Informacje mają być jasne i jednoznaczne, a także powinny być dostarczane przed zawarciem umowy, a jeżeli nie zawiera się pisemnej umowy, powinny być udostępnione przed świadczeniem usługi.
Dyrektywa nie przewiduje natomiast określonego sposobu udostępniania informacji przez usługodawcę, pozostawiając mu w tej kwestii swobodny wybór. Jednakże informacje obowiązkowe mają być udostępniane z uwzględnieniem preferencji usługodawcy, na następujące sposoby:
- są dostarczane z inicjatywy usługodawcy;
- są łatwo dostępne dla usługobiorcy w miejscu, w którym świadczona jest usługa lub zawierana jest umowa;
- są łatwo dostępne dla usługobiorcy w formie elektronicznej pod adresem dostarczanym przez usługodawcę;
- są zawarte we wszystkich dokumentach informacyjnych dostarczanych usługobiorcy przez usługodawcę, przedstawiających szczegółowy opis usług, które świadczy.
Do informacji podawanych obowiązkowo należą podstawowe informacje umożliwiające identyfikację usługodawcy, takie jak nazwa usługodawcy, dane dotyczące jego statusu prawnego i formy prawnej, adres pod którym prowadzi przedsiębiorstwo, nazwa właściwego rejestru i numer rejestracji, numer identyfikacji podatkowej, a także jego dane kontaktowe.
Polecamy: Jakie bariery dla przedsiębiorcy w Unii Europejskiej?
Jeżeli działalność podlega systemowi zezwoleń, należy także podać szczegółowe dane dotyczące właściwych organów lub pojedynczego punktu kontaktowego, natomiast w przypadku zawodów regulowanych należy wskazać zrzeszenia zawodowe lub podobne instytucje, w których usługodawca jest zarejestrowany, tytuł zawodowy oraz państwo członkowskie, w którym przyznano ten tytuł. Inne informacje, które należy podać dotyczą już samej usługi.
Artykuł 22 zawiera także wykaz informacji, które udostępniane są usługobiorcy dopiero na jego wniosek.
Wykaz ten obejmuje cenę danej usługi, jeśli nie została wcześniej ustalona, a jeśli nie można podać precyzyjnej ceny, sposób jej ustalenia, działalności wielodyscyplinarnej i spółek powiązanych z daną usługą, środków podjętych w celu uniknięcia konfliktu interesów, a także kodeksów postępowania, którym podlega usługodawca.
Należy także zauważyć, że wymogi dotyczące informacji, określone w dyrektywie usługowej, stanowią jedynie uzupełnienie wymogów już przewidzianych w prawie wspólnotowym (np. dyrektywa o handlu elektronicznym czy dyrektywa w sprawie umów zawieranych na odległość), nie pozbawiają też państw członkowskich możliwości nakładania dodatkowych wymogów odnośnie do informacji udzielanych przez usługodawców prowadzących działalność na ich terytorium.
Polecamy: serwis Zakładam firmę
Artykuł jest fragmentem publikacji "Świadczenie usług w Unii Europejskiej" autorstwa Justyny Kulawik oraz Bartosza Jankowskiego. Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości, Warszawa 2010.