Obowiązki przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami

Przedsiębiorcy, na których nakładane są obowiązki związane z działaniami proekologicznymi, mogą przy ich wykonywaniu korzystać z pomocy profesjonalnych podmiotów, które zajmują się ochroną środowiska. Szczególnym przykładem takich profesjonalistów są organizacje odzysku, których funkcjonowanie jest możliwe na gruncie dwóch ustaw: ustawy z 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowanie niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej¹, a także ustawy z 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym².

W niniejszym artykule zostaną wskazane podstawowe obowiązki przedsiębiorców na gruncie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej oraz zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, przedstawiona istota organizacji odzysku, obowiązki, jakie mogą być przenoszone na organizacje odzysku, charakter prawny umowy zawieranej z organizacją odzysku obowiązek zachowania w tajemnicy danych przekazywanych organizacji odzysku, korzyści związane z zawarciem takich umów i - na koniec - prawne konsekwencje postawienia w stan likwidacji lub ogłoszenie upadłości organizacji odzysku dla umowy zawartej z przedsiębiorcą.

Obowiązki przedsiębiorców

Podstawowym obowiązkiem przedsiębiorców na gruncie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowanie niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej jest osiąganie określonych prawnie poziomów odzysku - w tym recyklingu - wprowadzanych do obrotu opakowań i produktów, których dotyczy ustawa (art. 3 ustawy). W sytuacji nieosiągnięcia odpowiednich poziomów odzysku i recyklingu przedsiębiorcy są zobowiązani do ponoszenie szczególnego rodzaju daniny publicznej w postaci opłaty produktowej (rozdział 3 ustawy).

Zgodnie z art. 10 ust. 1, przedsiębiorcy objęci zakresem podmiotowym ustawy są obowiązani do złożenia sprawozdania rocznego, zawierającego informacje o:

- nazwie i siedzibie lub imieniu i nazwisku oraz adresie przedsiębiorcy,

- odpowiednio masie lub ilości opakowań objętych ustawą (są one wymienione w załączniku nr 1 do ustawy), w których przedsiębiorca wprowadził na rynek krajowy produkty, lub wprowadzonych na rynek krajowy produktów objętych ustawą (są one wymienione w załącznikach nr 2 i 3 do ustawy), z podziałem na poszczególne ich rodzaje,

- odpowiednio masie lub ilości opakowań, wymienionych w załączniku nr 1 do ustawy, w których przedsiębiorcy wprowadzili na rynek krajowy produkty, lub wprowadzonych na rynek krajowy przez przedsiębiorców produktów, wymienionych w załącznikach nr 2 i 3 do ustawy, z podziałem na poszczególne ich rodzaje,

- osiągniętych poziomach odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych, z podziałem na poszczególne ich rodzaje.

Sprawozdania te składane są według wzoru określonego w rozporządzeniu Ministra Środowiska z 14 listopada 2006 r. w sprawie wzoru sprawozdania o wielkościach wprowadzonych na rynek krajowy opakowań i produktów, osiągniętych wielkościach odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych oraz wpływach z opłat produktowych³.

Przedsiębiorcy objęci zakresem podmiotowym ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej są dodatkowo zobowiązani do prowadzenia ewidencji dodatkowej, dotyczącej ilości wprowadzanych do obrotu opakowań i produktów objętych ustawą, jak również osiąganych poziomów recyklingu i odzysku (art. 11 ustawy)⁴.

Obowiązki podobne rodzajowo do powyżej wskazanych obciążają przedsiębiorców wprowadzających sprzęt na gruncie ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym. Głównym ich obowiązkiem jest osiągnięcie odpowiednich poziomów odzysku, w szczególności recyklingu zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (art. 30 ustawy). Jeżeli poziomy te nie zostaną osiągnięte, wówczas na wprowadzających sprzęt ciąży obowiązek ponoszenia daniny publicznej w postaci opłaty produktowej (rozdział 10 ustawy).

Spoczywają na nich także pewne obowiązki dodatkowe dotyczące sprawozdawczości.

Zgodnie z art. 24 ustawy, wprowadzający sprzęt jest obowiązany do sporządzenia i przedłożenia Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska, w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po kwartale, w którym nastąpiło wprowadzenie sprzętu, sprawozdania o ilości i masie wprowadzonego sprzętu, z podziałem na grupy i rodzaje sprzętu, określone w załączniku nr 1 do ustawy, z wyszczególnieniem danych o rodzaju i masie baterii i akumulatorów stosowanych na potrzeby działania sprzętu. W przypadku zakończenia działalności, wprowadzający sprzęt składa sprawozdanie, o którym mowa powyżej, w terminie 7 dni od dnia trwałego zaprzestania wykonywania tej działalności. Sprawozdania takie składane są według wzoru określonego w rozporządzeniu Ministra Środowiska z 5 stycznia 2006 r. w sprawie wzoru sprawozdania o ilości i masie wprowadzonego sprzętu oraz sposobu jego przekazywania⁵.

Zgodnie zaś z art. 31 ustawy, wprowadzający sprzęt jest obowiązany do sporządzenia i przedłożenia Głównemu Inspektorowi Ochrony Środowiska:

1) do 30. dnia miesiąca następującego po kwartale - sprawozdania o masie zużytego sprzętu zebranego, poddanego przetwarzaniu, odzyskowi, w tym recyklingowi, oraz unieszkodliwianiu;

2) do 31 marca po roku, w którym nastąpiło zebranie lub odzysk, w tym recykling, zużytego sprzętu - sprawozdania o osiągniętych poziomach zbierania, odzysku i recyklingu zużytego sprzętu.

Sprawozdania te sporządzane są według wzoru określonego przez ministra środowiska z 9 stycznia 2006 r. w sprawie wzorów sprawozdań o zużytym sprzęcie, a także sposobu ich przekazywania⁶.

Wreszcie, wprowadzający sprzęt zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym są zobowiązani do prowadzenia dodatkowej ewidencji obejmującej informacje dotyczące ilości i masy wprowadzonego sprzętu.

Organizacje odzysku jako szczególny rodzaj spółek akcyjnych

Wywiązywanie się przez przedsiębiorców z obowiązków uzyskania określonych poziomów odzysku, a w szczególności recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych tudzież zużytego sprzętu elektronicznego i elektrycznego oraz ponoszenia opłat produktowych w sytuacji nie osiągnięcia minimalnych ustawowych poziomów, może być efektem ich własnych działań lub skorzystania z usług specjalnie w tym celu powoływanych - na podstawie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej jak i ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym - organizacji odzysku prowadzonych obligatoryjnie w formie spółek akcyjnych⁷. Zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej, „organizacja odzysku” jest to spółka akcyjna, której przedmiotem działania jest wyłącznie organizowanie, zarządzanie lub prowadzenie przedsięwzięć związanych z odzyskiem, a w szczególności z recyklingiem odpadów, a także edukacja ekologiczna, zawierająca w firmie oznaczenie „organizacja odzysku”. Firma organizacji zawiera oznaczenie „organizacja odzysku”. Po myśli art. 5 ust. 4 ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej, do używania oznaczenia wskazanego w ust. 3 („organizacja odzysku”) są uprawnione wyłącznie organizacje utworzone zgodnie z tą ustawą. Utworzenie zgodnie z ustawą należy - zdaniem autora - rozumieć szeroko, a więc obejmować nim spółki akcyjne, które spełniają łącznie wszystkie specyficzne wymogi stawiane im przez ustawę. Są one określone w art. 6 wspomnianej ustawy, w którym zastrzeżono między innymi, iż kapitał zakładowy organizacji odzysku powinien wynosić co najmniej 1 000 000 zł, a ponadto nie może być zebrany w drodze publicznej subskrypcji, powinien być pokryty w całości wkładem pieniężnym i wpłacony w całości przed złożeniem wniosku o zarejestrowanie organizacji, nie może pochodzić z pożyczki lub kredytu ani być obciążony w jakikolwiek sposób. Akcje organizacji mogą być wyłącznie akcjami imiennymi i nie mogą być zamienione na akcje na okaziciela. Organizacja nie może wydawać akcji o szczególnych uprawnieniach.

W pierwszych publikacjach poświęconych ustawie o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej pojawiały się opinie, iż „żadna z ustaw zajmujących się odpadami, opłatą produktową czy opakowaniami nie definiuje organizacji odzysku”⁸. Truizmem jest konstatacja, iż definiowania pojęć prawnych nie należy utożsamiać jedynie ze zbiorem pojęć zawartych w poszczególnych ustawach. Często jest tak, że treść badanej nazwy może być skonstruowana na podstawie egzegezy tekstu prawnego. Logicznie bez zarzutu jest pogląd, że omawiana ustawa definiuje „organizację odzysku”, co wynika z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy.

Podobna regulacja znajduje się w ustawie o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym. Zgodnie z art. 57 ust. 1 tej ustawy, organizacja odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego jest spółką akcyjną utworzoną przez wprowadzających sprzęt lub reprezentujące ich związki pracodawców lub izby gospodarcze w celu realizacji określonych w ustawie obowiązków przejętych na podstawie umów od wprowadzających sprzęt. Akcjonariuszami organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego mogą być wyłącznie podmioty, o których mowa powyżej. Jest to istotna różnica w stosunku do organizacji odzysku, dla których funkcjonowania ramy tworzą postanowienia ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej. W tej drugiej ustawie brak jest bowiem ograniczeń prawnych w zakresie struktury własnościowej przez dookreślenie, iż akcjonariusze takich spółek handlowych powinni spełniać określone kryteria.

Szczegółowe wymagania dotyczące wysokości kapitału zakładowego (minimalnie wynosi on 500 000 zł), rodzajów wydawanych akcji, firmy, przedmiotu działalności są określone w art. 58 i 59 ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym w sposób bardzo zbliżony do tych obowiązujących organizacje odzysku na gruncie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej.

Organizacja odzysku przejmuje od przedsiębiorcy obciążające go obowiązki na podstawie umowy. Z kolei przedsiębiorca lub organizacja odzysku może zlecić wykonanie poszczególnych czynności związanych z odzyskiem lub recyklingiem osobom trzecim (zobacz art. 4 ustawy o obowiązkach przedsiębiorców, art. 34 ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym). Jak wynika z przytoczonego przepisu, istnieją trzy drogi wywiązania się przez przedsiębiorcę z nałożonych na niego przez ustawę obowiązków; może on:

- po pierwsze - podejmować wszelkie działania samodzielnie, co w praktyce najczęściej nie występuje,

- po wtóre - przenieść określone obowiązki ustawowe na wyspecjalizowany podmiot, jakim jest organizacja odzysku,

- po trzecie - zlecić wykonanie części albo całości czynności podmiotom trzecim zajmującym się odzyskiem i recyklingiem.

Umowy zawierane z organizacjami odzysku

Jeżeli chodzi o umowy zawierane przez organizacje odzysku polegające na przenoszeniu na nie obowiązków odzysku i recyklingu, prowadzenia ewidencji, sprawozdawczości oraz ewentualnie zapłaty opłaty produktowej, należy zastanowić się, jak je zakwalifikować z punktu widzenia podziału umów na nazwane (rozumiane jako typy umów, przeciętnie powtarzające się w obrocie cywilnoprawnym, normowane w sposób szczegółowy przez przepisy prawa obowiązującego, np. umowa sprzedaż, zamiany, najmu itd.), mieszane (łączące elementy umów nazwanych i nienazwanych) czy też nienazwane.

Te ostatnie są kształtowane zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 353¹ k.c. z uwzględnieniem zasady swobody umów. Zasada ta pozwala stronom zawierać umowy, które nie dają się przyporządkować jakiemukolwiek typowi ustawowemu. Do umów takich stosuje się bezpośrednio normy dotyczące umów w ogólności oraz - w drodze analogii - przepisy dotyczące tych umów nazwanych, do których umowy nienazwane są najbardziej zbliżone swym charakterem prawnym. Do nienazwanych umów, które cechuje swoisty rodzaj świadczenia w postaci usług, rozumianych jako czynności spełniane dla jakiejś innej osoby, stosuje się - zgodnie z art. 750 k.c. - przepisy o zleceniu⁹. Zdaniem autora, umowy zawierane z organizacjami odzysku polegające na przenoszeniu na nie obowiązków odzysku i recyklingu oraz ewentualnie zapłaty opłaty produktowej, jak i umowy zawierany z recyklerami należy zakwalifikować właśnie jako umowy nienazwane.

Przyjmując zaś kryterium, funkcjonalne należałoby analizowane umowy zaliczyć do umów o świadczenie usług, rozumianych jako czynności spełniane na rzecz innych podmiotów, co wynika z powyżej zaprezentowanego rozumowania¹⁰.

Jednocześnie należy wyraźnie podkreślić - w odpowiedzi na wątpliwości pojawiające się wśród przedsiębiorców - że nie ma prawnie sformułowanego obowiązku zawarcia umowy z organizacją odzysku. Wynika to ze wskazanych uprzednio trzech sposobów realizacji obowiązków ustawowych, z których jeden mówi o samodzielnym realizowaniu obowiązków ustawowych. Tym niemniej, małym i średnim przedsiębiorcom, którzy nie posiadają dostatecznego zaplecza logistycznego, zapewne będzie opłacało się zawrzeć umowę z organizacją odzysku.

Obowiązek zachowania tajemnicy

W trakcie współpracy prowadzonej pomiędzy przedsiębiorcami dochodzi do wymiany różnego rodzaju informacji, dotyczących poszczególnych kontrahentów. Część z tych informacji ma charakter poufny, to znaczy, iż danemu przedsiębiorcy zależy na tym (ma interes w tym) aby dana informacji nie została wykorzystana w celu niezwiązanym z realizacją danej umowy, w szczególności nieprzekazana innym podmiotom. Podmioty trzecie mogą bowiem tego rodzaju informacje wykorzystać chociażby w celu uzyskania przewagi konkurencyjne nad podmiotem, którego informacje dotyczą.

Do takich właśnie sytuacji (nielojalnego zachowania ze strony partnera handlowego) nawiązuje art. 8 ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej. Artykuł 8 tej ustawy otrzymał brzmienie: „Organizacja jest zobowiązana do zachowania w tajemnicy wszelkich danych przekazanych jej przez przedsiębiorców. Obowiązek zachowania tajemnicy nie dotyczy obowiązków informacyjnych wynikających z niniejszej ustawy oraz przypadków, w których przepisy prawa nakazują ujawnienie tajemnicy”.

Wyjątki od obowiązku zachowania tajemnicy przewidzianego w art. 8 ustawy wynikają z następujących przepisów:

- art. 10 ust. 2 ustawy, który zawiera obowiązek składania przez organizacje odzysku rocznych sprawozdań dotyczących osiągniętych poziomów recyklingu i odzysku,

- art. 11 ustawy dotyczący prowadzenia dodatkowej ewidencji,

- art. 15 ustawy dotyczący sprawozdania o wysokości należnej opłaty produktowej.

Nie sposób wprost wskazać wszystkich przepisów szczególnych, z których będzie wynikał obowiązek ujawniania przez organizacje odzysku informacji uzyskanych od przedsiębiorców. Będą to zapewne wszelkiego rodzaju postępowania prowadzone na podstawie ustawy przez uprawnione organy, np. postępowania karne, karnoskarbowe, administracyjne.

Podobne rozwiązania są przyjęte w ustawie o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym. Zgodnie z art. 61 tej ustawy, organizacja odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego jest obowiązana do zachowania w tajemnicy wszelkich danych przekazanych jej przez przedsiębiorców. Obowiązek zachowania tajemnicy, o którym mowa powyżej, nie dotyczy obowiązków informacyjnych organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego wynikających z niniejszej ustawy. Chodzi tutaj o analogiczne obowiązki informacyjne organizacji odzysku jak wymienione powyżej w stosunku do organizacji odzysku funkcjonujących na gruncie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej

Korzyści wynikające z zawarcia umowy z organizacją odzysku

Jak już zostało to zasygnalizowane, ustawodawca przewidział bardzo oryginalne rozwiązanie zarówno w ustawie o obowiązkach przedsiębiorców, jaki i w ustawie o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, polegające na przeniesieniu przez podmiot zobowiązany na organizację odzysku obowiązków wynikających z ustawy.

Można powiedzieć, że zakres obowiązków, które mogą być przedmiotem przeniesienia, jest bardzo szeroki. Chodzi mianowicie o następujące obowiązki:

- osiągania odpowiednich poziomów odzysku, w tym recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych, zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego,

- uiszczania opłaty produktowej w sytuacji nieosiągnięcia odpowiednich poziomów odzysku, w tym recyklingu odpadów opakowaniowych i poużytkowych, zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego,

- w zakresie składania sprawozdań wymaganych ustawami,

- w zakresie prowadzenia ewidencji wymaganych ustawami.

Nadto - w odniesieniu do wprowadzających sprzęt na gruncie ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, który ma zawartą umowę z organizacją odzysku, unikają oni obowiązku ustanowienia zabezpieczenia finansowego.

Zgodnie z art. 18 ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, wprowadzający sprzęt w przypadku:

1) niezawarcia umowy z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego,

2) wygaśnięcia lub rozwiązania umowy z organizacją odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego,

3) otwarcia likwidacji lub ogłoszenia upadłości organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego

- jest obowiązany do wniesienia zabezpieczenia finansowego na dany rok kalendarzowy, przeznaczonego na sfinansowanie zbierania, przetwarzania, odzysku, w tym recyklingu, i unieszkodliwiania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych, powstałego z tego samego rodzaju sprzętu, określonego w załączniku nr 1 do tej ustawy, który został przez niego wprowadzony. Wysokość takiego zabezpieczenia finansowego oblicza się jako iloczyn stawki opłaty produktowej dotyczącej recyklingu zużytego sprzętu oraz masy sprzętu.

Wspomniane zabezpieczenie finansowe może mieć formę:

- depozytu wpłacanego na odrębny rachunek bankowy Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej;

- umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wprowadzającego sprzęt za niewykonanie obowiązku zbierania, przetwarzania, odzysku, w tym recyklingu, i unieszkodliwiania zużytego sprzętu oraz złożenia polisy lub innego dokumentu potwierdzającego zawarcie tej umowy do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej;

- gwarancji bankowej złożonej do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej albo gwarancja bankowa, o których mowa wyżej, powinny stwierdzać, że w razie niewykonywania obowiązku zbierania, przetwarzania, odzysku, w tym recyklingu, i unieszkodliwiania zużytego sprzętu zakład ubezpieczeń albo bank ureguluje zobowiązania na rzecz Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. W przypadku wnoszenia zabezpieczenia finansowego w formie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej lub gwarancji bankowej, gwarantem może być wyłącznie instytucja finansowa upoważniona do gwarantowania długu celnego.

Każdy przedsiębiorca podejmuje sam decyzję, czy podpisać umowę z organizacją odzysku, która pobiera za przejecie obowiązków wymienionych powyżej stosowne opłaty. Przy obliczaniu korzyści należy wysokość opłat związanych z usługami świadczonymi przez organizacje odzysku porównać z kosztami, jakie przedsiębiorca poniósłby, gdyby poszczególne czynności wykonywał sam.

Pierwsze lata obowiązania ustawy o obowiązkach przedsiębiorców wskazały na potencjalne słabości związane z funkcjonowaniem umów przenoszących obowiązki ustawowych obowiązków na organizacje odzysku, w szczególności związanych z ponoszeniem danin publicznych w postaci opłat produktowych, w tych wszystkich przypadkach, w których następuje otwarcie likwidacji lub ogłoszenia upadłości spółki akcyjnej.

Mając na celu przeciwdziałanie niebezpieczeństwu, iż obowiązki związane z odzyskiem, a w szczególności recyklingiem oraz ewentualne ponoszenie opłat produktowych w przypadku otwarcia likwidacji lub ogłoszenia upadłości organizacji odzysku nie będą wypełniane, ustawa o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i depozytowej została znowelizowana między innymi przez dodanie w art. 4 ust. 4¹¹. Zgodnie z tym przepisem, obowiązki ponownie obciążają przedsiębiorcę w stosunku do ilości lub masy opakowań i produktów wprowadzonych przez niego na terytorium kraju od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu otwarcia likwidacji lub ogłoszeniu upadłości. Od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu otwarcia likwidacji lub ogłoszeniu upadłości wygasają omawiane umowy zawarte z tą organizacją. Przedsiębiorca, na którego zwrotnie przeszły obowiązki, musi złożyć sprawozdanie spełniające wymagania wynikające z art. 10 i 15 za okres od dnia wygaśnięcia umowy z organizacją, do końca roku kalendarzowego lub do dnia przejęcia obowiązków przez inną organizację.

Podobne rozwiązania są przewidziane w ustawie o zużytym sprzęcie elektrycznymi i elektronicznym. Zgodnie z art. 63 ust. 1 tej ustawy, w przypadku otwarcia likwidacji lub ogłoszenia upadłości organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego obowiązki ponownie obciążają wprowadzającego sprzęt w stosunku do masy sprzętu wprowadzonego przez niego na terytorium kraju od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu otwarcia likwidacji lub ogłoszenia upadłości. Od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu otwarcia upadłości wygasają umowy z przedsiębiorcami wprowadzających sprzęt. Wówczas przedsiębiorca wprowadzający sprzęt jest obowiązany do złożenia sprawozdań o wprowadzonym i zużytym sprzęcie za okres od dnia wygaśnięcia umowy z organizacją do końca roku kalendarzowego lub do dnia przejęcia obowiązków przez inną organizację odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego.

Bartosz Draniewicz

¹ J.t. Dz.U. z 2007 r. Nr 90, poz. 607.

² Dz.U. Nr 180, poz. 1495.

³ Dz.U. Nr 220, poz. 1611.

⁴ Por. B. Draniewicz, Gospodarowanie odpadami opakowaniami - opłaty, Warszawa 2005, s. 217-227.

⁵ Dz.U. Nr 6, poz. 37.

⁶ Dz.U. Nr 6, poz. 40.

⁷ Co do krytycznych uwag pod katem organizacji odzysku zobacz B. Draniewicz, Obowiązki przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami - uwagi praktyczne, Odpady i Środowisko nr 3(15)2002, s. 45-47, oraz J. Wróbel, Zbyt wiele organizacji odzysku, „Gazeta Prawna” z 20 maja 2003 r., nr 97(953).

⁸ Z. Jóźwiak, Prześwietlić organizację odzysku [w:] Dobra Firma - dodatek do Rzeczpospolitej z 15 stycznia 2001 r., s. 10.

⁹ Tak Sąd Najwyższy - Izba Cywilna w orzeczeniu z 16 lutego 2001 r., IV CKN 269/2000 - opublikowane w Biuletynie Sądu Najwyższego nr 5 z 2001 r., s. 11.

¹⁰ Por. szerzej Systematyka czynności handlowych [w:] K. Kruczalak, Prawo handlowe. Zarys wykładu, Warszawa 1998, s. 437.

¹¹ Ustawa z 21 stycznia 2005 r. o zmianie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej (Dz.U. Nr 33, poz. 291).