Codex Iuris Canonici

Codex Iuris Canonici to pierwsza i przez to najbardziej znana kodyfikacja prawa kanonicznego.

Od soboru trydenckiego (XVI w.) aż do początku XX w. obowiązywał w Kościele Rzymskokatolickim kodeks nazywany Corpus Iuris Canonici. Był to zbiór pism papieskich (często prywatnych). Swoją budową przypominał Corpus Iuris Civilis

Pod koniec XIX w. wprowadzenie nowego kodeksu prawa kanonicznego stało się koniecznością. W tym celu powołano komisję kodyfikacyjną, która pracowała pod przewodnictwem papieża (Piusa X) nad stworzeniem nowego kodeksu.

Nowy kodeks został ogłoszony przez papieża Benedykta XV w Zielone Świątki roku 1917. Natomiast obowiązywał od 19 maja 1918 r., na ten dzień przypadały również Zielone Świątki.

Codex Iuris Canonici był stosunkowo nowoczesną kodyfikacją. Odchodził od dawnej systematyki zastępując ją nowymi rozwiązaniami.

Składał się z pięciu ksiąg podzielonych na działy, tytuły, rozdziały. Podstawową jednostką redakcyjna był kanon. Kodeks zawierał 2414 kanonów.

Kodeks dzielił się na następujące księgi:

• Postanowienia ogólne (Normae generales) – poświęcony zasadą obowiązywania kodeksu

• O osobach (De personie)- dotyczący duchowieństwa i świeckich

• O rzeczach (De rebus)- o sakramentach

• O procesach (De processibus)- prawo procesowe

• O przestępstwach i karach (De delictis et poenis)- poświęcony prau karnemu kanonicznemu

Zobacz serwis: Kodeksy