Przeciwko komu stosuje się nieuczciwe praktyki rynkowe

Zgodnie z przytoczona ustawą przeciętnym konsumentem jest konsument, który jest dostatecznie dobrze poinformowany, uważny i ostrożny. Oceny dokonuje się z uwzględnieniem czynników społecznych, kulturowych, językowych i przynależności danego konsumenta do szczególnej grupy konsumentów, przez którą rozumie się dającą się zidentyfikować grupę konsumentów, szczególnie podatną na oddziaływanie praktyki rynkowej lub na produkt, którego praktyka rynkowa dotyczy, ze względu na szczególne cechy, takie jak wiek, niepełnosprawność fizyczna lub umysłowa.

Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą może występować w obrocie gospodarczym albo jako przedsiębiorca albo jako konsument.

Pan Jan Kowalski prowadzący działalność gospodarczą pod firmą „Autokomis” Jan Kowalski zakupił papier do drukarki w celu zaopatrzenia biura, w którym prowadzi działalność gospodarczą. Sprzedawca wystawił fakturę VAT na kupującego: „Autokomis” Jan Kowalski z siedzibą w Otwocku. W opisanym przypadku pan Jan Kowalski dokonał czynności w celu związanym z jego działalnością gospodarczą i wystąpił w obrocie jako przedsiębiorca. W takiej sytuacji pan Jan Kowalski nie może korzystać z uprawnień przyznanych konsumentom. Ten sam Jan Kowalski kupił papier do drukarki przeznaczony na cele prywatne – dla dziecka, od którego nauczycielka wymaga, aby wypracowania miały formę wydruków komputerowych. Sprzedawca wystawił fakturę VAT na kupującego: Jan Kowalski zamieszkały w Otwocku. W tym przypadku Jan Kowalski występuje w obrocie jako konsument, gdyż dokonuje czynności niezwiązanej bezpośrednio z wykonywaną przez niego działalnością gospodarczą lub zawodową.

Polecamy: Klauzula generalna nieuczciwych praktyk rynkowych

W zakresie definicji przeciętnego konsumenta znajduje się pojęcie „ konsumenta”, w rozumieniu art. 221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny.

Art. 221 Kodeksu Cywilnego: Za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Definicja przeciętnego konsumenta zamieszczona w Ustawie jest wynikiem dorobku orzeczniczego Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który wypracował model konsumenta: rozważnego, przeciętnie wyedukowanego, mającego prawo do rzetelnej, niewprowadzającej w błąd informacji, zawierającej wszelkie niezbędne dane, wynikające z funkcji i przeznaczenia towaru. To czego można oczekiwać od rozsądnego konsumenta wynika przede wszystkim z tego, jak daleko sięga obowiązek informacji handlowej, jak również z jej dostępności, jasności, niedwuznaczności, pełności i adekwatności.

Wydaje się, iż polskie sądy nie wypracowały do tej pory jednolitej praktyki, która pozwoliłaby na utrwalenie modelu przeciętnego konsumenta. Z jednej strony sądy traktowały konsumenta jako osobę nieuważną i nieświadomą, stawiając go na uprzywilejowanej pozycji względem przedsiębiorcy. Wynikało to ze specyfiki uwarunkowań społeczno-gospodarczych (przemiana z gospodarki uspołecznionej w wolnorynkową) i braku wiedzy konsumenta na temat mechanizmów wolnorynkowych, zwłaszcza co do pozyskiwania klientów za pomocą reklamy i znamiennego dla tej formy marketingu elementu metafory i hiperbolizacji.

Polecamy: serwis Zakładam firmę