Z najnowszego raportu o rozwoju społecznym Polska 2004 „W trosce o pracę”, przygotowanego przez UNDP i CASE, wynika, że kobiety w Polsce są dyskryminowane w pracy pod względem wysokości wynagrodzeń oraz dostępności do lepszych stanowisk w firmie.
Mają wyższe wykształcenie od mężczyzn, ale ograniczony dostęp do rynku pracy i są znacznie bardziej zagrożone bezrobociem, zwłaszcza długookresowym.
Tak jak w większości krajów europejskich, aktywność zawodowa kobiet jest niższa niż mężczyzn. Różnica wynosi około 14-15 punktów procentowych.
Nadal istnieje podział na zawody typowo kobiece i męskie. Zawodami, w których przeważa płeć piękna, są: pracownicy biurowi (2,5 razy więcej kobiet niż mężczyzn), pracownicy usług osobistych i dostawczych (1,8 razy więcej kobiet), specjaliści oraz technicy i średni personel (1,5 razy więcej kobiet).
Kobiety częściej niż mężczyźni pracują w sektorze publicznym, ale dynamika ich zatrudnienia w sektorze prywatnym w ostatnich latach stale wzrasta. Kobiety tylko w niewielkim stopniu zajmują stanowiska kierownicze, a tendencja ta od 2000 r. wciąż ulega pogorszeniu. Poprawia się natomiast relacja w wynagrodzeniach. W 1991 r. kobiety zarabiały przeciętnie o 23 proc. mniej od swoich kolegów, w 2001 r. – już tylko 18 proc. mniej. Największe różnice w zarobkach kobiet i mężczyzn występują w sektorze publicznym.
Kobiety częściej od mężczyzn stają się osobami bezrobotnymi z powodu zwolnienia z pracy. Ponadto częściej dotyka je bezrobocie długotrwałe.
W latach 1989-2002 przybyło więcej kobiet prowadzących własną działalność gospodarczą niż mężczyzn. Kobiety, które zajmują się prowadzeniem własnej firmy, mają na ogół powyżej 40 lat. W porównaniu z mężczyznami prowadzą przedsiębiorstwa mniejsze i zatrudniają mniej pracowników.
