Jak pokazują badania Pentoru, jedynie 6% Polaków oszczędza, a cała reszta albo uważa, iż odkładanie pieniędzy jest „misją niemożliwą”, albo w ogóle o tym nie myśli. Tymczasem utrzymanie dotychczasowego standardu życia na emeryturze bez posiadania oszczędności – to jest tak naprawdę zadanie niemożliwe do wykonania. Przyszli emeryci będą mogli bowiem liczyć jedynie na świadczenia w wysokości około 50% ostatniej płacy. Związek Firm Doradztwa Finansowego (ZFDF) zachęca więc do mobilizacji i podpowiada, jak przygotować się do długofalowej strategii oszczędzania.
Codzienne zakupy robi każdy z nas, lecz nie każdy kontroluje podczas nich zawartość swojego portfela. Często przez wybory, które robimy opierając się bardziej na emocjach niż na rozsądku, powodują, iż po powrocie do domu jesteśmy przerażeni sumą pieniędzy jaką wydaliśmy. Co zrobić, aby nie przyprawić się o zawał serca z powodu niekontrolowanych wydatków? Poniżej kilka prostych porad.
Musisz wiedzieć, że w postępowaniu egzekucyjnym obowiązek wskazania składników majątku dłużnika spoczywa na wierzycielu. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego (np. orzeczenie SN z 25 kwietnia 1955 r., IV CZ 72/55, OSN 1956, nr III, poz. 69) wskazanie we wniosku o wszczęcie egzekucji tylko rodzaju egzekucji bez określenia jej sposobu nie spełnia wymagań przewidzianych w art. 797 kodeksu postępowania cywilnego („kpc”). W praktyce oznacza to, że komornik nie podejmie egzekucji ze składników majątku dłużnika, które nie zostały wskazane we wspomnianym wniosku.
Jeżeli strony w umowie poręczenia nie zastrzegły, iż odpowiedzialność poręczyciela ma charakter odpowiedzialności subsydiarnej, oznacza to, że nie trzeba czekać z żądaniem spełnienia świadczenia od poręczyciela do czasu aż stwierdzimy, iż nasz główny dłużnik nie będzie w stanie spełnić sam swojego świadczenia. Powyższa regulacja zawarta została w art. 881 Kodeksu cywilnego i określa, iż poręczyciel będzie odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny, gdy strony inaczej nie postanowiły.
Zawarta umowa na gruncie prawa oznacza powstanie stosunku prawnego między dwiema lub więcej osobami. Na mocy tego stosunku, jedna strona – jest nią wierzyciel może żądać od drugiej strony umowy, określonego w umowie zachowania (polegającego, co do zasady na spełnieniu określonego świadczenia). Druga strona, będąca dłużnikiem, musi swoje zobowiązanie względem wierzyciela spełnić.