Zawieranie umów w obrocie elektronicznym przez ofertę i jej przyjęcie

Z kolei przedsiębiorcy często dokonują dystrybucji swoich produktów lub usług w sieci w formie sklepów internetowych. Powstają zatem pytania, jakie zasady prawne należy stosować do komunikacji następującej za pośrednictwem tych nowych i interaktywnych środków.

Na wstępie należy dokonać rozróżnienia na komunikację za pośrednictwem poczty lub innego komunikatora łączącego z indywidualną osobą i komunikację następującą za pomocą strony internetowej, w której przedsiębiorca łączy się z wieloma podmiotami. Rozróżnienie to wynika z art. 66¹ § 4 kodeksu cywilnego (k.c.), który wyodrębnia pocztę elektroniczną i podobne środki indywidualnego porozumiewania się na odległość (np. Gadu-Gadu, Skype) od środków komunikacji nieindywidualnej - takich jak strona internetowa.

W zakresie porozumiewania się za pomocą środków komunikacji indywidualnej należy wyróżnić dwa podstawowe problemy: to, na kim ciąży ryzyko złożenia oświadczenia (oferty), oraz problem identyfikacji stron. To na składającym oświadczenie ciąży ryzyko jego złożenia w ten sposób, by adresat oświadczenia się z nim zapoznał. Stąd adresat musi określić, w jaki sposób ma być mu złożone oświadczenie (oferta). Może to być adres mailowy, numer faksu, oznaczenie telefonii internetowej. Sposób podania tej informacji jest, co do zasady, obojętny. Może to być nadruk na wizytówce, określona treść papieru firmowego czy wreszcie zwrotny adres poczty elektronicznej w wiadomości pocztowej. Z działania adresata musi jednak w danych okolicznościach (art. 60 k.c.) wynikać jego wyraźna lub dorozumiana zgoda na posłużenie się konkretnym środkiem komunikacji przy złożeniu oświadczenia.

PRZYKŁAD

W czasie biznesowego spotkania uczestnicy wymieniają wizytówki m.in. z adresem mailowym. Na końcu spotkania postanawiają, że będą się dalej kontaktowali. W danych okolicznościach wynika, iż wyznaczyli także podany na wizytówce adres mailowy do dalszych kontaktów. Adres ten został więc wyznaczony w sposób dorozumiany.

Jeżeli więc adresat wyznaczył sposób komunikowania, to jeżeli tylko oświadczenie doszło pod podany adres, należy uznać je za prawidłowo złożone, chyba że adresat nie mógł się z nim zapoznać. Zgodnie bowiem z art. 61 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła się zapoznać z jego treścią. Dlatego też w przypadku zmiany podanego adresu i niepoinformowania o tym składającego oświadczenie, to adresat ponosi ryzyko złożenia oświadczenia pod wskazany wcześniej adres. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy już w 1949 r. na tle sporu ze stosunku pracy (orz. SN z 19 maja 1949 r., C 492/49, PiP, nr 8 z 1949 r., s. 123-124). Reguły takie można z powodzeniem odnieść do obrotu elektronicznego. To więc na adresacie ciąży ryzyko niepowiadomienia składającego oświadczenie o zmianie podanego adresu poczty elektronicznej, Jeżeli jednak oświadczający dowiedział się w o zmianie adresu mailowego, to powinien swe oświadczenie złożyć pod nowym adresem. Jeżeli zatem potrafimy udowodnić, że adresat wyznaczył dany adres do składania oświadczeń i jednocześnie mamy w skrzynce mailowej zapis wysłania mu oświadczenia, to fakt złożenia tego oświadczenia może zostać domniemany.

Odrębne zasady porozumiewania się za pomocą środków komunikacji indywidualnej występują w odniesieniu do konsumenta i wobec informacji handlowych. W odniesieniu bowiem do informacji handlowych w rozumieniu ustawy z 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz.U. Nr 144, poz. 1204 z późn.zm.), wyłączone jest udzielenie zgody na wykorzystanie danego środka komunikacji indywidualnej w sposób dorozumiany. Wszelka informacja handlowa w rozumieniu tej ustawy, w tym propozycja zawarcia umowy wymaga wyraźnej zgody adresata na przesłanie.

Ponadto istnieją w tym zakresie szczególne uprawnienia konsumenta określone ustawą z 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny (Dz.U. Nr 22, poz. 271 z późn.zm.). Dotyczy ona umów zawieranych na odległość. Zakresem działania tej ustawy zostały objęte umowy zawierane przez konsumenta z przedsiębiorcą, jeżeli przedsiębiorca tak zorganizował swe przedsiębiorstwo, że z wykorzystania technik komunikowania na odległość uczynił zasadę funkcjonowania (art. 6 ust. 1 ustawy). Ustawa ma więc zastosowanie do tych przedsiębiorców, którzy z zasady funkcjonują jako np. sprzedawcy na odległość czy prowadzą sklep internetowy nie prowadząc działalności w sposób tradycyjny (normalnego sklepu). Zgodnie z art. 6 ust. 3 tej ustawy posłużenie się telefonem, wizjofonem, telefaksem, pocztą elektroniczną, automatycznym urządzeniem wywołującym lub innym środkiem komunikacji elektronicznej w rozumieniu ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną w celu złożenia propozycji zawarcia umowy może nastąpić wyłącznie za uprzednią zgodą konsumenta. Chodzi tu więc o propozycję składaną przez przedsiębiorcę konsumentowi.

Jeżeli chodzi o problem identyfikacji stron, to w obrocie profesjonalnym adresy mailowe mają z reguły charakter identyfikujący. Sam taki charakter nie przesądza jednak identyfikacji, zwłaszcza że w obrocie elektronicznym można mieć fałszywą tożsamość. Dlatego w braku zastosowania podpisu elektronicznego identyfikacja adresata musi wynikać z innych, towarzyszących okoliczności. Prześledźmy to na przykładzie. Jeżeli dany adres nie ma sam w sobie znamion identyfikujących i ma na przykład postać: tap12@XXX, to z innych okoliczności musi wynikać identyfikacja osoby, której składamy oświadczenie. Taką okolicznością jest zwłaszcza wyznaczenie tego adresu do komunikacji w umowie łączącej strony. Wówczas z odpowiedniej klauzuli w umowie wynika identyfikacja osoby posługującej się danym adresem mailowym będącej jednocześnie stroną umowy. To rozwiązanie ma jednak tę wadę, iż wymaga wcześniejszego kontaktu stron w celu podpisania umowy. W sprzedaży dokonywanej za pomocą sklepu internetowego identyfikacja zwykle wynika z wypełnienia odpowiedniego formularza na stronie internetowej i powiązania danych personalnych składającego oświadczenie z jego adresem mailowym. Identyfikację tę często wzmacnia dokonanie zapłaty przed wykonaniem umowy.

Samo zawieranie umów przez złożenie oferty i jej przyjęcie za pomocą poczty elektronicznej czy innych środków komunikacji indywidualnej nie różni się od zawierania umów w tradycyjnym obrocie, np. listownie czy telefonicznie, z wyjątkiem szybkości porozumiewania się. Znajdą tu zastosowanie te same reguły kodeksu cywilnego. Stąd niniejszy artykuł koncentruje się na odrębnościach obrotu elektronicznego.

Przyjmuje się, że oświadczenie wysłane pod adres mailowy jest złożone w ciągu jednego dnia roboczego. Stąd ważne jest poinformowanie drugiej strony o swoich godzinach pracy. Oświadczenie, które zostało wysłane po zakończeniu godzin pracy adresata, jest złożone dopiero z początkiem następnego dnia roboczego. Jeżeli takie oświadczenie stanowi ofertę, to jej adresat dysponuje czasem do namysłu, który zależy od stopnia skomplikowania proponowanej umowy. Jeżeli odpowiedź na ofertę również ma zostać złożona mailem, to dociera ona do oferenta w ciągu jednego dnia roboczego.

Z kolei zawieranie umów za pomocą bezpośrednich środków komunikacji indywidualnej, takich jak Skype, możemy porównać do zawierania umów przez telefon. Kryterium podziału na środki komunikacji bezpośredniej i pośredniej jest okoliczność, czy strony pozostają ze sobą w bezpośrednim kontakcie takim, jaki występuje w czasie rozmowy twarzą w twarz. Chodzi tu o kontakt tego rodzaju, w którym wypowiedź jednej strony następuje w reakcji na wypowiedź drugiej i nie jest podzielona na wiele oderwanych od siebie czynności technicznych, takich jak napisanie listu, jego zaadresowanie i wysłanie. Jeżeli taki kontakt występuje, to mamy do czynienia z komunikacją bezpośrednią (taką jak przez telefon). Wówczas złożona w ten sposób oferta musi być przyjęta bezzwłocznie, a więc jeszcze w czasie trwania rozmowy (art. 66 § 2 k.c.). Jeżeli rozmówca chce odpowiedzieć na ofertę później, po zakończeniu rozmowy, to powinien poprosić o czas do namysłu.

W obrocie elektronicznym możliwe jest przyjęcie oferty w sposób milczący. Jeżeli przedsiębiorca otrzymał od osoby, z którą pozostaje w stałych stosunkach gospodarczych, ofertę zawarcia umowy w ramach swojej działalności, to brak niezwłocznej odpowiedzi poczytuje się za przyjęcie oferty (art. 68² k.c.). Jedyną szczególną przesłanką zastosowania tego przepisu w obrocie elektronicznym jest wcześniejsza zgoda przedsiębiorcy na składanie mu ofert za pomocą elektronicznych środków komunikacji indywidualnej (np. poczty elektronicznej).

Ocena prawna treści opublikowanych na stronie internetowej zależy od konkretnych okoliczności. W większości przypadków oświadczenia publikowane na stronach internetowych mają charakter niestanowczy, czyli nie są ofertą. Są zatem z reguły zaproszeniem do zawarcia umowy. Zgodnie z art. 71 k.c. ogłoszenia, reklamy, cenniki i inne informacje skierowane do ogółu lub do poszczególnych osób poczytuje się w razie wątpliwości nie za ofertę, lecz za zaproszenie do zawarcia umowy. Przepis ten jest regułą interpretacyjną, tzn. służy wyjaśnieniu przypadków wątpliwych. Oferentem jest więc zwykle użytkownik sieci, który, reagując na treści znajdujące się na stronie, składa propozycję zawarcia umowy. Nie wyklucza to jednak oceny w konkretnych okolicznościach materiału publikowanego na stronie jako oferty.