Katalogi elektroniczne w zamówieniach publicznych

Kilkukrotnie powtarzającymi się w nowej dyrektywie terminami są „interoperacyjność” oraz „standaryzacja”. Dyrektywa zwraca uwagę na ich znaczenie w kontekście zamówień publicznych, wskazując, iż zróżnicowane formaty techniczne lub standardy (a zatem brak standaryzacji) dotyczące procesów i przesyłania komunikatów, mogą potencjalnie stwarzać przeszkody dla interoperacyjności, tak wewnątrz państw członkowskich, jak i w kontekście całej Unii Europejskiej. Jako przykładem uzmysławiającym w jaki sposób standaryzacja korzystnie wpływa na interoperacyjność w globalnym wymiarze, dyrektywa posługuje się katalogami elektronicznymi – które są formatami do prezentacji i organizacji informacji w sposób wspólny dla wszystkich uczestniczących oferentów, formatami nadającymi się do obsługi elektronicznej.

Przy braku standaryzacji katalogów elektronicznych wykonawcy byliby zmuszeni dostosowywać swe katalogi do każdego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. Niewątpliwie pociągałoby to za sobą przekazywanie podobnych informacji w rożnych formatach, w zależności od specyfikacji przedstawionych przez instytucję zamawiającą. A zatem – jak podkreśla dyrektywa – standaryzacja formatów katalogów, podniosłaby poziom interoperacyjności, zwiększyła efektywność, a także zmniejszyła wysiłek ze strony wykonawców.

Porozmawiaj o tym na FORUM!

Z tego względu KE została upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zobowiązujących instytucje zamawiające do stosowania określonych standardów technicznych, w tym m.in. w zakresie katalogów elektronicznych. Komisja, jednak, zanim nałoży obowiązek stosowania konkretnego standardu technicznego, będzie musiała starannie przeanalizować ewentualne koszty, zwłaszcza pod kątem dostosowania do istniejących rozwiązań z zakresu elektronicznych zamówień publicznych, w tym koszty infrastruktury, procesów lub oprogramowania. W przypadku gdy dane standardy nie zostały opracowane przez międzynarodową, europejską lub krajową organizację normalizacyjną, powinny one spełniać wymogi mające zastosowanie do standardów ICT ustanowionych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 1025/2012122.

W nowej dyrektywie klasycznej, katalogi elektroniczne zostały uregulowane w odrębnym artykule 36. Stanowi to zmianę w porównaniu do regulacji wynikającej z dyrektywy 2004/18/WE, zgodnie z którą skorzystanie z katalogów elektronicznych było możliwe jedynie na podstawie regulacji zawartych w preambule, przy czym preambuła mówiła jedynie o możliwości korzystania z katalogów elektronicznych natomiast nie precyzowała zasad na jakich miałoby się to odbywać.