Kto może pełnić funkcję prokurenta?

Tylko osoba fizyczna

W kodeksie cywilnym, w którym uregulowana jest instytucja prokury, znajduje się w zasadzie tylko jeden przepis dotyczący wymagań stawianych osobie mającej być prokurentem. Jest to art. 109² § 2 kc, który w sposób kategoryczny przesądza, że prokurentem może być tylko i wyłącznie osoba fizyczna. A contrario nie mogą być prokurentami osoby prawne i tzw. ułomne osoby prawne. Uzasadnienia takiej regulacji należy upatrywać w powszechnie akceptowanym w doktrynie przeświadczeniu, że prokura opiera się na szczególnej relacji zaufania, która możliwa jest wyłącznie w odniesieniu do osób fizycznych.

Spośród zaś osób fizycznych prokurentem może być wyłącznie ta, która ma pełną zdolność do czynności prawnych, a więc jest pełnoletnia i nieubezwłasnowolniona. Prokurentem nie może być osoba fizyczna nie mająca w ogóle zdolności do czynności prawnych, ani (inaczej aniżeli w przypadku „zwykłego” pełnomocnika: por. art. 100 kc) osoba mająca ograniczoną zdolność do czynności prawnych.

Zapisz się na nasz newsletter

Ograniczenia wynikające z kodeksu spółek handlowych

Kolejne ograniczenia wynikają z kodeksu spółek handlowych. Z treści art. 214 należy mianowicie wyprowadzić wniosek, że funkcji prokurenta spółki z.o.o. nie można łączyć z pełnieniem w tejże spółce funkcji członka rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej. Identyczne ograniczenie występuje w spółkach akcyjnych. Tam również nie jest dopuszczalne łączenie roli członka zarządu i prokurenta (art. 387 ksh). Ratio legis wskazanej regulacji jest dość oczywiste: chodzi o zagwarantowanie obiektywizmu i prawidłowej kontroli w spółkach kapitałowych, a te nie byłyby osiągnięte, gdyby kontrolowany sam siebie kontrolował.

Ograniczenia wynikające z prawa upadłościowego i naprawczego

Przeszkodą w pełnieniu funkcji prokurenta jest również postanowienie sądu upadłościowego pozbawiające daną osobę fizyczną m.in. prawa pełnienia funkcji pełnomocnika w spółce handlowej, a więc również prokurenta. Zgodnie z art. 373 Prawa upadłościowego i naprawczego orzeczenie takie może zostać wydane w stosunku do osoby, która:

• będąc do tego zobowiązana z mocy ustawy, nie złożyła w terminie dwóch tygodni od dnia powstania podstawy do ogłoszenia upadłości wniosku o ogłoszenie upadłości albo
• po ogłoszeniu upadłości nie wydała lub nie wskazała majątku, ksiąg handlowych, korespondencji lub innych dokumentów upadłego, do których wydania lub wskazania była zobowiązana z mocy ustawy, albo
• po ogłoszeniu upadłości ukrywała, niszczyła lub obciążała majątek wchodzący w skład masy upadłości, albo
• jako upadły w toku postępowania upadłościowego nie wykonała innych obowiązków ciążących na nim z mocy ustawy lub orzeczenia sądu albo sędziego-komisarza, albo też w inny sposób utrudniała postępowanie albo
• już co najmniej raz ogłoszono wobec niej upadłość, z umorzeniem jej długów po zakończeniu postępowania upadłościowego i
• ogłoszono upadłość nie dawniej niż pięć lat przed ponownym ogłoszeniem upadłości.

Zakaz orzekany jest na okres od 3 do 10 lat. Na stosunkowo zatem długi czas może on wyłączyć daną osobę od uczestnictwa w działalności gospodarczej m.in. w roli prokurenta.

Jak ogłosić upadłość jednoosobowej firmy?