Opłata klimatyczna jest dodatkowym kosztem urlopu. Opłatę klimatyczną należy opłacić, jeżeli przebywa się w kurorcie dłużej niż 24 godziny.
Opłata klimatyczna
Każda gmina ma prawo ustalić, w których spośród należących do niej miejscowości turyści i wczasowicze będą musieli uiszczać tzw. opłatę klimatyczną. Może być ona pobierana w tych miejscowościach, które spełniają określone w rozporządzeniu Rady Ministrów warunki klimatyczne, krajobrazowe oraz umożliwiające pobyt osób w celach turystycznych, wypoczynkowych oraz szkoleniowych. Zapłaci ją każdy, kto planuje odpocząć dłużej niż jeden dzień.
Zróżnicowana wysokość „klimatycznego”
Na opłatę klimatyczną składają się dwie daniny: opłata miejscowa oraz opłata uzdrowiskowa. Do zapłaty tej pierwszej zobowiązane są osoby fizyczne, które przebywają w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt, a także znajdujących się na obszarach, którym nadano status obszaru ochrony uzdrowiskowej. Drugą uiścić będą musieli ci, którzy w celach zdrowotnych, turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych przebywają w miejscowościach na obszarach mających status uzdrowiska. Co ważne, od osób, od których pobierana jest opłata uzdrowiskowa, nie pobiera się opłaty miejscowej.
Porozmawiaj o tym na naszym FORUM!
Status obszaru ochrony uzdrowiskowej przyznawany jest obszarowi, który łącznie spełnia warunki określone w przepisach ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych:
1. posiadanie złóż naturalnych surowców leczniczych o potwierdzonych właściwościach leczniczych;
2. posiadanie klimatu o właściwościach leczniczych;
3. spełnienie określonych w przepisach o ochronie środowiska wymagań w stosunku do środowiska;
4. posiadanie infrastruktury technicznej w zakresie gospodarki wodno-ściekowej, energetycznej, transportu zbiorowego, a także prowadzenia gospodarki odpadami.
Zobacz: Czy można nie udzielić pracownikowi urlopu na żądanie?
Uzdrowiskiem natomiast, zgodnie z przepisami tej samej, jest obszar, na terenie którego prowadzone jest lecznictwo uzdrowiskowe, wydzielony w celu wykorzystania i ochrony znajdujących się na jego obszarze naturalnych surowców leczniczych o potwierdzonych właściwościach leczniczych.
Opłata klimatyczna jest podatkiem lokalnym, zasilającym budżety gminne. Wysokość stawek, zasady ich poboru oraz terminy płatności określa w drodze uchwały rada gminy, ale zgodnie z ustawowymi limitami. Przykładowo, opłata uzdrowiskowa w Sopocie wynosi w tym roku 4,20 zł, a w Ustce 3,00 zł za dobę.
Zarówno opłatę miejscową, jak i opłatę uzdrowiskową nalicza się od osób przebywających w danym miejscu dłużej niż dobę. Pobierana jest za każdy dzień pobytu, ale dopiero po upływie pierwszych 24 godzin. Zakładając, że wczasowicz melduje się w hotelu w sobotę w rano, a wyjeżdża w poniedziałek w południe, powinien zapłacić za dwie doby.
Zobacz: Okresy wypowiedzenia umowy o pracę
Właściciel domku letniskowego bez opłaty
Warto pamiętać, że przepisy przewidują podmiotowe zwolnienie od podatku klimatycznego. Zarówno opłaty miejscowej, jaki i uzdrowiskowej nie pobiera się:
- pod warunkiem wzajemności - od członków personelu przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych oraz innych osób zrównanych z nimi na podstawie ustaw, umów lub zwyczajów międzynarodowych, jeżeli nie są obywatelami polskimi i nie mają miejsca pobytu stałego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
- od osób przebywających w szpitalach,
- od osób niewidomych i ich przewodników,
- od podatników podatku od nieruchomości z tytułu posiadania domów letniskowych położonych w miejscowości, w której pobiera się opłatę miejscową albo opłatę uzdrowiskową,
- od zorganizowanych grup dzieci i młodzieży szkolnej.
Zobacz: Elastyczny czas pracy - nadgodziny odchodzą do lamusa