Przywrócenie do pracy z prawem do wynagrodzenia

Roszczenie o przywrócenie do pracy z prawem do wynagrodzenia nie jest uwarunkowane wystąpieniem realnej szkody po stronie pracownika i nie ma charakteru odszkodowawczego. Stanowi świadczenie kompensacyjne o charakterze finansowym po stronie pracodawcy w związku z wadliwym rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia. Na mocy uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2008 r. (II PZP 12/08) czas pozostawania bez pracy, za jaki pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie na podstawie art. 57 § 1 k.p., nie musi obejmować miesięcy następujących bezpośrednio po rozwiązaniu stosunku pracy. Roszczenie o wynagrodzenie ma charakter autonomiczny. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2009 r. (I PZ 1/09) osoba dochodząca przywrócenia do pracy nie musi równocześnie, ani też w ogóle, żądać wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, ale jego uzyskanie przez osobę przywróconą do pracy nie jest możliwe bez zgłoszenia roszczenia o jego zasądzenie. Natomiast wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy powinno być dochodzone w drodze odrębnego powództwa.

Zobacz również: Elastyczny czas pracy - nadgodziny odchodzą do lamusa

Prawo do wynagrodzenia zgodne z konstytucją

Trybunał Konstytucyjny 22 maja 2013 r. orzekł (sygn. akt P 46/11) w przedmiocie pytania prawnego Sądu Rejonowego w Gliwicach, że art. 57 § 1 kodeksu prawnego jest zgodny z art. 64 ust. 1 w zw. z art. 2 i art. 24 konstytucji. Trybunał przyjął pogląd, że obecne przepisy wyłączają możliwość odnoszenia się do przepisów prawa cywilnego wobec czego uniemożliwiają zasądzenie na rzecz pracownika odszkodowania, które przewyższałoby wysokość wynagrodzenia. Wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy ma charakter kompensacyjny i ma na celu kompensację szkody wyrządzonej pracownikowi w wyniku naruszenia zobowiązania umownego przez niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę. Trybunał podzielił stanowisko, że przewidziane w ustawie obowiązki pracodawcy mają charakter publicznoprawny i są traktowane jak sankcja za niewykonanie ciążącego obowiązku. Obowiązujące przepisy prawa dotyczące ochrony pracowników w razie wadliwego rozwiązywania stosunku pracy muszą obejmować interes pracownika oraz kontraktowy charakter stosunku pracy. TK wskazał również, że nie można pominąć zasady sprawiedliwości społecznej wyrażonej w art. 24 konstytucji wraz z zawartą w tym artykule zasadą ochrony pracy.