Z praktycznego punktu widzenia oznacza to, że wystarczy wykazać, iż przedsiębiorca dopuścił się zachowania o wskazanych w ustawie cechach i bez dodatkowych dowodów zostanie to uznane za nieuczciwą praktykę.
W ustawie znajdziemy aż 23 przykłady, które stanowią tzw. czarną listę praktyk wprowadzających w błąd. Tak szczegółowy katalog może powodować wiele wątpliwości dlatego w żadnym wypadku nie należy go interpretować rozszerzająco. Z drugiej strony, taka regulacja z pewnością pełni funkcję ochronną wobec konsumentów i pozwala na lepsze zrozumienie przysługujących im praw.
Przeczytaj też: Czym są działania wprowadzające w błąd
Katalog
Przyjrzyjmy się bliżej zachowaniom uznanym za bezwzględnie zakazane w zakresie praktyk wprowadzających w błąd. Znaczenie niektórych z nich nie budzi wątpliwości, natomiast część wymaga krótkiego wyjaśnienia.
Polecamy serwis: Etykieta w biznesie
Art. 7 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym w taki sposób charakteryzuje czarną listę praktyk wprowadzających w błąd:
- podawanie przez przedsiębiorcę informacji, że zobowiązał się on do przestrzegania kodeksu dobrych praktyk, jeżeli jest to niezgodne z prawdą;
- posługiwanie się certyfikatem, znakiem jakości lub równorzędnym oznaczeniem, nie mając do tego uprawnienia - do tej praktyki możemy zaliczyć utrzymywanie, że dany produkt posiada Certyfikat Matki i Dziecka, oznakowanie CE lub Q i B;
- twierdzenie, że kodeks dobrych praktyk został zatwierdzony przez organ publiczny lub inny organ, jeżeli jest to niezgodne z prawdą - tego typu „zatwierdzenia” wydaje np. Międzynarodowe Stowarzyszenie Reklamy;
- twierdzenie, że:
a) przedsiębiorca uzyskał stosowne uprawnienie od organu publicznego lub podmiotu prywatnego – mowa tutaj np. o rozpowszechnianiu informacji o posiadaniu określonych licencji, koncesji, zezwoleń,
b) praktyki rynkowe lub produkt zostały zatwierdzone, zaaprobowane lub uzyskały inne stosowne uprawnienie od organu publicznego lub podmiotu prywatnego
- przy jednoczesnym niespełnieniu warunków zatwierdzenia, aprobaty lub warunków niezbędnych do uzyskania innego stosownego uprawnienia; - reklama przynęta, która polega na propozycji nabycia produktu po określonej cenie, bez ujawniania, że przedsiębiorca może mieć uzasadnione podstawy, aby sądzić, że nie będzie w stanie dostarczyć lub zamówić u innego przedsiębiorcy dostawy tych lub równorzędnych produktów po takiej cenie, przez taki okres i w takich ilościach, jakie są uzasadnione, biorąc pod uwagę produkt, zakres reklamy produktu i oferowaną cenę – takie zachowanie ma na celu zachęcić klientów oferując im bardzo szeroki wachlarz usług lub towarów;
- oferowanie konsumentom fikcyjnych, bądź niedostępnych produktów, a następnie proponowanie im droższych lub gorszych jakościowo „zamienników” ;
- twierdzenie, że produkt będzie dostępny jedynie przez bardzo ograniczony czas lub że będzie on dostępny na określonych warunkach przez bardzo ograniczony czas, jeżeli jest to niezgodne z prawdą, w celu nakłonienia konsumenta do podjęcia natychmiastowej decyzji dotyczącej umowy i pozbawienia go możliwości świadomego wyboru produktu – jest to przykładowo sytuacja, gdy sklep kusi wyprzedażą towaru z powodu likwidacji, a długi czas po wyprzedaży sklep nadal funkcjonuje;
- zobowiązanie się do zapewnienia usług serwisowych konsumentom, z którymi przedsiębiorca przed zawarciem umowy komunikował się w języku niebędącym językiem urzędowym państwa członkowskiego, na którego terytorium przedsiębiorca ma swoją siedzibę, a następnie udostępnienie takich usług jedynie w innym języku, bez wyraźnego poinformowania o tym konsumenta przed zawarciem przez niego umowy – przepis ten ma na celu wykluczenie sytuacji, w których przedsiębiorca utrudnia dostęp do serwisu.