Od 1 stycznia 2020 r. do programu Pracowniczych Planów Kapitałowych (PPK) muszą przystąpić średnie przedsiębiorstwa, tj. takie, które zatrudniają między 50-249 osób (według stanu na dzień 30 czerwca 2019 r.). Kolejny krok wprowadzania Polaków do PPK nastąpi 1 lipca 2020 r., gdy do programu dołączy blisko 51,7 tys. małych przedsiębiorstw. Ostatnimi, które wprowadzą nowy system oszczędzania będą mikroprzedsiębiorstwa (zatrudniające do 9 osób) od 1 stycznia 2021 r. Eksperci szacują, że z tytułu PPK koszt funduszu wynagrodzeń wzrośnie w 2020 roku w średnich firmach nawet o 3 proc.
Konstytucja biznesu i ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych po wejściu w życie nowych przepisów w 2018 r. i 2019 r. przewiduje wilele ulg zarówno dla przedsiębiorców nowo zaczynających swoje biznesy lub otwierających je po kilkuletniej przerwie, jak i dla już prowadzących działalność, z której uzyskują niewysokie przychody. Te ulgi, licząc od początku startu działalności gospodarczej, to ulga na start, preferencyjne składki na ubezpieczenia, tzw. mały ZUS. Ostatnim - szczególnym rodzajem ulgi jest działalność nierejestrowa (nieewidencjonowana), która nie jest - zgodnie z prawem - działalnością gospodarczą.
Ustawa o pracowniczych planach kapitałowych - dalej PPK wchodzi w życie od 1.01.2019 r., a już od 1.07.2019 r. największe firmy, zatrudniające co najmniej 250 osób, będą objęte obowiązkiem otworzenia PPK. Następnie co pół roku obowiązkiem tym będą obejmowane także mniejsze podmioty. Docelowo wszystkie przedsiębiorstwa będą musiały założyć i prowadzić PPK, chyba że obejmie je ustawowe zwolnienie z tego wymogu. W związku z objęciem podmiotów zatrudniających wymogiem założenia i prowadzenia PPK nałożone zostaną na nie nowe, nieznane wcześniej obowiązki, w szczególności w zakresie zawierania umów: o zarządzanie PPK i o prowadzenie PPK, obliczania i dokonywania należnych wpłat do PPK, jak również obowiązki informacyjne i obowiązki związane z samą obsługą administracyjną programu.
Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby, nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Zgodnie z art. 9 ww. ustawy, do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, a także okresy poprzedniej niezdolności do pracy spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni. Co oznacza wobec tego kluczowy termin ustawowy „ta sama choroba”?