Doręczenie zastępcze

Co do zasady przesyłki sądowe powinny być doręczane do rąk adresata. Taki bowiem sposób doręczenia daje największą pewność, że strona o czynności została właściwie i na czas zawiadomiona. Nie zawsze jednak takie doręczenie jest możliwe. Kodeks postępowania cywilnego w takim wypadku posługuje się pojęciem doręczenia zastępczego. Co przez to należy rozumieć?

Czym jest doręczenie zastępcze?

Doręczenie zastępcze ma miejsce w sytuacji, gdy nie można dokonać doręczenia bezpośrednio do rąk adresata (tzw. doręczenie właściwe). Jeśli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo sądowe dorosłemu domownikowi (oczywiście pod warunkiem, że nie jest stroną przeciwną toczącego się postępowania), a gdyby go nie było – administracji domu, dozorcy domu lub Sołtysowie – pod warunkiem, że osoba taka podjęła się oddania pisma adresatowi. Dla adresata, którego doręczający nie zastanie w miejscu pracy, można doręczyć pismo osobie upoważnionej do odbioru pisma (art. 138 kpc). 

Porównaj: Czy konkubent może odebrać przesyłkę poleconą?

Wskazany przepis określa dozwolone przypadki doręczeń zastępczych do rąk innych osób. Przypadki te stanowią katalog zamknięty i orzecznictwie Sąd Najwyższy wyraźnie zaznaczył, że rozszerzanie tego kręgu sposobów jest niedozwolone. M.in. dotyczy to przypadku doręczania dorosłemu domownikowi, które może nastąpić jedynie w mieszkaniu adresat. Niedopuszczalne jest więc doręczanie w miejscu pracy domownika lub tam, gdzie doręczyciel domownika adresata zastanie.

W razie niemożliwości doręczenia w opisany wyżej sposób, pismo przesłane pocztą należy złożyć w placówce pocztowej operatora publicznego, a doręczanie w innym sposób – w urzędzie właściwej gminy, umieszczając zawiadomienie o tym w drzwiach mieszkania adresata lub w oddawczej skrzynce pocztowej (art. 139 § 1 kpc).

Zobacz serwis: Przedsiębiorca w sądzie