Ustawę o zwolnieniach grupowych stosujemy, nawet gdy zwalniamy z pracy choćby jednego pracownika, jeśli następuje to z przyczyn, które go nie dotyczą.
Artykuł 10 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o zwolnieniach grupowych (Dz.U. nr 90, poz. 844 z późn. zm.) stanowi, że art. 5 ust. 3-7 (dotyczący szczegółów wypowiedzeń – w tym zmieniającego) i art. 8 (dotyczący odprawy) stosuje się odpowiednio w razie konieczności rozwiązania stosunków pracy przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 osób. Chodzi o przyczyny niedotyczące pracowników, jeżeli stanowią one wyłączny powód uzasadniający wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy na mocy porozumienia stron, a zwolnienia w okresie nieprzekraczającym 30 dni obejmują mniejszą liczbę osób niż określona w art. 1 ustawy (choćby jednego pracownika).
W przypadku takim pracodawca może rozwiązać umowy – w drodze wypowiedzenia – z osobami, których stosunek pracy podlega szczególnej ochronie przed rozwiązaniem i wobec których jest dopuszczalne wypowiedzenie w ramach grupowego zwolnienia, pod warunkiem niezgłoszenia sprzeciwu przez zakładową organizację związkową w terminie 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o zamierzonym wypowiedzeniu. Każdemu pracownikowi, z którym rozwiązano stosunek pracy w trybie indywidualnym, przysługuje odprawa w pełnej wysokości.
