Od 1 stycznia trzy grupy przedsiębiorców: mali, średni i mikro

Dzięki tym regulacjom wyodrębniono trzy grupy przedsiębiorców – małych, średnich i mikro – w zależności od liczby zatrudnianych pracowników i osiąganego obrotu netto albo sumy aktywów bilansu.

Według definicji, mikroprzedsiębiorca zatrudnia średniorocznie mniej niż 10 pracowników, a jego roczny obrót netto w złotych, albo suma aktywów bilansu nie przekracza równowartości 2 mln euro. Z kolei mały przedsiębiorca zatrudnia średniorocznie mniej niż 50 pracowników, zaś roczny obrót netto w złotych albo suma aktywów bilansu nie przekracza równowartości 10 mln euro. Natomiast u średniego przedsiębiorcy pracuje mniej niż 50 pracowników, a jego roczny obrót netto nie przekracza równowartości w złotych 50 mln euro, bądź drugi wskaźnik, czyli suma aktywów jego bilansu nie przekroczyły w złotych równowartości 43 mln euro.

Aby zaliczyć przedsiębiorcę do jednej z trzech grup, wspomniane wskaźniki szacuje się na podstawie danych z jednego z dwóch ostatnich lat podatkowych. Przedsiębiorca sam wybiera ten rok.

Od 1 stycznia 2005 r. zaczęła obowiązywać korzystna dla małych, średnich i mikroprzedsiębiorców zasada nakładająca na państwo obowiązek udzielania im pomocy publicznej. Ma to m.in. polegać na promowaniu współpracy tych grup przedsiębiorców z innymi przedsiębiorcami polskimi i zagranicznymi, a także na wspieraniu instytucji i organizacji działających na rzecz przedsiębiorców, ułatwianiu dostępu do informacji, szkoleniach i doradztwie, wyrównaniu warunków wykonywania działalności gospodarczej ze względu na obciążenia publicznoprawne, wspieraniu instytucji, które umożliwiają finansowanie działalności gospodarczej na dogodnych warunkach w ramach realizowanych programów rządowych, a także na inicjowaniu zmian stanu prawnego, który sprzyjałby rozwojowi małych i średnich firm. Dotyczyłoby to także dostępu do środków finansowych, które pochodzą z kredytów, pożyczek oraz poręczeń kredytowych.