Choć tempo rozwoju gospodarczego jest w tym roku wolniejsze niż w ubiegłym, gospodarka ma się w miarę dobrze. Problemy wywołane zmianą rządu raczej jej nie zaszkodzą.
Wysoki poziom indeksów giełdowych, wzrost eksportu czy spadek inflacji mogą pozwolić na zaliczenie tego roku do udanych. Są jednak efektem ogólnej koniunktury i przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, a nie prorozwojowej polityki administracji. Rząd pozostawał bierny, co można uznać za plus, bo niewiele szkodził. Ale ta bierność, np. w zaniechaniu planowanej reformy finansów publicznych, okazała się gospodarczym hamulcem.
Choć bezrobocie spadło, nadal jego poziom jest zastraszająco wysoki. Mimo że resort gospodarki w miarę sprawnie realizował program prywatyzacji, nie udało się wprowadzić skutecznego nadzoru nad spółkami z udziałem Skarbu Państwa. Kompletnym fiaskiem okazała się ustawa o swobodzie działalności gospodarczej, z kolei Narodowy Plan Rozwoju zawisł w próżni. Bezspornym sukcesem mijającego roku jest natomiast wysoki poziom inwestycji zagranicznych, które mogą zamknąć się wartością ok. 10 mld dolarów. Udało się zachęcić inwestorów z sektora nowoczesnych usług, a ściągając niemieckiego producenta autobusów MAN, dokonano przełomu w branży motoryzacyjnej, w której przegrywaliśmy z Czechami i Słowakami. W dodatku kontraktem z LG Philips szeroko otwarliśmy drzwi dla branży wysoko rozwiniętych technologii. Porażką było jednak odrzucenie przez Sejm ustawy o finansowym wspieraniu inwestycji o dużym znaczeniu dla gospodarki.
O dobrym roku mogą mówić eksporterzy żywności, którzy przy mocnym złotym wprowadzili na unijny rynek polskie mięso i warzywa. Eksport przyniósł niezłe wyniki także w innych branżach, szczególnie w motoryzacyjnej. Spadła za to sprzedaż nowych samochodów na rynku krajowym.
Branże ciężkie, jak górnictwo i hutnictwo, nie zaliczą tego roku do udanych: w hutnictwie zaczęła się bessa, a kopalnie martwią się spadkiem cen węgla. W górnictwie spadło także tempo restrukturyzacji.
Przyszły rok będzie w dużym stopniu zależał od stopnia politycznej stabilizacji i woli nowego układu politycznego do kontynuowania reform. Zwłaszcza że choć na tle starej Unii nasze tempo wzrostu wygląda nieźle, w porównaniu z nowymi państwami członkowskimi wypadamy zdecydowanie gorzej.
