Umowa faktoringu jest tak naprawdę umową sprzedaży wierzytelności, a zatem należności otrzymane przez przedsiębiorcę (faktoranta) od nabywcy (faktora) nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jako że przychód wystąpił w momencie sprzedaży na rzecz dłużnika towaru czy też usługi. Odsetki i opłaty należne faktorowi stanowić będą z kolei koszty uzyskania przychodów dla faktoranta. Powyższą interpretację potwierdzają organy podatkowe, jak choćby: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 29 kwietnia 2009 r. (znak: IBPBI/2/423-127/09/AM).
Faktorant zawarł z faktorem umowę faktoringu, na mocy której faktor nabędzie od faktoranta wierzytelności w kwocie 100.000 zł. Faktor w związku z transakcją obowiązany jest uiścić: prowizję przygotowawczą, prowizję administracyjną oraz opłatę za ryzyko wypłacalności dłużnika. Ponadto faktorant zobowiązany jest uiścić opłatę dodatkową za zweryfikowanie zdolności kredytowej dłużnika. W tym wypadku wszystkie wspomniane koszty stanowić będą koszty uzyskania przychodów faktoranta. Natomiast kwota uzyskana przez faktoranta tytułem sprzedaży wierzytelności nie będzie stanowiła jego przychodu.
Sprzedaż wierzytelności przez faktoranta nie stanowi czynności podlegającej podatkowi od towarów i usług. Opodatkowaniu podlegać będzie jednak usługa samego faktoringu świadczona przez faktora. Faktorant uzyska możliwość odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktur wystawionych przez faktora. Aby jednak faktorant mógł skorzystać z tego uprawnienia, zbywana przez niego wierzytelność musi pozostawać w zakresie przedmiotu jego działalności gospodarczej.
Faktorant zawarł z faktorem umowę faktoringu, na mocy której faktor nabędzie od faktoranta wierzytelności w kwocie 100.000 zł. Kwota ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
Na podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług składać się będą: prowizja oraz opłaty stałe jak również opłata za tzw. gotowość faktora do zakupu wierzytelności faktoranta. Osobny problem stanowią natomiast odsetki.
Faktorant zawarł z faktorem umowę faktoringu, na mocy której faktor nabędzie od faktoranta wierzytelności w kwocie 100.000 zł. Faktor w związku z transakcją obowiązany jest uiścić:
- prowizję przygotowawczą;
- prowizję administracyjną;
- opłatę za ryzyko wypłacalności dłużnika.
Ponadto faktorant zobowiązany jest uiścić opłatę dodatkową, za zweryfikowanie zdolności kredytowej dłużnika. Wszystkie koszty poniesione przez faktoranta stanowić będą podstawę do naliczenia podatku od towarów i usług.
Polecamy: Jak faktoring pomaga rozwiązać problemy firm?
Organy podatkowe wskazują ponadto, że co do zasady odsetki nie wchodzą do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Wyjątek mogą stanowić przykładowo te, które stanowią część składową dyskonta faktora. W takim wypadku, zdaniem organów, stanowią one nic innego jak jego wynagrodzenie. Tu w szczególności należy przywołać interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2009 r. (znak: IPPP1-443-129/09-2/JB) dotyczącą usługi faktoringu odwróconego.
Faktor zawarł z klientem (dłużnikiem) umowę faktoringu odwróconego, na mocy której finansować będzie spłatę jego zobowiązań na rzecz kontrahentów (dostawców). W ramach wynagrodzenia faktor będzie naliczał odsetki od momentu spłaty zaległości dłużnika wobec dostawcy do dnia wpłaty środków przez dłużnika na rzecz faktora. Odsetki te będą zatem stanowiły podstawę do naliczenia podatku od towarów i usług na ogólnych zasadach jako element wynagrodzenia faktora.
Usługa faktoringu powinna zostać udokumentowana stosowną fakturą. Obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej wystawienia. Faktura powinna zostać wystawiona w terminie nie późniejszym niż siedem dni od dnia wykonania usługi, w przeciwnym wypadku obowiązek podatkowy powstanie siódmego dnia, licząc od dnia wykonania usługi.