Oznacza to, że za czarne praktyki możemy uznać tylko te, które są wprost wymienione w ustawie. Żadna inna praktyka, nawet zbliżona do tej określonej przepisami prawa, nie może zostać uznana za czarną – na zasadzie podobieństwa, występowania pewnych cech wspólnych, itp. - jeśli dokładnie nie spełnia okoliczności wskazanych w art. 7 czy 9 ustawy.
Inaczej jest w przypadku katalogu szarych praktyk. Praktyki, o których mowa w art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 3 oraz w art. 8 ust. 1 ustawy stanowią przykłady szarych praktyk. Oznacza to, że także inne zachowanie przedsiębiorcy - nienazwane oraz nie wymienione wprost w ustawie - można uznać za nieuczciwą praktykę rynkową.
Kiedy tak się stanie i na podstawie jakich przepisów? Należy odwołać się w tym przypadku do definicji nieuczciwej praktyki rynkowej wprowadzającej w błąd poprzez działanie (art. 5 ust. 1 ustawy), poprzez zaniechanie (art. 6 ust. 1 ustawy) oraz definicji nieuczciwej praktyki rynkowej uznawanej za agresywną (art. 8 ust. 1 ustawy).
Znajdziemy tam przesłanki, których realizacja przez przedsiębiorcę w danej sytuacji faktycznej może prowadzić do stwierdzenia stosowania praktyki (przy jednoczesnej realizacji przesłanek z klauzuli generalnej).
Polecamy: Na czym polega dumping
Oznacza to, iż przedsiębiorca, któremu zarzuca się stosowanie nieuczciwej praktyki rynkowej nie może bronić się faktem braku wyraźnego wskazania stosowanej przez niego szarej praktyki w przepisach ustawy, jeśli można ją wyprowadzić z ogólnej definicji praktyk wprowadzających w błąd czy też praktyk uznawanych za agresywne.
Zwrócić należy uwagę, iż o ile w przypadku szarych praktyk wprowadzających w błąd są one przykładowo wskazane w ustawie (art. 5 ust. 2 i 6 ust. 3), o tyle w przypadku praktyk agresywnych brak jest przykładowych wyliczeń i występuje tylko ich definicja oraz towarzyszące jej wskazówki interpretacyjne.
Polecamy: serwis Zakładam Firmę