Zasiłki, w tym chorobowy, finansowane są ze środków Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, których dysponentem jest ZUS. Pracodawca jest uprawniony w br. do wypłaty zasiłków, jeśli na dzień 30 listopada poprzedniego roku kalendarzowego zgłaszał do ubezpieczenia chorobowego powyżej 20 ubezpieczonych, czyli co najmniej 21. W przypadku, gdy płatnik składek na ten dzień nie zgłaszał ani jednej osoby do ubezpieczenia chorobowego, wówczas liczbę ubezpieczonych ustala według stanu na pierwszy miesiąc, w którym dokonał zgłoszenia do ubezpieczenia.
Płatnik składek, który w 2017 r. nie był uprawniony do wypłaty zasiłków, a na dzień 30 listopada 2017 r. będzie zgłaszał do ubezpieczenia chorobowego powyżej 20 ubezpieczonych, wówczas będzie uprawniony do ustalania prawa i wypłaty zasiłków, które przysługują od 1 stycznia 2018 r.
Do ustalenia liczby ubezpieczonych bierze się pod uwagę wszystkie osoby, które były zgłaszane przez danego płatnika do ubezpieczenia chorobowego, pomijając osoby, które w dniu 30 listopada przebywały na urlopie wychowawczym i bezpłatnym, a także duchownych.
Polecamy: Kodeks pracy 2018. Praktyczny komentarz z przykładami
Przykład:
Spółka z o.o. na dzień 30 listopada 2017 r. zatrudnia 19 pracowników, w tym 2 na urlopie bezpłatnym oraz 4 osoby na podstawie umowy zlecenia, które przystąpiły do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Zatem na dzień 30 listopada 2017 r. spółka zgłaszała do ubezpieczenia chorobowego łącznie 21 osób, tj. 17 pracowników i 4 osoby wykonujące umowę zlecenia.
Gdy pracownik choruje na przełomie roku i w dniu 31 grudnia przysługiwał mu zasiłek wypłacany przez ZUS, wówczas od 1 stycznia nadal ZUS kontynuuje wypłatę świadczenia, nawet jeśli od tego dnia pracodawca jest zobligowany do wypłaty zasiłków. Płatnik składek przejmie wypłatę za danego pracownika w danym roku w przypadku przerwy w niezdolności do pracy, trwającej choćby 1 dzień.
Przykład:
Pracownik pobiera zasiłek chorobowy z ZUS od 20 grudnia 2017 r. do 12 stycznia 2018 r. Kolejna niezdolność do pracy trwa od 15 stycznia 2018 r., zatem pracodawca od tego dnia wypłaca pracownikowi wynagrodzenie chorobowe za 33 dni/14 dni, a następnie zasiłek chorobowy.
Pracodawca uprawniony do wypłaty zasiłków w 2018 r. który na dzień 30 listopada 2018 r. będzie zgłaszał do ubezpieczenia chorobowego mniej niż 21 osób, wówczas w 2019 r. straci swoje uprawnienia. Będzie wypłacał zasiłki tylko do końca 2018 r., a zasiłki zależne od 1 stycznia 2019 r. przekaże do ZUS.
Zobacz: Prawo dla firm
Jeśli pracodawca nie jest zobowiązany do wypłaty zasiłków w danym roku kalendarzowym, a pracownik przebywa na długotrwałym zwolnieniu lekarskim, wówczas po wypłacie 33 dni/14 dni wynagrodzenia chorobowego, dalszą wypłatę przekazuje do ZUS. Dokumentacja na podstawie, której ZUS podejmie wypłatę to:
- zaświadczenie lekarskie ZUS ZLA z adnotacją kiedy pracownik dostarczył zwolnienie lekarskie;
- zaświadczenie płatnika składek Z-3 (w przypadku pracowników) dot. składników wynagrodzenia wypłaconych w okresie, z którego ustalana jest podstawa wymiaru zasiłku.
Jeżeli w/w zaświadczenie lekarskie obejmuje zarówno wypłatę wynagrodzenia chorobowego jak i zasiłku, wówczas oryginał zwolnienia należy przekazać do ZUS, a w aktach pozostawić jego kserokopię potwierdzoną za zgodność z oryginałem.
Pracownik, który dostarcza kolejne zwolnienia lekarskie a płatnikiem zasiłku jest ZUS, pracodawca niezwłocznie przekazuje je do dalszej wypłaty do ZUS wraz z zaświadczeniem ZAS-12, dot. daty dostarczenia ZLA przez ubezpieczonego oraz o trwaniu ubezpieczenia chorobowego/wypadkowego.
Podstawa prawna:
- art. 61 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 1999 nr 60 poz. 636 z późn. zm.).