W wypadku faktoringu niewłaściwego (niepełnego) typowy jest zapis, który sankcjonuje zwrotne przejście wierzytelności na faktoranta w wypadku zaistnienia określonych okoliczności np.: zwłoki dłużnika w uiszczaniu należności ponad określony okres, niewypłacalności dłużnika, uzyskania przez faktoranta wiedzy, że wierzytelność nie spełnia warunków określonych w umowie cech, o których istnieniu zapewnił faktorant (np. jest sporna lub obciążona na rzecz osoby trzeciej). W wypadku, gdy dochodzi do zwrotu, faktor musi zwrócić kwotę otrzymaną za wierzytelność na warunkach określonych w umowie.
W wypadku braku klauzuli zakładającej zwrotne przejście wierzytelności na faktoranta, mamy do czynienia z tzw. faktoringiem właściwym (pełnym). Pełni on tzw. funkcję del credere (gwarancyjną), co oznacza, że faktor przejmuje na siebie ryzyko wypłacalności (ściągalności) dłużnika i nie ma w tym zakresie prawa regresu w stosunku do zbywcy wierzytelności.
W umowie nie musi być odrębnego zapisu w tej materii. Wystarczy, że przeniesienie wierzytelności do majątku faktora jest bezwarunkowe i nie ma żadnych postanowień regulujących jej powrót do faktoranta.
Polecamy: Co to jest faktoring i jakie są jego rodzaje?
Taki faktoring jest oczywiście korzystniejszy dla faktoranta, ale też w praktyce znacznie droższy. Faktor przed zawarciem umowy faktoringu właściwego szczegółowo analizuje sytuację dłużnika.
Możliwe jest także zawarcie w umowie faktoringu postanowienia, zgodnie z którym do umowy wprowadzana jest kwota graniczna (maksymalna), do której faktor przejmuje na siebie ryzyko wypłacalności dłużnika.
Mamy wtedy do czynienia z tzw. faktoringiem mieszanym. Kwoty przekraczające tę umownie określoną granicę traktowane są zgodnie z zasadami typowymi dla faktoringu niewłaściwego, tzn. w umowie także określa się zasady, na jakich następuje przejście wierzytelności z powrotem na faktoranta. Takie rozwiązanie to metoda rozłożenia ryzyka niewypłacalności dłużnika pomiędzy faktora i faktoranta.
Polecamy: Na czym polega umowa faktoringu?