Zasady obliczania odpisów na zfśs

Zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych zawarto w ustawie z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (DzU z 1996 r. nr 70, poz. 335 ze zm.) i rozporządzeniach wykonawczych.

Fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego, który jest głównym źródłem finansowania funduszu. Przy ustalaniu wysokości odpisu podstawowego bierze się pod uwagę przeciętną liczbę zatrudnionych, stawkę procentową wskazaną w ustawie i podstawę (art. 5 ust. 1 ustawy).

Podstawą do ustalenia wysokości odpisu podstawowego jest przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej w roku poprzednim lub w drugim półroczu roku poprzedniego, jeżeli przeciętne wynagrodzenie z tego okresu stanowiło kwotę wyższą (dalej przeciętne wynagrodzenie miesięczne). Przeciętne wynagrodzenie miesięczne ogłasza Prezes Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” nie później niż do 20 lutego każdego roku.

Przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej, pomniejszone o potrącone od ubezpieczonych składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe oraz chorobowe, w 2008 r. wyniosło 2578,26 zł, a w drugim półroczu 2008 r. wyniosło 2666,77 zł (obwieszczenie Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w sprawie przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w 2008 r. i w drugim półroczu 2008 r.).

Przeciętne wynagrodzenie miesięczne było wyższe w drugim półroczu, a więc za bazę do obliczenia wysokości odpisu podstawowego na fundusz w 2009 r. należy przyjąć kwotę 2666,77 zł.

Wysokość odpisu podstawowego nalicza się w stosunku do przeciętnej liczby osób zatrudnionych u danego pracodawcy. Sposób ustalania przeciętnej liczby zatrudnionych w celu naliczania odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 9 marca 2009 r.

Podstawę naliczania odpisu stanowi przeciętna planowana w danym roku kalendarzowym liczba osób zatrudnionych u pracodawcy, skorygowana w końcu roku do faktycznej przeciętnej liczby osób zatrudnionych w zakładzie. Liczba ta obejmuje pracowników zatrudnionych w pełnym i niepełnym wymierza czasu pracy, z tym że liczbę zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy ustala się po przeliczeniu ich na pełne etaty.

Przy obliczaniu przeciętnej liczby zatrudnionych w danym roku kalendarzowym (obrachunkowym) dodaje się przeciętne liczby zatrudnionych w poszczególnych miesiącach i otrzymaną sumę dzieli się przez 12. Ten sposób obliczania przeciętnej liczby zatrudnionych stosuje się również w przypadku, gdy zakład pracy działał w okresie krótszym niż jeden rok kalendarzowy albo naliczał odpis na fundusz za niepełny rok kalendarzowy.