Informacja o głównym świadczeniu i ryzyku związanym z produktem finansowym

Konsumenci z Rumunii, którzy uzyskiwali wynagrodzenie w lejach rumuńskich (RON) w latach 2007-2008 r. zawali z bankiem umowy denominowane we frankach szwajcarskich (CHF). W odróżnieniu od polskich kredytów we frankach szwajcarskich, kredyty stanowiące podstawę pytania prejudycjalnego był udzielane jak również spłacane w tej samej walucie tj. we franku szwajcarskim.

Zdaniem kredytobiorców ryzyko kursowe zostało przedstawione w niepełny sposób, ponieważ bank nie wyjaśnił, iż kurs franka szwajcarskiego ulegał znacznym wahaniom w stosunku do leja rumuńskiego, a nadto bank był w stanie przewidzieć rozwój i wahania kursu wymiany franka szwajcarskiego. W konsekwencji prezentacji produktu kredytu frankowego dokonano w zniekształcony sposób, uwypuklając korzyści produktu tego rodzaju i wykorzystywaną walutę, jednocześnie zaniedbując ukazanie potencjalnego ryzyka i prawdopodobieństwa jego ziszczenia. Ogólnie rzecz ujmując, powodowie w postępowaniu głównym zarzucili, iż nie informując ich w sposób przejrzysty o tych warunkach, bank naruszył ciążące na nim obowiązki informowania, uprzedzania i doradztwa, a także obowiązek sformułowania warunków umownych prostym i zrozumiałym językiem, aby każdy kredytobiorca mógł ocenić zakres obowiązków wynikających z zawartej przez siebie umowy.

Polecamy: E-wydanie Dziennika Gazety Prawnej

W tych okolicznościach Curtea de Apel Oradea (sąd apelacyjny w Oradei, Rumunia) postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z następującymi pytaniami prejudycjalnymi:

Czy art. 3 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że znaczącą nierównowagę między prawami i obowiązkami stron wynikającymi z umowy należy oceniać ściśle w odniesieniu do chwili zawarcia umowy, czy też nierównowaga ta obejmuje również sytuację, w której w trakcie wykonywania umowy w sposób okresowy lub ciągły świadczenie konsumenta stało się nadmiernie uciążliwe w porównaniu z chwilą zawarcia umowy z powodu istotnych zmian kursu wymiany?

Czy wyrażenie warunku umownego prostym i zrozumiałym językiem w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 powinno oznaczać, że taki warunek umowny powinien przewidywać tylko powody jego ujęcia w umowie i jego mechanizm funkcjonowania, czy też powinien przewidywać wszystkie jego możliwe konsekwencje, w zależności od których może zmieniać się cena płacona przez konsumenta, takie jak ryzyko kursowe, i czy w świetle dyrektywy 93/13 można przyjąć, że spoczywający na banku obowiązek powiadomienia klienta w chwili przyznania kredytu dotyczy wyłącznie warunków kredytu, to znaczy odsetek, prowizji, gwarancji wymaganych od kredytobiorcy, a nie można objąć takim obowiązkiem ewentualnego wzrostu lub spadku wartości waluty zagranicznej?