Wdrażanie nowego pracownika

Tym, co utrzymuje grupę w jedności i umożliwia rozpatrywanie jej jako bytu ponadjednostkowego, są interakcje odgrywające się pomiędzy jej członkami. To one decydują o intensywności kontaktów, sprawności komunikacji, aż wreszcie spójności grupy i wydajności zadaniowej.

Umiejętność ukierunkowania właściwych relacji pomiędzy jednostkami i ciągłe ich intensyfikowanie, to warunki kluczowe dla prawidłowego zarządzania małą grupą zadaniową.

Zobacz również: Zarządzanie zespołem

Żywotność grupy zadaniowej

Każda grupa realizuje swój cykl życia, przechodząc przez kolejne fazy rozwoju. W pierwszym etapie strukturyzacji klarują się normy i reguły działania, które tworzą kulturę grupy. Doniosłość owej kultury określa fakt, że wchodzi w skład tożsamości społecznej jednostki, stanowiąc potężną część osobistej tożsamości i w znaczny sposób warunkując samoocenę.

Role społeczne narzucone poszczególnym członkom wyznaczają to, w jaki sposób dana jednostka powinna się zachowywać na określonym stanowisku. Od momentu, gdy ukształtuje się struktura przywództwa, czyli wyłoni się lider i wytworzą się stosunki władzy, można mówić o powstaniu grupy zadaniowej.

Na tym etapie pomiędzy członkami często wytwarza się tzw. napięcie pierwotne. Jest to naturalna reakcja, która objawia się lękiem  i wstydem. Jeżeli w pewien sztuczny twór zespołu wtłoczone zostaną jednostki, które wcześniej się nie znały, można spodziewać się czegoś w rodzaju tremy, która udzieli się każdemu z różnym nasileniem. Wynika to z niepokoju przed brakiem akceptacji w grupie.

Polecamy: Budowanie zespołu

Dopiero drugie stadium żywotności grupy przynosi realne efekty zadaniowe. Gdy napięcie pierwotne nieco opadnie, a członkowie grupy wymienią się spostrzeżeniami czy podzielą się doświadczeniami, grupa skoncentruje się na wyznaczonym zadaniu. W tym miejscu pojawia się napięcie wtórne. Wynika ono ze zróżnicowania opinii poszczególnych członków grupy. Na tym etapie analizowania problemu grupowego jednostki często postulują własne alternatywy.

Ścierające się antagonistyczne poglądy mogą wywoływać szereg destruktywnych zjawisk grupowych. Często kończy się to nadszarpnięciem norm funkcjonujących w grupie, np. próbą przeforsowania swojego zdania przy użyciu szantażu emocjonalnego, szyderstwa czy krzyku. Niekiedy jednak może doprowadzić to do agresji czy nawet rozpadu grupy (w tym miejscu powinny zostać zaktywizowane wszystkie metody rozjemcze wprowadzane przez lidera).