Umowa o naprawę pojazdu w warsztacie

Samochód w Polsce nadal pozostaje wyznacznikiem luksusu. Można się zżymać na wskazane stwierdzenie, ale taki jest fakt. Świadczyć o nim może choćby zachowanie Polaków, którzy dużo bardziej dbają o pojazdy będące w ich posiadaniu niż np. Francuzi czy Włosi. We wspomnianej powyżej Francji drobne stłuczki, zarysowania i uszkodzenia tzw. parkingówki są na porządku dziennym i nikt z ich powodu nie rozdziera szat, nie zgłasza szkód do ubezpieczycieli, nie wytacza procesów… Stan ten spowodowany jest między innymi tym, że pojazdy w bogatych krajach Europy są dostępniejsze cenowo a przez to traktowane użytkowo. W zatłoczonych miastach europejskich (vide Paryż) zderzak służy, o zgrozo… do zderzania. Kierowcy francuscy nierzadko chcąc zaparkować, „rozsuwają” zaparkowane w pobliżu pojazdy, aby znaleźć skrawek przestrzeni dla siebie. Oczywiście gdy już wpasują się w ową wymuszoną niejako przestrzeń, również własne auto pozostawiają na luzie lub lekko zaciągniętym ręcznym, aby jego przesunięcie nie powodowało nadmiernych utrudnień dla kolejnych poszukujących miejsca lub wyjeżdzających. We Włoszech podobnie. Ostatnio na lotnisku w Rzymie byłem świadkiem, gdy wycofywanie pojazdu przez taksówkarza spowodowało uderzenie w pojazd poprzedzający. Uderzenie, które w Polsce byłoby podstawą do walki z ubezpieczycielem o kilka tysięcy złotych, ku mojemu zdumieniu, spowodowało że uderzony kierowca jedynie zaklął szpetnie a sprawca poszkodowanego przeprosił i uśmiechając się powiedział, że po prostu przeszkody nie zauważył. Żadnych oświadczeń, wymian numerów polis, Policji, notatek urzędowych etc. Ot kultura pomyślałem, jednak po głębszej analizie stwierdziłem, że nie wynika to wyłącznie z uwarunkowań kulturowych. Bezsprzecznie bowiem samochód w Polsce jest ciągle jedną z najdroższych ruchomości w gospodarstwie domowym i jakiekolwiek jego uszkodzenia wywołują w rodaku złość i furię oraz chęć co najmniej rekompensaty straty a najlepiej również zadośćuczynienia za straty moralne, stres i cierpienie.

Polecamy: Pakiet żółtych książek - Podatki 2018

Mając na względzie powyższe tj. wyjątkową pieczołowitość i dbałość o pojazd, tym bardziej dziwi zachowanie obywatela, gdy przychodzi moment naprawy oraz konieczność pozostawienia pojazdu w warsztacie samochodowym u obcej bądź co bądź osoby. Nagle dochodzi do wyjątkowo kuriozalnej sytuacji, która zgodnie z powyższą analizą nie powinna mieć miejsca. Otóż każdy, kto o najmniejszą ryskę potrafi zrobić karczemną awanturę u ubezpieczyciela, najczęściej pozostawia swoje wypieszczone „autko” w warsztacie bez najmniejszego zastrzeżenia, umowy, pokwitowania etc. Najczęściej, o ile nie naprawia się pojazdu w ASO, wjeżdżając do warsztatu, przekazuje się co jest do naprawy, następnie zostawia się kluczyki, zabiera dowód rejestracyjny pojazdu, po czym umawia się na termin odbioru lub na telefon. I o ile w zakładzie nic się nie wydarzy problemu nie ma. Problem powstaje, gdy warsztat np. spłonie, zostanie zalany lub okradziony (np. z naszego pojazdu). Kto w takiej sytuacji ponosi odpowiedzialność? Jak możemy wykazać, że pozostawiliśmy samochód? Co zrobić aby właściciel warsztatu lub mechanik nie mógł swojej odpowiedzialności kwestionować?