Weksel jako zabezpieczenie kontraktu

Przekaz

Weksel opiera się na schemacie przekazu - jest to konstrukcja, polegająca na uproszczeniu stosunków między trzema kontrahentami przez ominięcie jednego z nich i spełnienie świadczenia do rąk trzeciego ze zwolnieniem pozostałych. Świadczenie osoby trzeciej (przekazanego), upoważnia tym samym odbiorcę do przyjęcia, a przekazanego do spełnienia świadczenia na rachunek przekazującego. Inną bardzo ważną cechą weksla, z którą związana jest jego popularność w obrocie jest abstrakcyjność, co oznacza że ważność i skuteczność dokumentu nie jest pochodną jakichkolwiek czynności prawnych, a zapłata nie może być uzależniona od tych czynności lub warunków. Ujmując rzecz prościej - jeśli płacimy wekslem za towar, a okaże się, że np. umowa sprzedaży jest nieważna i tak trzeba spłacić zadłużenie wekslowe. Sądy niekiedy jednak odchodzą od tak bezwzględnych regulacji na rzecz racjonalizacji relacji między przedsiębiorcami.

PRZYKŁAD

Spółka jawna wystawiła weksel własny na kwotę 50 000 zł. W międzyczasie doszło do przejęcia długu przez inną firmę. Co prawda weksel jest zobowiązaniem abstrakcyjnym (oderwanym od stosunku podstawowego), jednak w takim wypadku wystawca może wobec remitenta zgłaszać zarzut, że jego dług wynikający ze stosunku podstawowego został przed wydaniem nakazu zapłaty przejęty przez osobę trzecią. Podlegającym uwzględnieniu zarzutem osobistym jest również zarzut przejęcia długu ze stosunku podstawowego (wyrok SN z 27 kwietnia 2001 r. sygn. akt III CKN 341/2000, Biuletyn SN z 2001 r. nr 12, str. 8).

Wekslem jest tylko taki dokument, który zawiera bezwarunkowe przyrzeczenie zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej. Bezwarunkowość wyraża się niemożnością obwarowania zapłaty jakimikolwiek zdarzeniami przyszłymi i niepewnymi. Nie każdy dopisek jest jednak warunkiem w znaczeniu prawnym. Jak wskazał SN w wyroku z 20 września 2001 r. (sygn. akt II CKN 271/99, OSNC z 2002 r. nr 6, poz. 76): informacja o tym, jakie świadczenie otrzymał wystawca weksla od wekslobiorcy za wręczony mu weksel, nie narusza zakazu dokładania warunku przewidzianego w art. 101 pkt 2 prawa wekslowego. Można zatem bez obawy zamieścić na wekslu odpowiednią adnotację (np. „za pobrany sprzęt komputerowy”), z tym zastrzeżeniem, że będzie ona miała raczej informacyjny charakter. Weksel jest papierem wartościowym na zlecenie, co oznacza, że może być zbyty w drodze specjalnego oświadczenia - indosu. Oprócz tego istnieją jeszcze papiery wartościowe na okaziciela (np. czek na okaziciela) - zbywane przez wręczenie oraz papiery imienne (np. akcje imienne) - zbywane w drodze i ze skutkami zwykłego przelewu. Aby weksel był ważny, musi zawierać:

• nazwę „weksel” w samym tekście dokumentu, w języku, w jakim go wystawiono,

• bezwarunkowe polecenie zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej,

• nazwisko osoby, która ma zapłacić (trasata),

• oznaczenie terminu płatności,

• oznaczenie miejsca płatności,

• nazwisko osoby, na której rzecz lub na której zlecenie zapłata ma być dokonana,

• oznaczenie daty i miejsca wystawienia weksla,

• podpis wystawcy weksla.

PRZYKŁAD

Wystawca weksla podpisał się w imieniu spółki z o.o. (jednoosobowa reprezentacja wynika z KRS) samym nazwiskiem, a w dodatku podpis nie jest zbyt czytelny. Taki podpis kreuje jednak ważne zobowiązanie wekslowe, o ile da się zinterpretować jako znak identyfikujący określoną, podpisaną na wekslu osobę. W obrocie warto jednak z przyczyn ostrożnościowych zadbać o pełny i czytelny podpis.

Poręczenie wekslowe

Zapłatę weksla można zabezpieczyć poręczeniem wekslowym (aval, od a valle - z przodu) co do całości sumy wekslowej lub co do jej części. Poręczenie może dać osoba trzecia lub nawet osoba podpisana na wekslu. Umieszcza się je na wekslu albo na przedłużku i oznacza się wyrazem „poręczam” lub innym zwrotem równoznacznym (ręczę, per aval); podpisuje je poręczyciel. Sam podpis na przedniej stronie weksla uważa się za udzielenie poręczenia, wyjąwszy sytuację, gdy jest to podpis wystawcy lub trasata. Poręczenie powinno wskazywać, za kogo je dano (w braku takiej wskazówki uważa się, że udzielono go za wystawcę). Z kolei art. 32 prawa wekslowego statuuje zasadę, zgodnie z którą poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo jak ten, za kogo poręczył. Zobowiązanie poręczyciela jest ważne, chociażby nawet zobowiązanie, za które poręcza, było nieważne z jakiejkolwiek przyczyny z wyjątkiem wady formalnej. Co do zasady poręczenie nie może być ograniczone do określonej daty ani skutecznie cofnięte (nawet gdy dotyczy ono weksla niezupełnego). Jak wskazał SN w wyroku z 24 października 2003 r. (sygn. akt III CK 35/02; niepublikowany): ograniczenie odpowiedzialności poręczyciela wekslowego dla swej skuteczności wobec wierzyciela wekslowego musi wynikać nie tylko z deklaracji wekslowej lub porozumienia między wierzycielem a poręczycielem, ale przede wszystkim z treści weksla. Poręczyciel powinien bowiem na wekslu zaznaczyć ograniczenie udzielonego poręczenia wekslowego. Jak zatem widzimy, sytuacja poręczyciela nie jest godna pozazdroszczenia, bowiem weksel „żyje własnym życiem” i zobowiązanie wobec wierzyciela również. Co gorsza nie można go już cofnąć. Istnieje jednak wąska ścieżka do zrzucenia odpowiedzialności. Można powołać się na podstęp głównego dłużnika, który nie mając od razu zamiaru płacić, wprowadził poręczyciela w błąd. Zgodnie bowiem z wyrokiem SN z 10 października 2000 r. (sygn. akt V CKN 98/00, OSNC z 2001 r. nr 6, poz. 88): przechodząc do zarzutu naruszenia prawa materialnego, tj. art. 10, 17 i 30-32 prawa wekslowego, należy zauważyć, że jego istota sprowadza się do przyjęcia tezy, iż poręczyciel wekslowy w ogóle nie może odwołać poręczenia wekslowego, także w odniesieniu do weksla in blanco. (...) Jeżeli jednak podstęp istnieje po stronie remitenta, to nie sposób wykluczyć zastosowania art. 88 k.c., czyli złożenia oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych złożonego oświadczenia w postaci udzielonego poręczenia. Podobnie należy ocenić podstęp wystawcy (weksel własny) lub trasata (trasowany), czyli osoby, która ma płacić. Jak technicznie wygląda wykorzystanie takiej wady? Otóż trzeba zaskarżyć nakaz zapłaty (w ciągu dwóch tygodni od doręczenia wnieść zarzuty) i powołać w tym piśmie wszystkie towarzyszące poręczeniu okoliczności, które mogłyby wskazywać na podstępny charakter działania dłużnika głównego. Przysługują przy tym wszystkie środki dowodowe (od świadków, przez dokumenty i opinię biegłych). Gdyby jednak i ta droga okazała się nieskuteczna, pozostaje zapłacić (odpowiedzialność poręczyciela i dłużnika jest bowiem solidarna), a potem wystąpić z roszczeniem regresowym w postępowaniu nakazowym.

ZAPAMIĘTAJ

Poręczyciel wekslowy, który zapłacił weksel, nabywa prawa wynikające z weksla przeciw osobie, za którą poręczył, i przeciw tym, którzy wobec tej osoby odpowiadają.

Klauzule wekslowe

W praktyce na dokumencie weksla można spotkać liczne klauzule, które modyfikują pierwotne zobowiązanie wystawcy. Do najpopularniejszych należą:

1. Klauzula „bez obligu” - jeżeli indosant zamieści na wekslu obok indosu klauzulę „bez obligu” lub „bez odpowiedzialności”, jego zobowiązanie do zapłaty sumy wekslowej, w przypadku gdyby dłużnik główny lub któryś z jego poprzedników nie zaspokoił wierzyciela, nie powstaje.

2. Klauzula „nie na zlecenie” - jest to zakaz zbywania weksla przez indos. Jeśli wystawca nie chce zezwolić na puszczanie weksla w obieg, może zakazać indosowania przez wpisanie takiego zastrzeżenia. Takie postawienie sprawy umożliwia wykup tylko w sytuacji przedstawienia go przez osobę, na rzecz której jest wystawiony.

3. Klauzula „bez protestu” lub „bez kosztów” - protest to dokument notarialny będący stwierdzeniem faktu i daty niezapłacenia weksla. Klauzula ta oznacza, iż w przypadku niezapłacenia weksla nie ma konieczności sporządzania protestu; inaczej mówiąc zwalnia posiadacza od protestu z powodu nieprzyjęcia lub niezapłacenia, jako warunku zwrotnego poszukiwania.

4. Domicyl - polega na wskazaniu na wekslu osoby (nie biorącej udziału w obrocie), u której weksel jest płatny. Najczęściej w tej roli występuje bank wystawcy.

5. Adres w potrzebie - polega na wpisaniu w dokumencie weksla (zazwyczaj pod danymi trasata) słów „w potrzebie do pana... ”, co umożliwia zastąpienie trasata przez wyręczyciela przy przedstawieniu weksla do zapłaty.

6. Zastrzeżenie odsetek - oprocentowanie sumy wekslowej może zastrzec jedynie wystawca weksla. Jest to możliwe tylko w przypadku weksli płatnych za okazaniem i w pewien czas po okazaniu. Klauzula odsetkowa jest skuteczna, gdy określa stopę odsetek. Nie wystarczy napisać „z ustawowymi odsetkami”, lecz należy oznaczyć ich dokładną stopę pod rygorem uznania klauzuli za nienapisaną.

7. Klauzula „waluty” - to określenie, co wystawca otrzymał lub ma otrzymać od remitenta w zamian za weksel. Może wyrażać się zwrot, „wartość w towarze otrzymałem” lub „gotówkę otrzymałem”. Gdy nie doszło jeszcze do zapłaty, klauzula może brzmieć „waluta w oczekiwaniu”.

Weksel in blanco

W praktyce często spotykanym sposobem zabezpieczenia jest wekselin blanco (niezupełny). Podpis złożony na takim wekslu uprawnia wierzyciela do wpisania w nim dowolnej kwoty, a to może rodzić ryzyko, że np. zbędzie on weksel i po nadejściu terminu płatności nabywca przedstawi dokument do zapłaty. Zobowiązanie ucieleśnione w wekslu żyje bowiem własnym życiem, a specyfika obrotu polega właśnie na tym, że może być on przeniesiony na inną osobę. Trzeba zatem zapłacić posiadaczowi, przedtem sprawdzając jeszcze autentyczność i poprawność dokumentu. Zgodnie z prawem wekslowym będzie uważany za prawnego posiadacza, kto ma weksel i wykaże prawo swoje nieprzerwanym szeregiem indosów, chociażby ostatni indos był in blanco (przekreślone indosy uważa się za nieistniejące). Innymi słowy, trzeba sprawdzić, czy posiadacz jest wymieniony w ostatnim indosie, chyba że został on dokonany in blanco.

Określenie okoliczności uprawniających do wypełnienia powinna zawierać deklaracja, w której zostaną wpisane brakujące elementy - suma zobowiązania, data wystawienia i termin zapłaty. Jej istnienie może też ułatwić odparcie ewentualnych zarzutów wystawcy, że weksel został uzupełniony niezgodnie z porozumieniem. Jeżeli weksel in blanco został uzupełniony niezgodnie z porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. Dotyczy to jednak w zasadzie dalszego posiadacza, a zatem indosatariuszy (nabywców), a nie remitenta (osoby, na której rzecz zapłata ma nastąpić). Warto wiedzieć, że w następstwie wypełnienia weksla in blanco zgodnie z porozumieniem powstaje zobowiązanie osoby podpisanej na wekslu (wręczającej dokument) o treści określonej w tekście powstałym na skutek wypełnienia. Odbiorca weksla in blanco uzyskuje zatem z mocy porozumienia uprawnienie do wykreowania (przez podejmowane we własnym imieniu działanie) zobowiązania osoby, która złożyła podpis.

Dłużnik ma możliwość podnoszenia zarzutu wypełnienia weksla in blanco nieprawidłowo. Fakt ten jednak nie oznacza, że w takim wypadku osoba, która wręczyła weksel (także poręczyciel), nie jest w ogóle zobowiązana wekslowo. Przyjąć należy, że w takiej sytuacji odpowiedzialność dłużnika istnieje w takich granicach, w jakich odpowiadałby w razie prawidłowego wypełnienia dokumentu. Na takim stanowisku stanął też SN w wyroku z 26 stycznia 2001 r. (sygn. akt II CKN 25/00, OSNC z 2001 r. nr 7-8, poz. 117), w którym stwierdzono: w wyniku wypełnienia weksla in blanco częściowo niezgodnie z porozumieniem na niekorzyść osoby na nim podpisanej, osoba ta może stać się zobowiązana wekslowo w granicach, w których tekst weksla odpowiada porozumieniu (deklaracji wekslowej).

 

Sprzedaż weksla

Weksle zbywa się przy pomocy indosu. Oznacza on po prostu specyficzną formę przeniesienia dokumentu „na zlecenie”. Do przeniesienia praw z weksla potrzebne jest jego wydanie oraz nieprzerwany szereg indosów. Jest tak, jeżeli każdy indosatariusz opiera swoje prawa na poprzednim indosie imiennym. Pierwszy indos musi pochodzić od remitenta, a w przypadku weksli na zlecenie własne - od wystawcy. Zbycie weksla w drodze indosu nie jest możliwe jeżeli w jego treści została zawarta klauzula „nie na zlecenie” i warto jest o to zadbać - w ten prosty sposób mamy pewność, że weksel nie zostanie sprzedany - chyba że w drodze przelewu, co jednak znacznie wzmacnia pozycję dłużnika. Tytułem przykładu można tu wskazać na art. 513 k.c., zgodnie z którym dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Dłużnik może z przelanej wierzytelności potrącić wierzytelność, która mu przysługuje względem zbywcy, chociażby stała się wymagalna dopiero po otrzymaniu przez dłużnika zawiadomienia o przelewie. Nie dotyczy to jednak wypadku, gdy wierzytelność przysługująca względem zbywcy stała się wymagalna później niż wierzytelność będąca przedmiotem przelewu.

Ciekawą instytucją jest indos in blanco. Jest to po prostu podpis osoby uprawnionej (remitenta lub osoby, która nabyła weksel) na tylnej stronie blankietu (czyli in dorso). Polega on, z grubsza rzecz ujmując, na tym, że można przenieść własność weksla (a co za tym idzie również ucieleśnione w nim prawa) na osobę trzecią przez proste wręczenie dokumentu. Od zwykłego indosu różni się tym, że nie wymienia nazwiska osoby uprawnionej. W stosunkach handlowych jest stosowany po to, by uprościć i przyspieszyć obrót, choć niesie w sobie pewne ryzyko dla osoby zobowiązanej, która nie zna aktualnego posiadacza. Indos in blanco powoduje bowiem, że weksel może być obracany bez uwidocznienia zbycia w treści dokumentu, a to może być niekorzystne dla zobowiązanego. W obrocie możemy napotkać następujące rodzaje indosów:

• zupełny (imienny) - wskazujący osobę indosatariusza,

• bez obligu - umożliwia zwolnienie indosanta od odpowiedzialności wobec jego następców,

• pełnomocniczy (zastępczy) - nie przenosi praw z weksla, udziela natomiast upoważnienia do wykonywania praw w imieniu indosanta,

• in blanco (niezupełny) - nie wymienia indosatariusza, który może wówczas wypełnić weksel własnym nazwiskiem albo innej osoby, indosować weksel dalej in blanco albo przenieść weksel na inną osobę bez wypełnienia indosu in blanco i bez indosowania dalej,

• zastawniczy - ustanawia go indosant i wydaje weksel indosatariuszowi; ustanowienie indosu zastawniczego nie powoduje przeniesienia własności weksla.

PRZYKŁAD

2 listopada 2010 r. posiadacz zbył weksel w drodze indosu z zastrzeżeniem „nie na zlecenie” i stał się dłużnikiem wekslowym, który jednak odpowiada za swe własne zobowiązanie, wynikające z treści indosu. Zgodnie z prawem indosant odpowiada w braku przeciwnego zastrzeżenia za przyjęcie i za zapłatę weksla. Może jednak zabronić dalszego indosowania i w tym przypadku nie odpowiada wobec następnych indosatariuszy. Ujmując to nieco prościej - osoba, która sprzedała weksel i zawarła w swym indosie zastrzeżenie „nie na zlecenie” nie odpowiada wobec osób, które nabyły weksel po niej, za to jest dłużnikiem swych poprzedników.

Kiedy trzeba spłacić zadłużenie

Prawo przewiduje kilka terminów płatności weksla - może on być płatny za okazaniem, w pewien czas po okazaniu, w pewien czas po dacie, a wreszcie w oznaczonym dniu. Weksel za okazaniem jest płatny przy przedstawieniu - powinien być przedstawiony do zapłaty w ciągu roku od dnia wystawienia, jednak wystawca może oznaczyć krótszy lub dłuższy termin, a indosanci (kolejni dłużnicy, którzy sprzedali weksel) mogą terminy te skrócić. Wystawca może zastrzec, że weksel płatny za okazaniem, nie może być przedstawiony do zapłaty przed oznaczonym dniem. W tym przypadku termin do przedstawienia biegnie od owego dnia. Jak więc widzimy, kwestia płatności weksla jest w przepisach dość drobiazgowo reglamentowana. Z kolei okazanie to czynność rozumiana potocznie - po prostu wierzyciel okazuje weksel i żąda zapłaty w określonym terminie. Jak wskazał SA w Białymstoku w wyroku z 5 czerwca 2001 r. (sygn. akt I ACa 196/2001, OSA z 2002 r. nr 3, poz. 18, str. 33): wystawienie weksla własnego, w którym nie oznaczono terminu płatności, nie powoduje nieważności, lecz ma tylko to znaczenie, że płatność następuje za okazaniem. Polega to na okazaniu wystawcy weksla własnego (domicylantowi, trasatowi) oryginalnego weksla wraz z wyraźnym lub dorozumianym wezwaniem do zapłaty i na gotowości wydania (przy zapłacie) weksla pokwitowanego przez posiadacza. Wszystko jest zatem w porządku, o ile wierzyciel zmieścił się w ustawowych terminach.

ZAPAMIĘTAJ

Weksel z innymi terminami płatności lub z kilku następującymi po sobie terminami jest nieważny.

Jeżeli weksla płatnego za okazaniem nie przedstawiono do zapłaty w terminie, wówczas gaśnie odpowiedzialność wszystkich dłużników, z wyjątkiem akceptanta i jego poręczyciela (avalisty). Po bezskutecznym upływie terminów, ustanowionych:

• do przedstawienia weksla płatnego za okazaniem lub w pewien czas po okazaniu,

• do protestu z powodu nieprzyjęcia lub niezapłacenia,

• do przedstawienia do zapłaty w razie zastrzeżenia „bez kosztów”; jak pamiętamy, klauzula ta zwalnia posiadacza od protestu z powodu nieprzyjęcia lub niezapłacenia, jako warunku zwrotnego poszukiwania

- posiadacz traci prawo dochodzenia zapłaty od indosantów (zbywców weksla), wystawcy oraz do innych dłużników z wyjątkiem akceptanta (głównego dłużnika).

Zwrot weksla

Spłata zadłużenia powoduje wygaśnięcie zobowiązania i w tym momencie aktualizuje się prawo do zwrotu weksla. Po spłacie trzeba zatem od razu zażądać zwrotu, ponieważ weksel niesie w sobie poważne niebezpieczeństwo - może zostać zbyty i ponownie wykorzystany. Jak czytamy w wyroku SN z 28 sierpnia 1928 r. (sygn. akt III Rw 1060/28, niepublikowany): zapłata dłużnej sumy wekslowej dokonana przez dłużnika wekslowego bez odebrania weksla lub uwidocznienia na nim dokonania zapłaty nie ma znaczenia w stosunku do nabywcy weksla. Dłużnik może przy zapłacie żądać wydania weksla, pokwitowanego przez posiadacza. Musimy jednak zwrócić uwagę na fakt, że blankiet zaopatrzony jedynie w podpis wystawcy, a nie wskazujący osoby remitenta, sumy wekslowej ani terminu zapłaty, nie może być zrównany z wekslem zupełnym. Jak czytamy w glosie P. Machnikowskiego do wyroku SN z 28 maja 1998 r. (sygn. akt III CKN 531/97, OSNC z 1999 r. nr 1, poz. 13), opublikowana w OSP z 1999 r. nr 7-8, str. 381: dopóki weksel gwarancyjny pozostaje w stanie niezupełnym, nie inkorporuje jeszcze wierzytelności, a zapłata dokonana przez dłużnika jest wykonaniem zobowiązania zabezpieczonego wekslem, a nie zobowiązania wekslowego. Dlatego nie można sięgać do art. 39 prawa wekslowego, który odnosi się do zapłaty długu wekslowego. Obowiązek zwrotu weksla niezupełnego po wygaśnięciu zabezpieczonego nim zobowiązania wynika w sposób dorozumiany z porozumienia wekslowego i istnieje zawsze, o ile strony w porozumieniu tym nie wyraziły woli przeciwnej. Od wystawcy nie można zatem wymagać wystąpienia do wierzyciela z dodatkowym żądaniem zwrotu weksla. Tym samym brak żądania nie może być traktowany jako wyraz woli pozostawienia weksla w posiadaniu remitenta na zabezpieczenie kolejnych jego wierzytelności względem wystawcy.

Jak zatem widzimy, prawo wekslowe nie może być podstawą do wydania weksla in blanco. Musimy zatem sięgnąć do kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie. W drodze analogii możemy zastosować ten przepis do zwrotu weksla. Razem z pozwem do sądu możemy też zażądać jako zabezpieczenia zakazu zbywania dokumentu. Jednocześnie wobec dłużnika możemy rozważyć podjęcie postępowania karnego, gdyż jego działania zadają się podpadać pod karalne usiłowanie oszustwa (art. 286 k.k.).

ZAPAMIĘTAJ

Odmowa zwrotu weksla powoduje konieczność wystąpienia o zwrot na drogę sądową.

SŁOWNICZEK:

Akcept - podpis trasata na wekslu wyrażający zgodę na zapłatę.

Aval - poręczenie wekslowe.

Indos - przeniesienie weksla przez napisanie na odwrotnej stronie odpowiedniego oświadczenia.

Indosant - zbywca weksla.

Indosatariusz - nabywca weksla.

Oblig - zobowiązanie, odpowiedzialność; indos bez obliga wyłącza odpowiedzialność wekslową indosanta, który go umieścił na wekslu.

Prima weksel - pierwszy egzemplarz weksla.

Protest - akt urzędowy stwierdzający odmowę zapłaty lub przyjęcia weksla.

Rekta-weksel - weksel „nie na zlecenie” - weksel z zakazem indosowania.

Remitent - wekslobiorca, tj. osoba, na której rzecz lub, na której zlecenie ma nastąpić zapłata sumy wekslowej.

Respiro wekslowe - odroczenie płatności bez konsekwencji wynikających z dokumentu protestowego.

Rymesa - weksel zazwyczaj pochodzący z obrotów handlowych, zaopatrzony w co najmniej jeden indos.

Rymesa komisowa - weksel wydany remitentowi z polecenia i na rachunek innej osoby.

Sola weksel - weksel wystawiony w jednym egzemplarzu.

Trasat - osoba, której wystawca poleca zapłacenie sumy wekslowej.

Wiza - klauzula umieszczona na wekslu własnym, stwierdzająca, że weksel został okazany wystawcy, w przypadku gdy jest on płatny w pewien czas po okazaniu.

Zwrotne poszukiwanie - szukanie zapłaty u osób podpisanych wcześniej na wekslu.

radca prawny ADAM MALINOWSKI