Odpowiedzialność z tytułu chorób zawodowych
REKLAMA
REKLAMA
W obecnym stanie prawnym odpowiedzialność ubezpieczeniowa z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, przy składce ubezpieczeniowej obciążającej wyłącznie pracodawcę, została przeniesiona na Zakład Ubezpieczeń Społecznych, który wypłaca należne z tego tytułu świadczenia na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Ubezpieczenie wypadkowe przewiduje świadczenia chroniące wszystkie skutki w zakresie zdolności do pracy, jakie może wywołać zdarzenie losowe typu choroba zawodowa, tzn.:
REKLAMA
1. czasowa niezdolność do pracy,
2. zmniejszona sprawność do pracy,
3. trwała całkowita lub częściowa niezdolność do pracy,
4. utrata żywiciela.
Świadczeniami udzielanymi przez ubezpieczenie wypadkowe w razie zajścia tych zdarzeń są:
1. zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne,
2. zasiłek wyrównawczy,
3. renta z tytułu niezdolności do pracy albo renta szkoleniowa,
4. renta rodzinna.
Polecamy: Choroby parazawodowe
REKLAMA
Przewidziane też są świadczenia typu odszkodowawczego za doznany przez ubezpieczonego uszczerbek na zdrowiu o charakterze stałym lub długotrwałym oraz rodzinie za śmierć żywiciela. Świadczenie to nazywane jest „jednorazowym odszkodowaniem” a do jego wypłaty zobowiązany jest wyłącznie ZUS. Świadczenia te nie wyczerpują jednak możliwości dochodzenia roszczeń przez poszkodowanego pracownika z powodu choroby zawodowej.
Poszkodowany, w szczególności, w razie zawinionego przez pracodawcę naruszenia przepisów bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, skutkującego chorobą zawodową, ma prawo dochodzić od pracodawcy roszczeń wykraczających poza świadczenia ubezpieczeniowe tzw. roszczeń uzupełniających, na podstawie przepisów prawa cywilnego.
REKLAMA
Odpowiedzialność cywilnoprawna ma więc w tym przypadku charakter uzupełniający, czyli przysługuje w zakresie niezaspokojonym przez ubezpieczenie wypadkowe. Cywilnoprawne roszczenia związane z chorobami zawodowymi mogą przybrać następującą formę:
1. roszczenie o odszkodowanie jednorazowe wykraczające poza miarkowane ustawowo jednorazowe odszkodowanie (art. 444 § 1 k.c.),
2. roszczenie o zadośćuczynienie (art. 445 k.c.),
3. roszczenie o rentę uzupełniającą (art. 444 § 2 k.c.).
Dopuszczenie uzupełniającej odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy występuje w wielu systemach prawnych państw europejskich (np. w krajach skandynawskich). Jej podstawy wykazują tam jednak z reguły cechy typowe dla przesłanek odpowiedzialności opartej na zasadzie ryzyka. W Polsce są one głównie oparte na odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych, gdzie zasadą jest zazwyczaj wina. Podstawę odpowiedzialności pracodawcy może też w niektórych przypadkach stanowić ryzyko, jeśli pracodawca prowadzi na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład, wprawione w ruch za pomocą sił przyrody, za szkody spowodowane przez działanie tego przedsiębiorstwa lub zakładu.
Polecamy: ZUS RMUA 2012, czyli RMUA raz na rok
Zachorowanie na chorobę zawodową oznacza utratę zdrowia albo i życia, a w związku z tym utratę środków utrzymania albo żywiciela Dopuszczenie stosowania reguł cywilnoprawnych wydaje się konieczne, gdyż całkowita kompensata szkody na osobie wymaga uwzględnienia indywidualnych sytuacji, czego nie przewidują zasady odszkodowania ustawowego.
REKLAMA
REKLAMA
© Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL S.A.