Szefowie z piekła rodem

Odpowiedź wydaje się prosta – nie. Na pierwszy rzut oka stanowią zaprzeczenie przywódców. Są szefami z piekła rodem. Opryskliwi i złośliwi w relacjach z pracownikami. Lekceważą godziny pracy, łamią przyjęte reguły i procedury. Potem przychodzi druga myśl – przecież osiągają wyniki, więc dla organizacji są bezcenni. Ostatecznie przywództwo definiuje się jako umiejętność osiągania celów przez innych, a oni to potrafią. Odnoszą sukcesy: Miranda w bezwzględnym biznesie mody, dr House walczy z czasem –diagnoza i ratowanie życia.

Kiedy zadałam to pytanie osobom ze swojego otoczenia (próba nie była reprezentatywna) otrzymywałam różne odpowiedzi. Tak, nie, nie wiem, czy wytrzymałabym presję, czy jestem wystarczająco silny. Wszyscy jednak bez wyjątku przyznawali, że coś ich pociąga w tych postaciach, porusza, budzi szacunek. Środowisko pracy, które kreuje Miranda i dr House zawiera wybuchową, stymulującą mieszankę skłaniającą ludzi, którzy z nimi pracują do maksymalnego wysiłku i wydobywania z siebie tego, co najlepsze.

Zobacz: Czas pracy menedżera - uważaj na pracoholizm

Co sprawia, że chcielibyśmy wypruwać sobie żyły dla tych szefów z piekła rodem? Co stanowi przeciwwagę?

Wydaje mi się, że warto wskazać na kilka elementów. Po pierwsze nasz własny rozwój. Miranda i dr House są skarbnicą wiedzy i doświadczenia, pracując z nimi zyskujemy możliwość szybkiego nabywania wiedzy i umiejętności zawodowych. Dr House w trakcie narad diagnostycznych ze swoimi trzema pracownikami zmusza ich do myślenia i podejmowania trudnych decyzji. Andy wie, że po roku pracy u Mirandy przyjmą ją wszędzie.

Po drugie są pasjonatami swoich branż i zarażają swoim entuzjazmem innych. Dla dr House’a ważne jest rozwiązanie problemu, a nie to, czy będzie miał rację. Andy rozpoczyna pracę z silnym przekonaniem, „że nie szata zdobi człowieka” i śmieszy ją nabożeństwo, z jakim otaczający ją ludzie podchodzą do „tych rzeczy” (dobór pasków, spódnic, marynarek itp.). Miranda pokazuje jej jak bardzo się myli – płomienna wypowiedź o drodze koloru, którą przebył „modry” sweterek noszony przez Andy, zanim ta wybrała go z koszy w Casual Corners. Uczy ją szacunku – moda to poważny, wielomiliardowy biznes i wysiłek setek tysięcy ludzi.

Po trzecie dla omawianych „czarnych szefów” ich rzeczywistym celem jest rezultat biznesowy, a nie ich ego, czy pozycja. Są wymagający i bezwzględni również w stosunku do samych siebie, a nie tylko dla innych. Łagodzi to nasze spojrzenie na sarkastyczność dr House’a, czy humorzastość Mirandy. Postrzegamy ich jako bardzo silne osoby, nie szukające u innych akceptacji, podejmujące trudne wyzwania, się gające do nieszablonowych rozwiązań, nie obawiające się ryzyka. I Miranda, i dr House komunikują się bardzo wprost, koncentrują się na problemie, potrafią szybko i trafnie podejmować decyzje w chwilach krytycznych. Dr House zawsze odnosi się do pomysłów pracowników i uzasadnia swoją opinię. To sprawia, że chcemy razem z nimi osiągać sukcesy.

Porównaj: Delegowanie zadań - czyli jak przydzielać nowe obowiązki