pejzażu aktywności swojego życia. To ćwiczenie nie jest formalnym wywiadem, dlatego podane niżej pytania
stanowią pewien punkt odniesienia. Należy rozmawiać naturalnie, bez pospieszania, a także bez powracania uporczywie do pytania, którego okazja zadania ewidentnie minęła. Najlepiej po prostu podążać tam, dokąd prowadzą odpowiedzi osoby coachowanej.
Coaching jest dziedziną stosunkowo młodą. Szacuje się, że na świecie jest co najmniej 30 tys. coachów, a liczba ta stale wzrasta (Lindbom, 2006).1 Coaching, mimo swojej popularności, nie ma jeszcze wypracowanej spójnej koncepcji, wciąż brakuje jasnych wytycznych co do sposobów jego prowadzenia. Problemy pojawiają się nawet przy próbie określenia, czym jest coaching, a zjawisko to bardzo dobrze opisuje stwierdzenie „ilu coachów, tyle definicji”.
Istnieje wiele przypadków, w których osoba ponosi szkodę w wyniku wypadku, który polega na wypadnięciu, wylaniu lub wyrzuceniu czegoś z pomieszczenia. Poszkodowany zazwyczaj, albo w ogóle nie dochodzi odszkodowania, albo też chciałby, ale nie bardzo wie jakie kroki w tym celu przedsięwziąć.
