„Termin przydatności do spożycia” a „data minimalnej trwałości”, czym się różnią?

Obowiązki producenta

Zgodnie z przepisami producent na etykiecie ma obowiązek umieścić informację o trwałości danego towaru, sposobie jego przechowywania oraz przygotowania bezpiecznego do spożycia. Wymienione obowiązki wynikają z rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011r.

W zależności od rodzaju produktu różna jest długość jego trwałości, najlepiej jest poznać grupy produktów, które „starzeją” się w podobny sposób, ułatwi to wówczas interpretacje oznaczeń na produkcie lub ich brak jak w przypadku wszystkiego, co musi być spożyte maksymalnie w ciągu 24 godzin jak np. pieczywo.

Etykieta produktu spożywczego – producent nie może oszukiwać konsumenta

„Należy spożyć do”

Termin przydatności do spożycia stosowany jest w przypadku środków spożywczych szybko psujących się jak mięso, jogurty, dania gotowe do spożycia np. sałatki, artykuły dla niemowląt czy produkty garmażeryjne. W tym przypadku stosowany jest zwrot – „należy spożyć do”. Po upływie terminu wskazanego na opakowaniu produkt nie nadaje się do jedzenia, spożycie takiego produktu nawet dzień po dacie na opakowaniu może stwarzać zagrożenie dla zdrowia, a w niektórych przypadkach nawet życia. Dzieje się tak, dlatego, iż są to produkty nietrwałe biologicznie szybko ulegające procesowi fermentacji i namnażania się bakterii.

Porozmawiaj o tym na naszym FORUM!

„Najlepiej spożyć przed”

Drugi rodzaj informacji to data minimalnej trwałości oznaczona zwrotem – „ najlepiej spożyć przed” z datą dzienną lub - „najlepiej spożyć przed końcem” w pozostałych przypadkach. Jeśli mamy do czynienia ze środkiem spożywczym, którego trwałość nie przekracza 3 miesięcy, można podać tylko dzień i miesiąc, jeśli od 3 do 18 miesięcy - miesiąc i rok, zaś powyżej 18 miesięcy tylko rok. Warto zwrócić uwagę, iż oznaczenie to dotyczy przechowywania w pewnych określonych warunkach, opisanych na opakowaniu a obejmujących takie parametry jak temperatura, nasłonecznienie czy wilgotność. Przekroczenie daty i zjedzenie później takich produktów nie niesie za sobą zagrożenia dla życia i raczej także nie dla zdrowia, jest to raczej informacja, iż nie będzie on posiadał takiej samej, jakości jak wcześniej a także, że może utracić takie walory jak smak czy zapach zapewniony do tej daty. Grupą wyrobów objętych tym wymogiem są produkty suche takie jak kasze, makarony, mąki.

Termin przydatności do spożycia nie powinien różnicować stawek VAT

Istnieje także grupa produktów zwolnionych z oznaczania zarówno datą minimalnej trwałości jak i terminem przydatności do spożycia m.in. ocet, wyroby winiarskie, sól kuchenna, ale również owoce. Są to w rzeczywistości dwie grupy pierwsza to produkty, które nawet po bardzo długim czasie nie ulegają zepsuciu w ogóle. Druga zawiera np. owoce, które swoją świeżość zachowują bardzo krótko, ale równocześnie w zależności od warunków panujących w domu, więc trudno określić nawet w dniach ich przydatność, powinien to zrobić konsument na podstawie własnej wiedzy i doświadczenia.

Produktów po upłynięciu obu dat lub na krótko przed upłynięciem nie powinno podawać się dzieciom, osobom starszym lub rekonwalescentom, osoby te mają bowiem niską odporność i nawet niewielka ilość drobnoustrojów może wywołać u nich poważne problemy zdrowotne.