Wynajem kompletnych stanowisk pracy

Rozwój elastycznych form zatrudnienia jest cechą rynku pracy europejskiego i światowego. Globalizacja i międzynarodowa konkurencja gospodarcza implikują dążenie pracodawców do obniżania kosztów prowadzonej działalności, w tym kosztów pracy; pracodawcy poszukują zatem nowych form produkcji i zarządzania. Zatrudnianie w tradycyjny sposób często wiąże się z koniecznością ponoszenia przez pracodawców zbyt wysokich obciążeń. Zróżnicowanie kosztów pracy powoduje natomiast zainteresowanie inwestorów rejonami, gdzie koszty te są najniższe. Metodą na powstrzymanie odpływu kapitału jest więc umożliwienie zatrudniania pracowników w bardziej elastyczny sposób. Istotną przyczyną powstawania nietypowych form zatrudnienia jest także postęp naukowo-techniczny, rozwój nowych technologii i form produkcji, wywierający wpływ na zmiany na rynku pracy. Pojawiają się nowe zawody i specjalności, zwiększa się zatrudnienie w sektorze usług. W pewnym sensie jest to wynik nieuchronności dziejowej, jak kiedyś przejście od społeczeństwa rolniczego do przemysłowego. Postęp w dziedzinie techniki ma bezpośredni wpływ na kształt stosunków zatrudnienia. Jako przykład można podać rozwój informatyki i łączności i ich wpływ na treść stosunków pracy, a zwłaszcza pojawienie się tzw. telepracy. W wielu przypadkach niezbędne jest zatrudnienie wysoko wykwalifikowanych pracowników, posiadających specjalistyczną wiedzę. Ze względu na charakter świadczonej pracy, zatrudnienie takich pracowników różni się od tradycyjnego.

Kilka lat temu pojawiła się w Polsce telepraca, jako stosunek pracy łączący pracodawcę z oddalonym od niego pracownikiem, z którym porozumiewanie następuje przez pocztę elektroniczną, fax i telefon. Za podstawę telepracy przyjmuje się art. 128 k.p., z którego wynika, że pracownik świadczący pracę powinien znajdować się w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. Pracownik może więc wykonywać pracę w innym miejscu niż zakład pracy. Konieczne jest przy tym, by zostało zachowane podporządkowanie (jako niezbędna cecha stosunku pracy) - nawet w formie kontaktu za pomocą nowych środków komunikowania się na odległość.

Wyznacza je pracodawca (art. 22 par. 1 k.p.). Ponadto istotny jest art. 207 k.p., z którego wynika, że pracodawca powinien zagwarantować bhp pracy w miejscach, w których telepraca jest świadczona. Jest to szczególnie trudne w sytuacji, gdy miejscem pracy jest dom pracownika. Telepraca w Polsce jest obecna głównie jako forma pracy dla niepełnosprawnych, z domem jako miejscem pracy. W ten sposób pracuje 1 proc. ogółu osób zatrudnionych. Obecnie mamy zatem podobną sytuację, jaka miała miejsce jeszcze kilka lat temu z agencjami pracy tymczasowej - telepraca stawia tak naprawdę dopiero pierwsze kroki i jej specyfika nie jest dobrze znana i rozumiana. Ta sytuacja niedługo ulegnie zmianie, gdyż przepisy o telepracy wejdą w życie 16 października 2007 r. Niewątpliwie wpłyną one na rozwój tej formy zatrudnienia.