Wniosek dłużnika o ogłoszenie upadłości likwidacyjnej - uwagi praktyczne

Podstawą przeprowadzenia analizy zawartej w tej części opracowania są odpowiednie przepisy prawa upadłościowego i naprawczego, a w szczególności art. 5.

Zdolność upadłościowa

Dla dokonania prawidłowej oceny istnienia bądź nie występowania okoliczności uzasadniających złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości niezbędne jest ustalenie w pierwszej mierze zdolności upadłościowej przedsiębiorcy.

Wstępnie należy wyjaśnić, iż zdolność upadłościową można zdefiniować jako kwalifikację prawną pewnych podmiotów wynikającą z cech przypisanych im przez konkretny akt prawny, a zależną od spełnienia przez nie określonych wymagań w postaci przynależności do grupy przedsiębiorców wskazanych prawnie, a także powiązań z określonym stanem finansowo-prawnym ujawniającym się w danym momencie czasowym.

Tak więc możliwość ogłoszenia upadłości, zgodnie ze wskazaną definicją oraz regulacją zawartą w art. 5 prawa upadłościowego i naprawczego (p.u.n.), istnieje jedynie w stosunku do przedsiębiorców, tzn. podmiotów opisanych w art. 43¹ kodeksu cywilnego (k.c.) oraz nieprowadzących działalności gospodarczej spółek z ograniczoną odpowiedzialnością i spółek akcyjnych, wspólników osobowych spółek handlowych, ponoszących odpowiedzialność za zobowiązania spółki bez ograniczenia całym swoim majątkiem, a także wspólników spółki partnerskiej.

Przedsiębiorcą, w rozumieniu wskazanego uregulowania kodeksu cywilnego, jest osoba fizyczna, osoba prawna (m.in. spółka akcyjna oraz spółka z o.o.) oraz jednostka organizacyjna niebędąca jednocześnie osobą prawną, ale posiadająca na mocy ustawy zdolność prawną (art. 33¹ § 1 k.c.), prowadzące we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową.

Na mocy art. 6 p.u.n. zdolności upadłościowej nie posiadają natomiast:

1) Skarb Państwa,

2) jednostki samorządu terytorialnego,

3) publiczne samodzielne zakłady opieki zdrowotnej,

4) instytucje i osoby prawne utworzone w drodze ustawy, chyba że ustawa ta stanowi inaczej, oraz utworzonych w wykonaniu obowiązku nałożonego ustawą,

5) osoby fizyczne prowadzące gospodarstwo rolne,

6) uczelnie.

Wśród uregulowań odnoszących się do zdolności upadłościowej warto również wskazać na unormowania zawarte w art. 7-9 p.u.n., które odnoszą się do możliwości ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną w przypadku jego śmierci, zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej lub w ogóle niezarejestrowania działalności gospodarczej pomimo jej faktycznego prowadzenia.

Przesłanki ogłoszenia upadłości

Z przepisów prawa upadłościowego i naprawczego wynika, że co do zasady przedsiębiorcy mogą być postawieni w stan upadłości w przypadku:

1) niewypłacalności - tzn. trwałego zaprzestania spłaty długów (art. 10 i nast. p.u.n.), przy czym dłużnika uważa się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych - w omawianym zakresie zagadnienia decydujące znaczenie ma przy tym obiektywne kryterium oceny zaprzestania płacenia długów, gdyż nie zachodzi przesłanka określona w art. 10 i 11 ust. 1 p.u.n. przykładowo w sytuacji, gdy brak zapłaty długów następuje, bo dłużnik nie uznaje obowiązku zapłaty lub uważa wierzytelność za nienależną;

2) przerostu wartości zadłużenia nad wartością całego majątku przedsiębiorcy ustalonego w odpowiednich dokumentach finansowych - tzn. w sytuacji gdy zobowiązania dłużnika będącego osobą prawną lub jednostką organizacyjną, której przepisy prawa przyznają zdolność prawną, przekroczą wartość jego majątku - nawet wówczas, gdy na bieżąco wykonuje zobowiązania (art. 11 ust. 2 p.u.n.).

Z powyższego można wywnioskować, że przepisy prawa upadłościowego i naprawczego, jako podstawową przesłankę ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy, wskazują jego niewypłacalność.

Z kolei za zasadniczą gospodarczą przyczynę upadłości można uznać „załamanie się finansowe” przedsiębiorcy, polegające na jego trwałej i bezwzględnej niewypłacalności, a więc braku możliwości skutecznego zaspokajania wszystkich wierzycieli w danym momencie czasowym, przy jednoczesnym nieistnieniu pozytywnych przesłanek do zmiany tej sytuacji finansowo-gospodarczej dłużnika.

Aby zaprzestanie realizacji zobowiązań mogło stanowić przyczynę ogłoszenia upadłości, musi się odnosić do długów już wymagalnych, i to takich, o których zapłatę wierzyciele mogą nalegać. Jeżeli więc dłużnik ma możność płacenia długów w datach wymagalności albo też wierzyciele zgodzili się na zwłokę w zapłacie takich zobowiązań, to nie ma podstaw do ogłoszenia upadłości. Podstawa do ogłoszenia upadłości powstanie więc dopiero, gdy dłużnik z braku jakichkolwiek środków płatniczych nie płaci swoich wymagalnych i nieodroczonych długów pieniężnych.

Natomiast wierzytelność przyszła nie uprawnia w żadnym wypadku wierzyciela do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnika (jeżeli fakt ten stanowi jedyną przesłankę żądania upadłości), nawet jeżeli istnieje już stosunek podstawowy, z którego dana wierzytelność może powstać.

Jak wskazano wyżej, trwałe zaprzestanie płacenia długów pieniężnych jest podstawową i obowiązującą wszystkie kategorie przedsiębiorców przesłanką ogłoszenia upadłości. Warto jednak zwrócić uwagę, jak już wskazano, iż podstawą ogłoszenia upadłości w stosunku do niektórych przedsiębiorców (np. spółki akcyjnej czy też spółki z o.o.) może być również taki stan, w którym majątek tych przedsiębiorców nie wystarcza na zaspokojenie długów, nawet przy bieżącej realizacji zobowiązań.

W takiej sytuacji przy ocenie, czy zachodzi stan nadmiernego zadłużenia, należy uwzględnić stosunek ogólnej wartości majątku do wszystkich zobowiązań dłużnika - przedsiębiorcy, co do którego może być ogłoszona upadłość, bez względu na to, czy miałyby w przyszłości wchodzić w skład masy upadłości, czy mają charakter warunkowy, a także - czy są już wymagalne. Z tego powodu odroczenia przez wierzycieli obowiązku płatności zobowiązań im przysługujących od danego dłużnika nie stanowi przeszkody do ogłoszenia upadłości w tym wypadku.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 12 p.u.n. sąd może oddalić wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań nie przekracza trzech miesięcy, a suma niewykonanych zobowiązań nie przekracza 10 proc. wartości bilansowej przedsiębiorstwa dłużnika (przy czym regulacja ta nie znajdzie zastosowania, jeżeli niewykonanie zobowiązań ma charakter trwały albo gdy oddalenie wniosku może spowodować pokrzywdzenie wierzycieli).

W omawianej sytuacji może zachodzić więc okoliczność krótkotrwałego zaprzestania spłaty długów ze względu na przejściowe trudności. Nie ma przy tym żadnego znaczenia, czy opisane przyczyny były zawinione przez przedsiębiorcę, czy też nie.

Z kolei uregulowania art. 13 p.u.n. wskazują, że:

1) sąd oddali obligatoryjnie wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania;

2) sąd natomiast może oddalić wniosek o ogłoszenie upadłości w razie stwierdzenia, że majątek dłużnika jest obciążony hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską w takim stopniu, że pozostały jego majątek nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania.

Należy przy tym zaznaczyć, iż przepisów dotyczących oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości wobec braku zaspokojenia kosztów postępowania nie stosuje się, gdy zostanie uprawdopodobnione, że obciążenia majątku dłużnika są bezskuteczne według przepisów ustawy albo gdy dokonane zostały w celu pokrzywdzenia wierzycieli, jak również gdy zostanie uprawdopodobnione, że dłużnik dokonał innych czynności prawnych bezskutecznych według przepisów ustawy, którymi wyzbył się majątku wystarczającego na zaspokojenie kosztów postępowania.

 

Legitymacja do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości likwidacyjnej

Zgodnie z brzmieniem art. 20 p.u.n. wniosek o ogłoszenie upadłości może zgłosić dłużnik lub każdy z jego wierzycieli. Ponadto prawo upadłościowe i naprawcze umożliwia złożenie wniosku:

1) w stosunku do spółki jawnej, spółki partnerskiej, spółki komandytowej oraz spółki komandytowo-akcyjnej - przez każdego ze wspólników odpowiadających bez ograniczenia za zobowiązania spółki;

2) w stosunku do osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, którym odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - przez każdego, kto ma prawo je reprezentować sam lub łącznie z innymi osobami;

3) w stosunku do przedsiębiorstwa państwowego - także przez organ założycielski;

4) w stosunku do jednoosobowej spółki Skarbu Państwa - także przez ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa;

5) w stosunku do osoby prawnej, spółki jawnej, spółki partnerskiej oraz spółki komandytowej i komandytowo-akcyjnej, będących w stanie likwidacji - każdemu z likwidatorów;

6) w stosunku do osoby prawnej wpisanej do Krajowego Rejestru Sądowego - przez kuratora ustanowionego na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy z 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (j.t. Dz.U. z 2007 r. Nr 168, poz. 1186 z późn.zm.);

7) w stosunku do dłużnika, któremu została udzielona pomoc publiczna o wartości przekraczającej 100 000 euro - także przez organ udzielający pomocy.

Legitymację do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, dla sytuacji szczególnych, konkretyzują dodatkowo art. 7, art. 426 ust. 1 i art. 471 ust. 1 p.u.n.

Termin i miejsce złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości

Ogłoszenie upadłości likwidacyjnej dłużnika w odpowiednim czasie leży zarówno w interesie danego przedsiębiorcy, jak i jego wierzycieli. Zasadniczo jednak obowiązek zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości ciąży na przedsiębiorcy - dłużniku, gdyż wierzyciele zazwyczaj nie są w pełni zorientowani w aktualnej, złej sytuacji finansowo-gospodarczej dłużnika.

Prawo upadłościowe i naprawcze wymaga w art. 21, aby dłużnik w terminie nie dłuższym niż dwa tygodnie od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosił w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości. Omawiany przepis formułuje więc w sposób bardzo wyraźny moment czasowy, w którym po stronie dłużnika powstaje nakaz ustawowy podjęcia czynności związanej ze złożeniem wniosku.

Warto również wskazać, że jeżeli dłużnikiem jest osoba prawna albo inna jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej (której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną), obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spoczywa na każdym, kto ma prawo reprezentować dłużnika sam lub łącznie z innymi osobami. Regulacja ta ma bardzo istotne znaczenie praktyczne, zwłaszcza w sytuacji istnienia odrębnych stanowisk lub nawet konfliktu w organie zarządzającym przedsiębiorcy, co do konieczności złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości.

Prawo upadłościowe i naprawcze dozwala więc, aby każdy członek organu zarządzającego przedsiębiorcy, uprawniony jednocześnie do reprezentacji dłużnika, niezależnie od wewnętrznych podziałów kompetencji oraz sposobu reprezentacji (np. także w sytuacji, gdy dla skutecznej reprezentacji spółki wymagane jest współdziałanie dwóch członków zarządu), mógł złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości, nawet w sytuacji blokowania tej czynności przez pozostałe osoby wchodzące w skład danego organu zarządzającego.

Żądanie ogłoszenia upadłości jest skutkiem powyższego zarówno prawem, jak i obowiązkiem dłużnika. Nie oznacza to jednak, że w sytuacji zbytniej opieszałości dłużnika, który de facto spełnia przesłanki uzasadniające ogłoszenie jego upadłości, nie ponosi on żadnej odpowiedzialności. Wręcz przeciwnie, zgodnie z art. 21 ust. 3 p.u.n. zarówno dłużnik, jak i osoby uprawnione do reprezentacji dłużnika (np. w przypadku osób prawnych) ponoszą odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną na skutek niezłożenia wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym terminie. Trzeba przy tym zaznaczyć, że wniosek musi być złożony w pełni skutecznie, gdyż wniosek, który został zwrócony przez sąd, nie wywołuje żadnych skutków prawnych, a więc nie zwalnia z opisanej wyżej odpowiedzialności.

Przykładowo można również wskazać art. 586 kodeksu spółek handlowych (k.s.h.), na podstawie którego członek zarządu spółki lub jej likwidator niezgłaszający wniosku o ogłoszenie upadłości spółki handlowej, pomimo powstania warunków uzasadniających według właściwych przepisów upadłość tej spółki, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Już tylko z uwagi na powyższe unormowania warto więc uzmysłowić sobie wagę terminowego i skutecznego złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości likwidacyjnej, dla uniknięcia odpowiedzialności zarówno na gruncie cywilnym, jak i prawa karnego. Świadomość sytuacji finansowej, prawnej i gospodarczej, w jakiej znajduje się dany przedsiębiorca, zawsze powinna istnieć w organie zarządzającym oraz w podległych mu służbach finansowo-księgowych. Z tych też względów osoby pełniące określone funkcje zarządcze ponoszą tak daleko posuniętą odpowiedzialność.

Sądem właściwym do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości jest sąd rejonowy - sąd gospodarczy właściwy dla zakładu głównego przedsiębiorstwa dłużnika (art. 18 i 19 p.u.n.). Wydaje się, że samo wprowadzone przez ustawę pojęcie zakładu głównego powinno być definiowane zawsze w ujęciu konkretnego rodzaju działalności prowadzonej przez dłużnika oraz jego struktury organizacyjnej (np. w zależności od tego, czy dłużnikiem jest przedsiębiorca będący osobą fizyczną, czy też spółka prawa handlowego).

Jeżeli natomiast dany dłużnik ma swoje zakłady w obszarach właściwości różnych sądów, a trudno byłoby ustalić, który z nich jest zakładem głównym, to właściwy jest każdy z tych sądów. Praktycznie warto wziąć tu pod uwagę, z którego zakładu sprawowany jest faktyczny zarząd nad działalnością gospodarczą, gdzie prowadzona jest rachunkowość i przechowywana dokumentacja - zwłaszcza księgi handlowe, bądź też ewentualnie przyjąć za zakład główny ośrodek największy powierzchniowo, zatrudniający najwięcej pracowników lub skupiający najszerszy majątek dłużnika.

Dodatkowe unormowanie wprowadza art. 19 ust. 3 p.u.n. stwierdzając, że w przypadku gdy dłużnik nie ma przedsiębiorstwa na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, właściwy jest sąd miejsca zamieszkania lub siedziby dłużnika. natomiast gdy dłużnik nie ma w Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania albo siedziby, właściwy jest sąd, w którego obszarze znajduje się majątek dłużnika.

Wniosek o ogłoszenie upadłości - wymogi formalne, treść, załączniki

Wniosek o ogłoszenie upadłości (niezależnie od tego, czy składany jest przez dłużnika, czy też przez wierzyciela lub inny uprawniony podmiot) powinien czynić zadość formie przewidzianej dla pism procesowych, gdyż postępowanie upadłościowe jest de facto formą postępowania sądowego.

Szczegółowe dane, jakie powinny być zawarte we wniosku o ogłoszenie upadłości oraz wymagane załączniki i oświadczenia opisane zostały w art. 22, 23, 24 i 25 p.u.n. Stosownie do wymienionych przepisów wniosek o ogłoszenie upadłości powinien bezwzględnie zawierać:

1) oznaczenie dłużnika (przedsiębiorcy stawianego w stan upadłości), imię i nazwisko dłużnika, jego nazwę albo firmę, miejsce zamieszkania albo siedzibę, a gdy dłużnikiem jest spółka osobowa lub osoba prawna - reprezentantów spółki lub osoby prawnej i likwidatorów, jeżeli są ustanowieni, a ponadto w przypadku spółki - imiona i nazwiska oraz miejsce zamieszkania wspólników odpowiadających za zobowiązania spółki bez ograniczenia;

2) oznaczenie miejsca, w którym znajduje się przedsiębiorstwo lub inny majątek dłużnika, przy czym należy tu wskazać wszystkie znane podmiotowi składającemu wniosek miejsca położenia majątku dłużnika (co w konsekwencji może znacznie ułatwić i przyśpieszyć czynności procesu upadłościowego);

3) wskazanie okoliczności, które uzasadniają wniosek i ich uprawdopodobnienie, przy czym zasadniczo wnioskodawca zobowiązany jest określić, która z przesłanek ogłoszenia upadłości dotyczy konkretnego dłużnika oraz wskazać poszczególne okoliczności potwierdzające dany stan faktyczny;

4) informację, czy dłużnik jest uczestnikiem systemu płatności lub systemu rozrachunku papierów wartościowych w rozumieniu ustawy z 24 sierpnia 2001 r. o ostateczności rozrachunku w systemach płatności i systemach rozrachunku papierów wartościowych oraz zasadach nadzoru nad tymi systemami (Dz.U. Nr 123, poz. 1351 z późn.zm.) - przy czym informacji takiej nie ma obowiązku podawać składający wniosek wierzyciel (art. 22 ust. 3 p.u.n.);

5) informację, czy dłużnik jest spółką publiczną w rozumieniu przepisów ustawy z 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych (Dz.U. Nr 184, poz. 1539).

 

Będący dłużnikiem przedsiębiorca wpisany do właściwego rejestru, do wniosku dołącza także odpis z tego rejestru.

Ponadto, jeżeli wniosek o ogłoszenie upadłości składa dłużnik, powinien do wniosku o ogłoszenie upadłości załączyć:

1) aktualny wykaz majątku z szacunkową wyceną jego składników;

2) bilans sporządzony dla celów tego postępowania, na dzień nie późniejszy niż trzydzieści dni przed dniem złożenia wniosku;

3) spis wierzycieli z podaniem ich adresów i wysokości wierzytelności każdego z nich oraz terminów zapłaty, a także listę zabezpieczeń dokonanych przez wierzycieli na jego majątku wraz z datami ich ustanowienia;

4) oświadczenie o spłatach wierzytelności lub innych długów dokonanych w terminie sześciu miesięcy przed dniem złożenia wniosku;

5) spis podmiotów zobowiązanych majątkowo wobec dłużnika wraz z adresami, z określeniem wierzytelności, daty ich powstania i terminów zapłaty;

6) wykaz tytułów egzekucyjnych oraz tytułów wykonawczych przeciwko dłużnikowi;

7) informację o postępowaniach dotyczących ustanowienia na majątku dłużnika hipotek, zastawów, zastawów rejestrowych i zastawów skarbowych oraz innych obciążeń podlegających wpisowi w księdze wieczystej lub w rejestrach, jak również o prowadzonych innych postępowaniach sądowych lub administracyjnych dotyczących majątku dłużnika;

8) informację o miejscu zamieszkania reprezentantów spółki lub osoby prawnej i likwidatorów, jeżeli są ustanowieni.

W przypadku braku możliwości przedstawienia przez dłużnika któregokolwiek z ww. dokumentów powinien on we wniosku podać przyczyny niedołączenia owego dokumentu wraz z uprawdopodobnieniem tych przyczyn (art. 23 ust. 3 p.u.n.).

Artykuł 25 p.u.n. wymaga, aby wraz ze składanym wnioskiem dłużnik przedłożył także pisemne oświadczenie, że wszelkie dane ujęte we wniosku są prawdziwe. Przedmiotowe oświadczenie jest bardzo ważnym elementem składowym przedstawianych sądowi dokumentów, gdyż jego brak skutkuje zwrotem wniosku, bez wzywania dłużnika do jego uzupełnienia. Ponadto warto także wskazać, iż w przypadku ustalenia (np. przez sąd lub syndyka masy upadłości), że pomimo złożenia oświadczenia dane ujęte we wniosku nie są zgodne z prawdą, dłużnik będzie ponosił odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną na skutek podania nieprawdziwych informacji.

W sytuacji podania we wniosku o ogłoszenie upadłości nieprawdziwych danych zastosowanie znajdą też sankcje karne określone w art. 522 ust. 1 p.u.n. Wówczas dłużnik lub osoba uprawniona do reprezentowania dłużnika, będącego osobą prawną lub spółką handlową nieposiadającą osobowości prawnej, będzie podlegać karze pozbawienia wolności od trzech miesięcy do lat pięciu.

Należy również wskazać, iż żądanie ogłoszenia upadłości likwidacyjnej musi być sformułowane we wniosku stanowczo i bez jakichkolwiek zastrzeżeń, aby nie budziło wątpliwości sądu rozpoznającego ten dokument (zwłaszcza dłużnik składający wniosek o ogłoszenie upadłości musi, zgodnie z wymogiem zawartym w art. 23 ust. 1 p.u.n., określić, czy wnosi o ogłoszenie upadłości z możliwością zawarcia układu, czy też o upadłość obejmującą likwidację jego majątku).

Niezbędne jest też prawidłowe umotywowanie i uzasadnienie wniosku o ogłoszenie upadłości likwidacyjnej. W sposób wyraźny musi zostać wskazane spełnienie przesłanek ogłoszenia upadłości przez danego dłużnika oraz zaistnienie ewentualnie innych okoliczności uzasadniających brak możliwości dalszego działania dłużnika bez uszczerbku dla zobowiązań wobec wierzycieli. Natomiast wierzyciel składający wniosek zobowiązany jest dodatkowo uprawdopodobnić swoją wierzytelność, co praktycznie będzie oznaczać wskazanie na określone fakty potwierdzające realne istnienie tej wierzytelności. Tak więc oprócz ewentualnego powołania podstaw prawnych swego roszczenia, wierzyciel powinien opisać stan faktyczny, z którego wynikają przysługujące mu należności, ich wysokość, terminy płatności oraz dołączyć do wniosku wszelkie możliwe dowody potwierdzające dane zawarte w jego wniosku.

Zgodnie z  pkt. 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167 poz. 1398 z późn.zm.) wniosek o ogłoszenie upadłości podlega opłacie stałej w wysokości 1000 zł.

Podsumowanie

Założeniem przedmiotowego opracowania jest przedstawienie jedynie podstawowych zasad związanych z zaistnieniem przesłanek ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy oraz okolicznościami odnoszącymi się do przygotowania oraz złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości likwidacyjnej.

Opracowanie, ze względu na to, iż skierowane jest do kadry zarządzającej oraz służb księgowych, nie zawiera rozważań związanych z procedurą ogłoszenia upadłości przez sąd oraz czynnościami wykonywanymi przez syndyka masy upadłości, gdyż zagadnienia te nie należą do zakresu tematycznego artykułu.

Podsumowując przeprowadzoną analizę oraz aspekt praktyczny związany z procedurą upadłościową, zaznaczyć tylko należy, iż przedsiębiorcy muszą zdawać sobie w pełni sprawę z niezbędności stałej kontroli sytuacji prawnej, finansowej i gospodarczej swojego przedsiębiorstwa. Taki bieżący nadzór wymagany jest zwłaszcza w kontekście zaistnienia przesłanek ogłoszenia upadłości likwidacyjnej.

Ignorancja przedsiębiorców (ich organów zarządzających oraz obsługi księgowej) w tym przedmiocie powoduje nie tylko narastające straty po stronie podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, ale także naraża na nieodwracalne szkody wierzycieli, a zwłaszcza - o czym wspomniano w tekście opracowania - kreuje odpowiedzialność samego przedsiębiorcy lub członków jego organów zarządzających.

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, iż jedynie racjonalne działanie przedsiębiorcy może z jednej strony uchronić go przed ogłoszeniem upadłości, a z drugiej - w wypadku właściwie podjętych czynności formalno-prawnych - umożliwić przeprowadzenie postępowania upadłościowego, pozwalającego na oddłużenie i zaspokojenie (przynajmniej częściowe) wierzycieli.

Przykładowy wzór wniosku dłużnika o ogłoszenie upadłości

Kliknij aby zobaczyć ilustrację.

Kliknij aby zobaczyć ilustrację.

Piotr Skorupa

radca prawny, Kancelaria Radcy Prawnego LEGIS w Kędzierzynie-Koźlu,

syndyk masy upadłości i tymczasowy nadzorca sądowy przy Sądzie Rejonowym w Opolu

Podstawa prawna:

• ustawa z 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (j.t. Dz.U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361),

• ustawa z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 z późn.zm.),

• ustawa z 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz.U. Nr 94, poz. 1037 z późn.zm.).