Opłata legalizacyjna to forma opłaty sankcyjnej, kary za samowolę budowlaną i jako taka z mocy ustawy jest wyłączona z kategorii kosztów uzyskania przychodów.
O wyjaśnienie wątpliwości do organu podatkowego zwrócił się podatnik, na którego powiatowy lekarz weterynarii nałożył obowiązek przebudowy zakładu produkcyjnego w celu dostosowania go do norm unijnych. Podatnik jednak dokonał samowolnej przebudowy zakładu bez pozwolenia. W związku z tym nadzór budowlany nakazał zapłacić podatnikowi opłatę legalizacyjną. Podatnik pyta, czy opłatę tę może zaliczyć w koszty.
W odpowiedzi organ podatkowy przypomniał, że pojęcie kosztu uzyskania przychodów określone zostało w art. 22 ust. l ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Co prawda, kosztami uzyskania przychodu z poszczególnego źródła dochodu są wszelkie koszty ponoszone w celu osiągnięcia przychodu, ale z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Zgodnie zaś z art. 23 ust. 1 pkt 50 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów opłat sankcyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wpłacie do budżetu państwa lub budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Jak zauważył organ podatkowy, opłata legalizacyjna jest formą opłaty sankcyjnej (kary) za samowolę budowlaną, a te zostały wyłączone z kategorii kosztów uzyskania przychodów.
W ocenie organu podatkowego brak jest także podstaw do uwzględnienia tej opłaty przy ustalaniu kosztu wytworzenia środka trwałego. Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. A ponieważ opłata legalizacyjna nie jest kosztem uzyskania przychodu, dlatego wartość zapłaconej opłaty legalizacyjnej nie może zostać uwzględniona przy ustalaniu kosztu wytworzenia środka trwałego (pismo nr BI/005-0762/04).
