Wypalenie zawodowe w pracy

Edward Evan Evans-Pritchard, znany antropolog Uniwersytetu Oksfordzkiego, twierdził, że „ciężka praca i brak rozrywek sprawia, że będziesz cholernym nudziarzem, a twoja żona bogatą wdową”. Dzisiejsza medycyna zdaje się to potwierdzać w stu procentach. Pod koniec ubiegłego stulecia zwrócono uwagę na tak zwany syndrom wypalenia.

W latach 80. ubiegłego stulecia nastąpił szczytowy rozwój korporacji. Specjaliści od HR zauważyli, że po wyczerpujących projektach menedżerowie często zaczynają osiągać o wiele gorsze wyniki, a nawet, jak opowiadają, nie mogą „ruszyć się z miejsca”, aby cokolwiek zrobić. Syndrom wypalenia dotyka każdego – niezależnie, czy jest menedżerem, pracownikiem fizycznym czy studentem. To proces bardzo złożony, który w erze korporacji i wielkich przedsiębiorstw stał się znaczącym problemem w polityce kształtowania praktycznie każdej firmy. Aby go w porę dostrzec, należy być wyczulonym na zjawisko przesuwania granic naszej niezależności w pracy, obowiązków czy odnoszenia się do siebie.

Czym jest syndrom wypalenia?

Ayala Malach-Pines definiuje go jako „negatywny stan wyczerpania fizycznego, emocjonalnego i psychicznego. Jest on końcowym rezultatem procesu utraty złudzeń (rozczarowania) oraz wzmożonego wysiłku psychicznego i fizycznego. Zwykle występuje u osób o wysokim poziomie motywacji, które przez długi czas pracują w sytuacji obciążenia emocjonalnego”. Syndrom wypalenia jest powodowany przez nagromadzanie się niekorzystnych sytuacji; najczęściej wymienia się życie w permanentnym stresie, tak w pracy, jak i w domu, i powtarzalność tych nerwowych momentów. Powoduje to odczuwanie frustracji oraz prowadzi do niekorzystnych zmian na poziomie emocjonalnym i somatycznym.

Zobacz: Jaka jest praca marzeń?

Menedżerowie często podkreślają też, że byli oni przeciążeni i karmiono ich wizją sukcesu jakiegoś projektu zawodowego. Owocowało to zaniedbywaniem rodziny i przyjaciół oraz angażowaniem się tylko w pracę, aby spełnić oczekiwania tak naprawdę niemożliwe do wypełnienia. Do tych projektów często włączano zbyt małą liczbę osób i w ten sposób menedżer był uwikłany w szczegóły, które starał się sam rozwiązać, ale nie przynosiło to widocznych rezultatów. Syndromowi wypalenia często towarzyszy też zjawisko wystawienia menedżerów na ataki tak ze strony kierownictwa, jak i z zewnątrz, na które on nie może odpowiedzieć i przed którymi się bronić. Powoduje to uczucie niższości i winy za to, że się jest przysłowiowym chłopcem do bicia. Syndrom wypalenia wywołuje skrajne emocje, takie jak smutek, lęk, rozpacz, współczucie, bezsilność i litość. Ludzie w takiej sytuacji często ukrywają swoje odczucia i frustracje – zaprzeczają im, co sprzyja nagromadzeniu problemów.