Od 1 maja 2005 r. przedstawiciele mniejszości narodowych i etnicznych zamieszkali w gminach, w których ich reprezentacja wynosi nie mniej niż 20 proc. ogólnej liczby mieszkańców, mogą posługiwać się swoim językiem nie tylko w życiu prywatnym, ale także w życiu publicznym.
Tak wynika z wchodzącej w życie w tym dniu ustawy z 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i języku regionalnym, opublikowanej w Dz.U. nr 17, poz. 141. Oficjalnie uznane mniejszości narodowe: białoruska, czeska, litewska, niemiecka, ormiańska, rosyjska, słowacka, ukraińska, żydowska; mniejszości etniczne: karaimska, łemkowska, romska i tatarska. Za język regionalny uznano kaszubski.
W gminach zamieszkanych przez mniejszość narodową lub etniczną można powrócić do tradycyjnych etnicznie – obok języka polskiego – nazw miejscowości, ulic i obiektów fizjograficznych, tj. nazw jezior, gór, parków, wysp itd. Ustawa zobowiązuje władze publiczne takich gmin do wspierania inicjatyw podejmowanych dla zachowania i rozwoju tożsamości kulturowej mniejszości.
