W jaki sposób według nowych zasad należy ustalać miejsce świadczenia usług

Od 20 lutego 2008 r. obowiązuje Dyrektywa Rady 2008/8/WE z 12 lutego 2008 r. zmieniająca Dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do miejsca świadczenia usług. Zmiany te dotyczą Dyrektywy Rady 2006 /112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług, co wynika ze strategii Komisji Europejskiej dotyczącej modernizacji i uproszczenia działania wspólnego systemu VAT.

Wejście w życie dyrektywy zmieniającej nie oznacza jednak, że już od 20 lutego 2008 r. zaczęły obowiązywać zmienione przepisy Dyrektywy VAT. W zasadniczej swej części Dyrektywa ta przewiduje wprowadzenie zmian w przepisach dotyczących zasad ustalania miejsca świadczenia usług począwszy od 1 stycznia 2010 r. Niektóre zmienione przepisy zaczną jednak obowiązywać już od 1 stycznia 2009 r. Przed tymi datami odpowiednich zmian w swoich przepisach krajowych powinny dokonać wszystkie kraje członkowskie, w tym także Polska.

Począwszy od 1 stycznia 2010 r. w przypadku świadczenia usług na rzecz podatników podstawą ogólnej zasady dotyczącej miejsca świadczenia usług będzie miejsce, w którym siedzibę ma usługobiorca, a nie miejsce siedziby usługodawcy.

Do celów wyznaczenia reguł określających miejsce świadczenia usług oraz w celu zminimalizowania obciążeń dla przedsiębiorstw podatnicy prowadzący również działalność niepodlegającą opodatkowaniu powinni być traktowani jak podatnicy dla wszystkich usług świadczonych na ich rzecz. Podobnie, osoby prawne niebędące podatnikami zidentyfikowane do celów VAT powinny być uznawane za podatników. Uznano też, że przepisy te, zgodnie ze zwykłymi zasadami, nie powinny dotyczyć świadczenia usług na rzecz podatników z przeznaczeniem do ich osobistego użytku lub do użytku ich personelu.

Dlatego od 1 stycznia 2010 r. w Dyrektywie VAT pojawi się zupełnie nowy artykuł 43, który przewidywał będzie, że do celu stosowania przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dosta- wy towarów lub świadczenia usług, uznawać będzie się za podatnika VAT w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług. Ten sam przepis będzie także przewidywał, że osobę prawną niebędącą podatnikiem, która jest zidentyfikowana do celów VAT, uznawać będzie się za podatnika.