Pomoc może polegać w szczególności na odroczeniu terminu płatności podatku lub rozłożeniu jego płatności na raty. Innym rodzajem pomocy (znacznie rzadziej występującym w praktyce) jest umorzenie zaległości podatkowych w całości lub części, wraz z odsetkami za zwłokę. Organ podatkowy może udzielić na wniosek podatnika wskazanych ulg, ale co istotne, tylko w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym (jest to podstawowy warunek, którego niespełnienie wyklucza możliwość udzielenia pomocy).
Organ podatkowy na wniosek podatnika prowadzącego działalność gospodarczą może udzielać ulg w spłacie zobowiązań podatkowych, które stanowią m.in. pomoc de minimis - w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis.
Porozmawiaj o tym na naszym FORUM!
Udzielenie pomocy w ramach pomocy de minimis jest tym rodzajem pomocy, której udzielenie obwarowane jest najmniejszą ilością warunków do spełnienia. Oprócz bowiem zaistnienia ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego dla przyznania ulgi wymagane jest jedynie aby podatnik nie był podmiotem wyłączonym z zakresu tej pomocy i aby nie wykorzystał już dopuszczalnego limitu pomocy de minimis. Prawo wspólnotowe uznaje bowiem za dopuszczalną i zwolnioną w związku z tym z obowiązku akceptacji pomoc, która ze względu na swoją znikomość nie spowoduje zakłócenia konkurencji na rynku krajowym i wspólnotowym. Owa bagatelna pomoc określana jest mianem pomocy de minimis w myśl łacińskiej zasady de minimis non curat lex - prawo nie troszczy się o drobiazgi i dlatego jej uzyskanie nie stawia przed podatnikiem szeregu rygorystycznych warunków do spełnienia.
Zasady korzystania z pomocy de minimis
Mimo tego, iż wskazany rodzaj pomocy nie stanowi realnego zagrożenia dla zakłócenia konkurencji Komisja zdecydowała jednak, co ważne, iż nie każdy podmiot gospodarczy ma prawo ubiegać się o tego typu rodzaju pomocy. Zanim zatem przedsiębiorca zdecyduje się ubiegać o pomoc publiczną w tej formie powinien sprawdzić, czy przypadkiem przepisy wspólnotowe nie zakazują udzielenia pomocy dla sektora, w którym działa przedsiębiorca.
Pomoc de minimis przyznawana jest bowiem podmiotom gospodarczym we wszystkich sektorach, z wyjątkiem m.in.:
- podmiotów gospodarczych działających w sektorach rybołówstwa i akwakultury,
- podmiotów gospodarczych działających w dziedzinie produkcji podstawowej produktów rolnych, określonych w załączniku I do Traktatu,
- podmiotów gospodarczych działających w dziedzinie przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu w określonych przepisami przypadkach,
- przedsiębiorcom działającym w sektorze węglowym zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu (WE) nr 1407/2002;
- przedsiębiorcom prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego.
Ponadto pomoc de minimis nie może być przyznana podmiotom gospodarczym znajdującym się w trudnej sytuacji.
Ponadto należy wskazać, iż biorąc pod uwagę zasady udzielania pomocy de minimis, organ podatkowy może przyznać wnioskowaną ulgę, o ile nie doprowadzi to do przekroczenia kwoty limitu 200.000 euro, obliczanej zgodnie z przepisami szczegółowymi, w okresie 3 lat budżetowych (podatkowych).
Zgodnie bowiem z przepisami wspólnotowymi ogólna kwota pomocy de minimis przyznana dowolnemu podmiotowi gospodarczemu nie może przekroczyć 200.000 euro w dowolnie ustalonym okresie trzech lat budżetowych. Wyjątkiem w tym zakresie jest sektor transportowy, gdzie całkowita wartość pomocy de minimis przyznanej jednemu podmiotowi gospodarczemu działającemu w sektorze transportu drogowego przez dowolny okres trzech lat budżetowych nie może przekroczyć 100.000 euro.
Podatnik ubiegający się o udzielenie ulgi w spłacie podatków w ramach pomocy de minimis jest obowiązany do przedstawienia informacji oraz zaświadczeń o uzyskanej pomocy de minimis w okresie ostatnich 3 lat.