Wydatków inwestycyjnych nie zaliczymy do kosztów

Zasady amortyzacji szczegółowo określone w ustawach o podatkach dochodowych przysparzają podatnikom wiele kłopotów. Spory o to, czy podatnik prawidłowo amortyzuje środki trwałe, często trafiają na wokandy sądów administracyjnych. Kłopotliwą kwestią jest m.in. amortyzowanie budynków.

W przypadku nieruchomości problematyczną kwestią są m.in. inwestycje w obce środki trwałe. W jednym z orzeczeń Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie potwierdził, że inwestycje w obcych środkach trwałych stanowią środek trwały, który podlega amortyzacji, niezależnie od okresu używania. A zasada wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie środków trwałych przestaje obowiązywać w momencie odpłatnego zbycia wspomnianych środków. Wydatki te stają się kosztem uzyskania przychodu.

Jak zauważył sąd, koszty stanowią straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te nie utraciły przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności.

W tym przypadku sąd nie przyznał racji podatnikowi, że wystąpiła strata w związku z likwidacją. Jak zauważył sąd, o stracie można mówić, gdy przestało się coś posiadać. Likwidacja oznacza: zniesienie np. obciążeń, usunięcie np. rzeczy. W odniesieniu do inwestycji w cudzy środek trwały likwidacja zatem to faktyczne usunięcie, zniesienie tej inwestycji. W ocenie sądu utrata posiadania rzeczy ma powstać w wyniku usunięcia, zniesienia środka trwałego. Podmiot, który dokonuje usunięcia, zniesienia środka trwałego działa eliminując ten środek. Nie jest stratą w wyniku likwidacji pozostawienie środka właścicielowi nieruchomości, w której dokonano inwestycji.

Sąd nie miał jednak wątpliwości, że przychód z danego kosztu może nastąpić tylko raz. W niniejszej sprawie pozostawienie poczynionej inwestycji w cudzej nieruchomości sprawia, iż podatnik ma roszczenie do właściciela o zwrot poczynionych nakładów w postępowaniu cywilnym. Skoro podatnik może uzyskać zwrot wydatku od właściciela nieruchomości, to nie może jednocześnie domagać się uznania za koszt straty, która rzeczywiście nie powinna powstać. Strata jest trwała i nieodwracalna, nie jest stratą pożyczka ani sytuacja, gdy przysługuje stronie roszczenie o zwrot nakładów.

Jak zauważył sąd, przyjęcie, że podatniczka miałaby dwie możliwości, to jest roszczenie do właściciela i możliwość zaliczenia wydatków do kosztów, stanowiłoby o możliwości dwukrotnego dochodzenia jednego wydatku (wyrok WSA w Warszawie z 26 stycznia 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3826/06, niepublikowany).