Konsument musi wiedzieć, z jakich materiałów wykonane są buty, które kupuje. Oznaczenie obuwia nie może wprowadzać w błąd, farbować ciała czy uszkadzać ubrania.
Od dziś, 16 listopada, obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 19 października 2004 r. w sprawie dodatkowych wymagań dotyczących znakowania obuwia przeznaczonego do sprzedaży konsumentom (Dz.U. nr 240, poz. 2409).
Ogólne wymogi dotyczące bezpieczeństwa towarów reguluje ustawa z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz.U. nr 229, poz. 2275). Stanowi ona jednak, że Rada Ministrów ma prawo uregulować w drodze rozporządzenia dodatkowe wymagania dotyczące bezpieczeństwa lub znakowania określonych produktów. Z tego uprawnienia skorzystano właśnie w kwestii znakowania obuwia.
Oznakowanie ma określać, z jakiego materiału wykonano poszczególne części obuwia – wierzch, spód i podszewkę z wyściółką. Takie oznaczenia wykonywane są przede wszystkim w formie stempli, wytłoczeń, druków, wszywek, naszywek, naklejek lub tasiemek, które są trwale przymocowane do butów.
Oznakowanie powinno być umieszczone co najmniej na jednym bucie z pary – musi być trwałe i łatwo dostępne. Nie może wprowadzać konsumenta w błąd, a także powinno być odpowiedniej wielkości – napisy muszą być możliwe do odczytania.
Wszelkie oznaczenia słowne należy sporządzić w języku polskim. Oznakowanie obuwia nie może brudzić i uszkadzać zarówno samych butów, jak i stykających się z nimi części ciała (np. obcierać nogi) czy rzeczy (np. brudzić spodni).
Rozporządzenia nie stosuje się do obuwia używanego, ochronnego, zawierającego azbest i będącego zabawką.
