Czy producent może być finansującym w leasingu kapitałowym

Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego (art. 709¹ Kodeksu cywilnego).

A zatem, z punktu widzenia przepisów kodeksu cywilnego, finansujący powinien nabyć przedmiot leasingu od innego podmiotu. Jednakże w rozumieniu przepisów podatkowych przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której finansujący oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie korzystającemu podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty (art. 17a pkt 1 updop).

Według przepisów podatkowych podstawą leasingu mogą więc być nie tylko umowy leasingu w rozumieniu przepisów kodeksu, ale także inne umowy, które w znaczeniu przepisów podatkowych spełniają warunki do uznania ich za takie. W związku z tym należy uznać, że przedmiotem leasingu mogą być również środki trwałe wytworzone przez producenta (świadczy o tym również art. 17g ust. 1 pkt 2 updop).

 

Aby umowa mogła być uznana za umowę leasingu kapitałowego (finansowego), muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

• umowa powinna zostać zawarta na czas oznaczony,

• suma ustalonych w umowie opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, powinna odpowiadać co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,