Faktoring jest to więc wykup wierzytelności, które przysługują przedsiębiorcy z określonego tytułu np. sprzedaży, usługi, dostawy, dokonany przez stronę określaną mianem faktora. Przedsiębiorca otrzymuje zapłatę kwoty równej wartości zakupionych zobowiązań, nierzadko pomniejszoną o przysługujące faktorowi wynagrodzenie za samo nabycie.
Spółka posiada wierzytelności o wartości 20.000 PLN. Dokonuje ich sprzedaży na rzecz spółki faktoringowej. Wynagrodzenie faktora wynosi 2000 PLN brutto. Faktor przelewa na konto spółki 18.000 PLN.
Faktoring może przybrać postać zarówno jednorazowej umowy, jak również linii faktoringu. W pierwszym przypadku faktor dokonuje wykupu jednej lub kilku wskazanych w umowie wierzytelności, podczas gdy w drugiej sytuacji chodzi o nabywanie zobowiązań spełniających oznaczone przesłanki w okresie trwania umowy, do określonej górnej granicy wartości.
Polecamy: Zakładam firmę
Występujące w obrocie handlowym umowy faktoringu najczęściej złożone są z dwóch części.
Pierwsza część swym zakresem obejmuje postanowienia określane w praktyce mianem warunków standardowych. Strony wskazują w nich jakiego rodzaju umowa faktoringu jest zawierana (faktoring pełny, niepełny lub mieszany), a dodatkowo oznaczają podmiot ponoszący odpowiedzialność w przypadku niewypłacalności dłużnika.
Druga część postanowień, to te które mają charakter szczegółowy. Z praktycznego punktu widzenia są one najczęściej prawami i obowiązkami faktora, a także przedsiębiorcy.
W umowie faktoringu możliwe jest zamieszczenie klauzuli del credere, klauzuli wyłączności lub klauzuli eksportowej.
Pierwsza z nich oznacza, że faktor ponosi odpowiedzialność za brak spełnienia świadczenia przez dłużnika. Zaniechanie dłużnika powoduje pokrycie zobowiązania przez faktora, przy czym jego świadczenie następuje do wysokości kwoty stanowiącej odpowiednik wartości nabytych wierzytelności pomniejszonej o prowizję.
Polecamy: Klauzule w umowach długoterminowych
Klauzula wyłączności decyduje o tym, że faktor dokonuje wykupu całości wierzytelności przedsiębiorcy przy jednoczesnym pozostawaniu jego jedynym faktorem. Trzecia klauzula oznacza, że przedsiębiorca dokonuje ograniczenia prowadzonego eksportu do oznaczonych w umowie państw lub obejmuje nim tylko niektóre towary lub usługi. Klauzula ta ma na celu zabezpieczenie ewentualnych roszczeń faktora poprzez umożliwieniu mu względnie łatwiejszej egzekucji.
Umowa faktoringu ma charakter bilateralny (dwustronny). Należy do umów handlowych nienazwanych i kształtowana jest w oparciu o zasadę swobody umów.
Umowa faktoringu zawarta pomiędzy faktorem będącym bankiem lub spółką faktoringową oraz przedsiębiorcą. Stroną umowy nie jest dłużnik faktoringowy będący odbiorcą towarów dostarczanych przez przedsiebiorcę.