Co masz zrobić dziś, zrób jutro… Będziesz miał dwa dni wolnego

Zacznijmy więc od definicji: prokrastynacja to zachowanie polegające na odkładaniu pracy na później. Dotkniętych tą przypadłością jest 20% populacji. Jak każde zaburzenie, również to ma różne nasilenie u poszczególnych osób. Jedni odsuwają gruntowne porządki z grudnia na czerwiec. Inni nie będą w stanie ukończyć studiów, stale biorąc kolejne dziekanki. Nie jest tak, że odsuwający na później nie boją się konsekwencji swojego unikania albo nie chcą się zmienić, bo im to nie przeszkadza. Czasami jest wręcz odwrotnie i bardzo im to przeszkadza, ale nie mogą się po prostu zmobilizować. Wyszukują sobie mnóstwo innych „ważniejszych” rzeczy do zrobienia. Powiedzenie takiej osobie, by po prostu zabrała się do pracy - wywoła taki sam efekt jak powiedzenie osobie dotkniętej depresją „hej, rozchmurz się”.

Istnieją dwa typy - aktywni i pasywni:

• aktywni to ci, którzy uważają, że dopiero w ostatnim momencie przed upłynięciem terminu stają się kreatywni. Zarzekają się, że wcześniej nie mieli absolutnie pomysłu czy weny potrzebnej do ukończenia danego projektu.
• natomiast pasywni to osoby, które dzięki odsuwaniu na późniejszy termin unikają przewidywanego niepowodzenia. Odraczając wykonanie zadania, trwają nadal w „poczuciu bezpieczeństwa”. A mając mało czasu, gdy coś się nie uda, mogą zawsze powiedzieć, że to wina terminu a nie ich umiejętności.

Co może być przyczyną zwlekania?

1. Miękkość charakteru

Dawniej na określenie tego stanu ducha używano łacińskiego terminu mollities, czyli słowa określającego pewien rodzaj duchowej miękkości, która przyczynia się do unikania wysiłku. Zbytnie rozpieszczenie daje odpowiednią glebę do rozwijania się tej słabości. Ktoś, kto jest zaprawiony do przezwyciężania trudu, nie będzie miał problemu z pokonywaniem wysiłku.

2. Małoduszność, a perfekcjonizm

Część osób odkłada wykonanie zadania na później, bo nie czują się gotowi do pokazania swojego dzieła światu. Uważają, że to, co zrobili jest niedoskonałe, śmieszne, bezsensowne. Wydaje im się, że muszą w dany produkt włożyć więcej czasu i wysiłku. W niektórych przypadkach rzeczywiście tak jest. Horacy zalecał, by odłożyć napisany utwór na dziesięć lat i dopiero po tym czasie (o ile zda próbę czasu) pokazać go światu. Gdy jednak naszym celem nie jest tworzenie wiekopomnych dzieł, nie musimy przestrzegać tej zasady. Dążenie do perfekcjonizmu sprawia, że mamy świetny pretekst do odkładania i zwlekania. Warto przy tej okazji zauważyć, że przyczyną takiego postępowania nie musi być troska o dobre wykonanie danego przedsięwzięcia, ale o własne „ego”. Obawa przed ośmieszeniem sprzyja odkładaniu zakończenia pracy w nieskończoność.