Transakcje spółek z ograniczoną odpowiedzialnością narażone na nieważność

Konstrukcja mówiąca o uzyskiwaniu zgody wspólników na duże inwestycje lub sprzedaż ważnych dóbr niewątpliwie dobrze spełnia swą rolę, gdy dotyczy strategicznych dla spółki decyzji - np. zbycia przedsiębiorstwa (art. 228 k.s.h.). Problematyczne natomiast wydaje się wymaganie każdorazowej uchwały wspólników przed dokonaniem czynności związanych z bieżącą działalnością spółki.

Dobrym przykładem wątpliwej regulacji jest art. 230 k.s.h. Zgodnie z nim rozporządzenie prawem lub zaciągnięcie zobowiązania do świadczenia o wartości dwukrotnie przewyższającej wysokość kapitału zakładowego wymaga uchwały wspólników, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

Pierwotne brzmienie tego przepisu, obowiązujące od 15 stycznia 2001 r., przewidywało sankcję nieważności za każde jego naruszenie. Uzasadniano to potrzebą ochrony interesów wspólników. Jednakże praktyka (a właściwe częste zapominanie przez osoby prowadzące spółki o konieczności podejmowania stosownych uchwał) wykazała, że tak surowa sankcja prowadziła do częstych przypadków wadliwości umów zawieranych przez spółki. Były one po prostu nieważne. Ustawodawca dostrzegł ten problem i w stosunku do naruszenia art. 230 k.s.h., od 15 stycznia 2004 r. wprost wyłączył sankcję nieważności (przez wyłączenie stosowania art. 17 par. 1 k.s.h., zgodnie z którym jeśli do dokonania czynności prawnej przez spółkę ustawa wymaga uchwały wspólników albo walnego zgromadzenia bądź rady nadzorczej, czynność prawna dokonana bez wymaganej uchwały jest nieważna).

Sankcja nieważności znajduje jednak wciąż zastosowanie do regulacji art. 229 k.s.h., analogicznej w stosunku do art. 230 k.s.h. Zgodnie z przepisem art. 229 k.s.h. umowa o nabycie dla spółki nieruchomości albo udziału w nieruchomości, lub środków trwałych za cenę przewyższającą jedną czwartą kapitału zakładowego, nie niższą jednak od 50 tys. zł, zawarta przed upływem dwóch lat od zarejestrowania spółki, wymaga uchwały wspólników, chyba że umowa ta była przewidziana w umowie spółki.

Jak słusznie wskazują przedstawiciele doktryny, wymaganie takiej uchwały wspólników ma charakter bezwzględnie wiążący. Nie może być ono wyłączony przez umowę spółki ani przez jego całkowite wyeliminowanie, bądź przekazanie go do kompetencji innego organu spółki, np. rady nadzorczej. Należy także podkreślić, że przepis art. 229 k.s.h. wyczerpująco określa przedmioty, których nabycie przez spółkę w okresie od dwóch lat od jej rejestracji wymaga uchwały wspólników. W związku z tym nie powinien być interpretowany w sposób rozszerzający. Niemniej możliwe jest rozszerzenie ich katalogu w umowie spółki. Wynika to wprost z art. 228 k.s.h.