Zmiany w prawie upadłościowym i naprawczym
REKLAMA
REKLAMA
Nowelizacja prawa upadłościowego i naprawczego (dalej p.u.n.) jest bardzo obszerna. Liczy aż 147 punktów. Wybraliśmy na potrzeby artykuły te nowości, które polecamy szczególnej uwadze przedsiębiorcom.
REKLAMA
Warto przyjrzeć się postępowaniu naprawczemu
Co przedsiębiorcy daje postępowanie naprawcze? Zajrzyjmy do art. 498 p.u.n. Przepis ten stanowi, że z dniem wszczęcia postępowania naprawczego:
1) zawiesza się wykonanie zobowiązań przedsiębiorcy;
2) zawiesza się naliczanie odsetek należnych od przedsiębiorcy;
3) potrącenie wierzytelności jest dopuszczalne w ograniczony sposób;
REKLAMA
4) nie mogą być wszczynane przeciwko przedsiębiorcy postępowania zabezpieczające i egzekucyjne, a wszczęte podlegają z mocy prawa zawieszeniu, z wyjątkiem postępowań zabezpieczających i egzekucyjnych dotyczących wierzytelności nieobjętych układem.
REKLAMA
Oczywiście, istnieje wiele wyjątków od tych zasad i pomimo wszczęcia postępowania naprawczego przedsiębiorca będzie musiał spłacać niektóre zobowiązania tak, jakby tego postępowania nie było. Niemniej bilans jest zazwyczaj pozytywny - firma może złapać oddech i rozpocząć wychodzenie z dołka.
Od 2 maja 2009 r. dostęp do postępowania naprawczego został otwarty dla przedsiębiorców zadłużonych w niewielkim stopniu. Do tej pory - na mocy art. 12 p.u.n. - sąd mógł oddalić wniosek o ogłoszenie upadłości, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań nie przekracza trzech miesięcy, a suma niewykonanych zobowiązań nie przekracza 10 proc. wartości bilansowej przedsiębiorstwa dłużnika. Sąd nie mógł jednak tak zrobić, jeżeli niewykonanie zobowiązań miało charakter trwały albo gdy oddalenie wniosku może spowodować pokrzywdzenie wierzycieli. Te zasady wciąż obowiązują. Obecnie sąd ma jednak nową możliwość. Obok opcji „oddalić wniosek” „nie oddalić wniosku”, jest to „oddalić wniosek o ogłoszenie upadłości z jednoczesnym zezwoleniem na prowadzenie postępowania naprawczego”. Po nowelizacji o otwarciu tego postępowania na przedsiębiorców niezagrożonych bankructwem decyduje dodany do ustawy art. 12 ust. 3 p.u.n. Oddalając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd - na wniosek dłużnika - może zezwolić na wszczęcie przez dłużnika postępowania naprawczego, jeżeli nie ma przeszkód określonych w art. 492 ust. 3 p.u.n. Przez postępowanie naprawcze nie można naprawić firmę, gdy przedsiębiorca:
- już prowadził postępowanie naprawcze, jeżeli od jego umorzenia nie upłynęły 2 lata;
- już był objęty układem zawartym w postępowaniu naprawczym albo upadłościowym, jeżeli od wykonania układu nie upłynęło 5 lat;
Tak samo wyklucza możliwość wszczęcia postępowania naprawczego, gdy przeciw przedsiębiorcy przeprowadzono postępowanie upadłościowe obejmujące likwidację majątku, albo w którym przyjęto układ likwidacyjny, jeżeli od prawomocnego zakończenia postępowania nie upłynęło 5 lat. Taką negatywną przesłanką jest także oddalenie w stosunku do przedsiębiorcy wniosku o ogłoszenie upadłości albo umorzenie postępowania upadłościowego z braku majątku na zaspokojenie kosztów postępowania, jeżeli od uprawomocnienia się postępowania nie upłynęło 5 lat.
Już we wniosku o ogłoszenie upadłości dłużnik, do którego nie ma zastosowania art. 492 ust. 3 p.u.n., może wnosić o zezwolenie na wszczęcie postępowania naprawczego, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań nie ma charakteru trwałego, a suma niewykonanych zobowiązań nie przekracza 10 proc. wartości bilansowej przedsiębiorstwa dłużnika.
Częściej można ukarać zakazem prowadzenia działalności gospodarczej
Od 2 maja 2009 r. przy orzekaniu zakazu prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu, sąd bierze pod uwagę stopień winy oraz skutki podejmowanych działań, w szczególności obniżenie wartości ekonomicznej przedsiębiorstwa upadłego i rozmiar pokrzywdzenia wierzycieli. Można odstąpić od orzeczenia zakazu, jeżeli sąd upadłościowy oddalił wniosek o ogłoszenie upadłości na podstawie przywołanego wyżej art. 12 i zezwolił na wszczęcie postępowania naprawczego. Jest to więc kolejne dostosowanie przepisów prawa upadłościowego i naprawczego do nowej możliwości rozstrzygania na mocy tej ustawy sprawy przedsiębiorców, którzy mają czasowe kłopoty z regulowaniem zobowiązaniem, ale nie są zagrożeni upadłością.
Jest wiele możliwych sytuacji, kiedy uruchamiana jest kara zakazu prowadzenia działalności gospodarczej. Jest nim zagrożona np. osoba będąca do tego zobowiązana z mocy ustawy, która nie złożyła w terminie dwóch tygodni od dnia powstania podstawy do ogłoszenia upadłości wniosku o ogłoszenie upadłości. Sąd może też orzec zakaz prowadzenia działalności gospodarczej wobec dłużnika będącego osobą fizyczną m.in., gdy niewypłacalność dłużnika jest następstwem jego celowego działania lub rażącego niedbalstwa. Po nowelizacji jest tak wobec osób uprawnionych do reprezentowania przedsiębiorcy będącego osobą prawną lub spółką handlową niemającą osobowości prawnej, jeżeli niewypłacalność przedsiębiorcy lub pogorszenie jego sytuacji finansowej jest następstwem celowego działania lub rażącego niedbalstwa tych osób. Zwraca uwagę, że przesłanką orzeczenie zakazu jest nie tylko doprowadzenie do niewypłacalności przedsiębiorcy, ale i pogorszenie jego sytuacji finansowej. Na tej podstawie dłużnik może ponosić odpowiedzialność za działania już po okresie, kiedy stał się niewypłacalny, a niewypłacalność ta pogłębiła się.
Zmienił się krąg osób uprawionych do wszczęcia postępowania o orzeczenia zakazu. Postępowanie wszczyna się wyłącznie na wniosek wierzyciela, tymczasowego nadzorcy sądowego, zarządcy przymusowego, syndyka, nadzorcy sądowego albo zarządcy, a także Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz Przewodniczącego Komisji Nadzoru Finansowego. Wygaśnięcie w toku postępowania funkcji tymczasowego nadzorcy, zarządcy przymusowego, syndyka, nadzorcy sądowego albo zarządcy nie ma wpływu na dalszy bieg postępowania wszczętego na jego wniosek.
Nie orzeka się zakazu prowadzenia działalności gospodarczej i pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu jeżeli postępowanie w tej sprawie nie zostało wszczęte w terminie roku od dnia umorzenia lub zakończenia postępowania upadłościowego albo oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, a gdy wniosek o ogłoszenie upadłości nie był złożony, w terminie trzech lat od dnia, w którym dłużnik obowiązany był taki wniosek złożyć.
Ujawnienie informacji o podleganiu prawu upadłościowemu
Postanowienie o wyznaczeniu syndyka, nadzorcy sądowego albo zarządcy podlega obwieszczeniu w Monitorze Sądowym i Gospodarczym (art. 1561 p.u.n.). Po ogłoszeniu upadłości przedsiębiorca występuje w obrocie pod dotychczasową firmą z dodaniem oznaczenia „w upadłości likwidacyjnej” albo „w upadłości układowej”.
Upadły może zarządzać swoją firmą
W postępowaniu upadłościowym z możliwością zawarcia układu zarząd mieniem wchodzącym w skład masy upadłości sprawuje upadły pod nadzorem nadzorcy sądowego, chyba że sąd ustanowił zarządcę. Sąd ustanawia zarządcę jedynie wtedy, gdy upadły nie daje rękojmi należytego sprawowania zarządu. Zasadniczo upadły sprawujący zarząd własny jest uprawniony do dokonywania czynności zwykłego zarządu. Na dokonanie czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu wymagana jest zgoda nadzorcy sądowego, chyba że ustawa przewiduje zgodę rady wierzycieli. Przed 2 maja 2009 r. tylko po spełnieniu specjalnych warunków upadły mógł zarządzać mieniem wchodzącym w skład masy spadkowej. Sąd mógł ustanowić zarząd sprawowany przez upadłego (zarząd własny) co do całości lub części majątku upadłego, jeżeli z okoliczności sprawy wynikało, że upadły daje rękojmię należytego jego sprawowania, a jego niewypłacalność powstała wskutek wyjątkowych i niezależnych od niego okoliczności.
Listy wierzytelności - tylko pracownicze z urzędu
Artykuł 236 p.u.n. stanowi, że wierzyciel osobisty upadłego, który chce uczestniczyć w postępowaniu upadłościowym, jeżeli niezbędne jest ustalenie jego wierzytelności, powinien w
terminie oznaczonym w postanowieniu o ogłoszeniu upadłości zgłosić sędziemu-komisarzowi swoją wierzytelność. Czyli od aktywności wierzycieli zależy, czy będą uczestniczyć w procedurach upadłościowych. Obowiązuje tu zasada „nie zgłosiłeś swoich długów nie będą spłacone”. Było jednak od niej wiele wyjątków. Nie trzeba było przed 2 maja 2009 r. zgłaszać sędziemu-komisarzowi wierzytelność, które mieli:
• pracownicy upadłego,
• wierzyciele, którym przysługiwały należność z tytułu odszkodowania za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci, jeżeli w dokumentach upadłego znajdowały się tytuły egzekucyjne lub inne bezsporne dokumenty, z których wynikał obowiązek ich zapłaty,
• wierzyciele, których wierzytelność została stwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądowym lub ostateczną decyzją administracyjną, wydanymi po ogłoszeniu upadłości.
Wierzytelności te były umieszczane na liście z urzędu. Sama konieczność przeczesania dokumentacji spółki w celu sprawdzenia, czy są w niej dowody istnienia długów umieszczanych na liście wierzytelności z urzędu wydłużała przebieg upadłości. Po nowelizacji tylko wierzytelności pracownicze są z urzędu umieszczane na liście wierzytelności.
Zgłoszenie wierzytelności po terminie
Jeżeli wierzytelność została zgłoszona przez wierzyciela po upływie terminu wyznaczonego do zgłaszania wierzytelności, bez względu na przyczynę opóźnienia, czynności już dokonane w postępowaniu upadłościowym są skuteczne wobec tego wierzyciela. Uznaną wierzytelność wierzyciela uwzględnia się tylko w planach podziału funduszów masy upadłości sporządzonych po jej akceptacji. Jeżeli jednak wierzytelność zgłoszono po zatwierdzeniu ostatecznego planu podziału funduszów masy upadłości, pozostawia się ją bez rozpoznania. Te reguły nie zostały zmienione. Zmiana polega na czymś innym. Dla uniknięcia długotrwałych sporów wreszcie wprost zapisana w odniesieniu do postępowania upadłościowego z możliwością zawarcia układu reguły, że zgłoszenie wierzytelności po terminie nie wstrzymuje czynności postępowania, nie jest przeszkodą do odbycia zgromadzenia wierzycieli i przyjęcia układu. Jeżeli do dnia przyjęcia układu nie zostało wydane prawomocne postanowienie sędziego-komisarza dotyczące uzupełnienia listy wierzytelności, postępowanie w tej sprawie podlega umorzeniu. Ta nowość w prawie ma na celu ograniczenie opóźnień w przeprowadzeniu postępowania z możliwością zawarcia układu tylko dlatego, że któryś z wierzycieli zgłosił swą wierzytelność po terminie. Ze zmianami w tym zakresie skorelowane są zmiany w przepisach o sporach co do wierzytelności wpisanych na listach wierzytelności.
Niezmieniony został art. 256 p.u.n., który stanowi, że w terminie dwóch tygodni od dnia obwieszczenia i ogłoszenia w Monitorze Sądowym i Gospodarczym o przekazaniu listy wierzytelności sędziemu-komisarzowi, każdy wierzyciel umieszczony na liście może złożyć do sędziego-komisarza sprzeciw co do uznania wierzytelności, a co do odmowy uznania - ten, któremu odmówiono uznania zgłoszonej wierzytelności. Po uprawomocnieniu się postanowienia sędziego-komisarza w sprawie sprzeciwu, a w razie jego zaskarżenia - po uprawomocnieniu się postanowienia sądu, sędzia-komisarz dokonuje zmian na liście wierzytelności na podstawie tych postanowień oraz zatwierdza listę wierzytelności. Jeżeli sprzeciwu nie wniesiono, sędzia-komisarz zatwierdza listę wierzytelności po upływie terminu do jego wniesienia. W praktyce więc wniesienie sprzeciwu wydłużało lub blokowało zatwierdzenie listy wierzytelności. Od 2 maja 2009 r. w postępowaniu upadłościowym z możliwością zawarcia układu sędzia-komisarz może zatwierdzić listę wierzytelności w części obejmującej ustalone wierzytelności, jeżeli suma spornych wierzytelności nie przekracza 15 proc. ogólnej sumy wierzytelności. Dzięki temu zostaną zatwierdzone listy wierzytelności obejmujące wierzytelności bezsporne i dojdzie do głosowania nad układem.
Przyjęcie układu
Po zmianie art. 285 ust. 1 p.u.n., układ zostaje przyjęty, jeżeli wypowie się za nim większość uprawnionych do głosowania wierzycieli, mających łącznie co najmniej dwie trzecie ogólnej sumy wierzytelności uprawniających do głosowania. Przed nowelizacją układ przyjmowano, jeżeli wypowiedziała się za nim większość wierzycieli z każdej z list wierzycieli obejmujących kategorie interesów wierzycieli mających łącznie nie mniej niż dwie trzecie ogólnej sumy wierzytelności, które uprawniają do uczestniczenia w głosowaniu. Na czym polega więc zmiana? Od 2 maja 2009 r. po zatwierdzeniu listy wierzytelności sędzia-komisarz może postanowić, że głosowanie nad układem odbędzie się w grupach wierzycieli. W takim przypadku, w celu głosowania nad układem, sporządzi on odrębne listy uprawnionych do głosowania wierzycieli, obejmujące poszczególne kategorie interesów. Przed nowelizacją w art. 278 p.u.n. nie było słowa „może”, sporządzenie list miało charakter stałego elementu procedury układowej. Oczywiście obecnie przepisy przewidują też sytuację, kiedy jednak przyjęcie układu odbędzie się przy pogrupowaniu wierzytelności w grupy. Po nowelizacji w takim przypadku, w celu głosowania nad układem, sporządza się odrębne listy uprawnionych do głosowania wierzycieli, obejmujące poszczególne kategorie interesów. Listy te mogą obejmować w szczególności:
1) wierzycieli, którym przysługują należności ze stosunków pracy i którzy wyrazili zgodę na ich objęcie układem;
2) rolników, którym przysługują wierzytelności z tytułu umów o dostarczenie produktów z własnego gospodarstwa rolnego;
3) wierzycieli, których wierzytelności są zabezpieczone na składnikach majątku upadłego hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską, a także przez przeniesienie na wierzyciela własności rzeczy, wierzytelności lub innego prawa, i którzy wyrazili zgodę na ich objęcie układem;
4) wierzycieli będących wspólnikami lub akcjonariuszami upadłej spółki kapitałowej, posiadających udziały lub akcje spółki zapewniające co najmniej 5 proc. głosów na zgromadzeniu wspólników albo walnym zgromadzeniu akcjonariuszy, chociażby przysługiwały im wierzytelności wymienione w pkt 1-3;
5) pozostałych wierzycieli.
I gdy głosowanie nad układem odbywa się w grupach wierzycieli, obejmujących poszczególne kategorie interesów, układ jest przyjęty, jeżeli w każdej grupie wypowie się za nim większość wierzycieli z tej grupy, mających łącznie co najmniej dwie trzecie sumy wierzytelności, objętych odrębną listą uprawnionych do głosowania wierzycieli.
Przepisy po nowelizacji przewidują możliwość przyjęcia układu, nawet gdy nie uzyskał wymaganej większości w niektórych z grup wierzycieli.
Jest to możliwe, gdy większość wierzycieli z pozostałych grup, mających łącznie dwie trzecie ogólnej sumy wierzytelności uprawniających do głosowania, wyraziła zgodę na przyjęcie układu, a wierzyciele z grupy lub grup, którzy wypowiedzieli się przeciwko przyjęciu układu, zostaną zaspokojeni na podstawie układu w stopniu nie mniej korzystnym niż w przypadku przeprowadzenia postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku upadłego.
W postępowaniu upadłościowym z możliwością zawarcia układu sędzia-komisarz może zatwierdzić listę wierzytelności w części obejmującej ustalone wierzytelności, jeżeli suma spornych wierzytelności nie przekracza 15 proc. ogólnej sumy wierzytelności.
Prawo pierwokupu nie blokuje już sprzedaży przedsiębiorstwa
Drobna wydawałoby się przeszkoda blokowała do tej pory sprzedaż upadłej firmy w całości. Pamiętajmy, że zwrot „upadłe przedsiębiorstwo” jest mylący. Często jest to normalnie funkcjonująca firma, tyle że generującą więcej kosztów niż przychodów. Przed nowelizacją przepisy nakazywały w praktyce „pokawałkowanie” firmy i sprzedaż poszczególnych jej aktywów osobno. To dla wierzycieli oznaczało odzyskanie mniejszych kwot na pokrycie ich strat z powodu niespłaconych przez firmę wierzytelności. Decydował o tym jeden przepis. Artykuł 319 ust. 5 p.u.n. stanowił, że wchodząca w skład przedsiębiorstwa nieruchomość, której dotyczy prawo pierwokupu przysługujące z mocy ustawy, podlega wyłączeniu i oddzielnej sprzedaży. Zazwyczaj najcenniejsze aktywa materialne firm to nieruchomości. Stanowią one przedmiot zabezpieczeń kredytów bankowych. Dlatego są też często obciążone prawem pierwokupu. Na przykład w ten sposób akcjonariusz zabezpiecza się przed sytuacją, że ktoś przejmie kontrolę nad firmą tylko po to, aby sprzedać cenne nieruchomości. Przed 2 maja 2009 r. obciążenie nieruchomości prawem pierwokupu wykluczało w praktyce sprzedaż firmy będącej właścicielem nieruchomości w całości. Obecnie ustawodawca w prosty sposób zmienił tę sytuację. Artykuł 319 ust. 5 p.u.n. w poprzednim brzmieniu został po prostu pominięty.
Firmę można sprzedać na aukcji
Jeszcze jedna nowość ułatwiająca sprzedaż firmy w całości i to z szansę na lepszą cenę i szybciej niż według poprzednich przepisów. Jest nią sprzedaż przedsiębiorstwa w drodze aukcji. Dostosowano przepisy prawa upadłościowego i naprawczego do kodeksu cywilnego. Na podstawie kodeksu cywilnego umowa może być zawarta w drodze aukcji albo przetargu (art. 701 k.c.). Oferta złożona w toku aukcji przestaje wiązać, gdy inny uczestnik aukcji (licytant) złożył ofertę korzystniejszą, chyba że w warunkach aukcji zastrzeżono inaczej. Natomiast oferta złożona w toku przetargu przestaje wiązać, gdy została wybrana inna oferta albo gdy przetarg został zamknięty bez wybrania którejkolwiek z ofert, chyba że w warunkach przetargu zastrzeżono inaczej. O przetargu albo aukcji przeprowadzanych na podstawie prawa upadłościowego i naprawczego należy zawiadomić przez obwieszczenie
najmniej na dwa tygodnie, a jeżeli przetarg albo aukcja dotyczy przedsiębiorstwa spółki publicznej - co najmniej na sześć tygodni przed terminem posiedzenia wyznaczonego w celu ich przeprowadzenia. Wyboru oferenta dokonuje syndyk; wybór wymaga zatwierdzenia przez
sędziego-komisarza.
Brak zarządu nie blokuje procedur upadłościowych
Do tej pory bolączką procedur upadłościowych była możliwość blokowania ich poprzez podanie się np. zarządu spółki niepłacącej długów do dymisji. Spółka nie miała reprezentacji i np. nie było do kogo adresować pism. Dlatego od 2 maja 2009 r. w prawie upadłościowym i naprawczym pojawił się nowy art. 261. Przepis ten stanowi, że jeżeli dłużnik nie ma zdolności procesowej i nie działa za niego przedstawiciel ustawowy, a także gdy w składzie organów dłużnika będącego osobą prawną lub jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, zachodzą braki uniemożliwiające ich działanie, sąd upadłościowy ustanawia dla niego kuratora. Kuratora ustanowionego na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym albo na podstawie art. 42 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, powołuje się na takiego kuratora. Ustanowienie kuratora nie stanowi przeszkody do usunięcia, na podstawie zasad ogólnych, braku zdolności procesowej albo braków w składzie organów uniemożliwiających ich działanie. Wynagrodzenie kuratora ustala sąd w wysokości stosownej do nakładu pracy kuratora. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.
Zmiany w kolejności zaspokajania wierzycieli
Należności podlegające zaspokojeniu z funduszów masy upadłości dzieli się na obecnie na następujące kategorie:
1) kategoria pierwsza - koszty postępowania upadłościowego, przypadające za czas po ogłoszeniu upadłości należności alimentacyjne oraz renty za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci oraz z tytułu zamiany uprawnień objętych treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę, należności z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia masy upadłości, należności z zawartych przez upadłego przed ogłoszeniem upadłości umów, których wykonania zażądał syndyk, należności powstałe z czynności syndyka albo zarządcy oraz należności, które powstały z czynności upadłego dokonanych po ogłoszeniu upadłości, niewymagających zgody nadzorcy sądowego lub dokonanych za jego zgodą;
2) kategoria druga - przypadające za czas przed ogłoszeniem upadłości należności ze stosunku pracy, należności rolników z tytułu umów o dostarczenie produktów z własnego gospodarstwa rolnego, należności alimentacyjne oraz renty za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci i renty z tytułu zamiany uprawnień objętych treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę, przypadające za dwa ostatnie lata przed ogłoszeniem upadłości należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, wraz z odsetkami i kosztami egzekucji;
3) kategoria trzecia - podatki i inne daniny publiczne oraz pozostałe należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, wraz z odsetkami i kosztami egzekucji;
4) kategoria czwarta - inne należności, jeżeli nie podlegają zaspokojeniu w kategorii piątej, wraz z odsetkami za ostatni rok przed datą ogłoszenia upadłości, z odszkodowaniem umownym, kosztami procesu i egzekucji;
5) kategoria piąta - odsetki, które nie należą do wyższych kategorii w kolejności, w jakiej podlega zaspokojeniu kapitał, a także sądowe i administracyjne kary grzywny oraz należności z tytułu darowizn i zapisów.
Nowością jest to, że w pierwszej kategorii są obok zawsze uprzywilejowanych kosztów postępowania upadłościowego wierzytelności powstałych po ogłoszeniu upadłości.
Piotr Domański
REKLAMA
REKLAMA