Dyrektywa 96/71 z dnia 16 grudnia 1996 stanowi, iż na terenie Unii Europejskiej zabronione są wszelkie ograniczenia w zakresie świadczenia usług oparte oprzynależność państwową lub miejsce zamieszkania. Świadczenie usług w ujęciu Dyrektywy polegać może na wykonywaniu prac przez przedsiębiorstwo na własny rachunek i pod kierownictwem własnych pracowników, w ramach realizacji umowy zawartej z odbiorcą usług, delegowaniu pracowników zakładu należącego do grupy przedsiębiorców lub też na wynajmowaniu pracowników przez polskie agencje pracy tymczasowej. Warunkiem podstawowym we wszystkich przypadkach jest fakt istnienia stosunku pracy między firmą delegującą a delegowanym pracownikiem przez cały okres delegowania.
Wprowadzająca omawianą dyrektywę duńska ustawa nr 993 z 15 grudnia 1999 roku o delegowaniu pracowników (Act Concerning Posting of Workers) wymienia duńskie
regulacje prawne, które muszą być przestrzegane przez firmy unijne spoza Danii, świadczące w tym kraju usługi w oparciu o Dyrektywę 96/71:
- Ustawa o środowisku pracy;
- Ustawa o równym traktowaniu mężczyzn i kobiet w zakresie zatrudnienia i urlopu rodzicielskiego;
- Ustawa o równości płac;
- Ustawa o stosunkach prawnych;
- Ustawa zakazująca dyskryminacji na rynku zatrudnienia;
Przedmiotowe przepisy mówią m.in. o ochronie praw pracowniczych, bezpieczeństwie pracy, przewidzianych prawem urlopach, czasie pracy czy zakazie dyskryminacji
pracowników ze względu na ich płeć. żaden z wymienionych dokumentów nie określa minimalnego wynagrodzenia pracowników, gdyż wynagrodzenia minimalne negocjowane są w Danii przez związki zawodowe z organizacjami pracodawców danej branży.
System układów zbiorowych funkcjonuje w Danii od 100 lat i wpisał się na stałe w duński system zatrudnienia. Dlatego, aby uniknąć, jak to często określają związkowcy, „dumpingu płacowego” ze strony przybywających z nowych krajów członkowskich UE firm usługowych, duńskie związki zawodowe stosując różne formy zachęt, starają się skłonić takie firmy do przystąpienia do układu zbiorowego określającego płace minimalne w danej branży.
Podstawowymi dokumentami określającymi zasady delegowania pracowników firm usługowych do pracy w Danii są:
- na poziomie UE - Dyrektywa 96/71 z dnia 16 grudnia 1996 o delegowaniu pracowników w ramach świadczenia usług;
- na poziomie krajowym – w Danii - ustawa nr 993 z 15 grudnia 1999 roku o delegowaniu pracowników (Act Concerning Posting of Workers) wprowadzająca w życie
zapisy w/w dyrektywy UE.
Polecamy: Jak założyc firmę w Irlandii
Pobyt pracowników delegowanych
Na bazie w/w dyrektywy, każda firma usługowa kraju wysyłającego, tzn. kraju pochodzenia firmy, ma prawo delegować do wykonania określonej usługi do innego kraju członkowskiego UE swoich pracowników, w tym także tych, którzy nie posiadają obywatelstwa Unii Europejskiej.
Aby świadczenie usług przez pracowników delegowanych na terenie Danii odbywało się zgodnie z prawem, muszą być spełnione następujące warunki:
- Pracownik firmy delegującej musi być zatrudniony w danej firmie. Żadna inna forma zatrudnienia (zatrudnienie na czas próbny, na umowę o dzieło czy umowę zlecenia) niejest możliwa.
- Pracownik przed wyjazdem do Danii musi mieć prawo stałego pobytu w kraju wysyłającym oraz prawo do wykonywania pracy w tym kraju.
- Pracownik musi zgodnie z duńską Ustawą o Cudzoziemcach być zwolniony z konieczności posiadania wizy albo posiadać wizę lub pozwolenie na pobyt.
- Pracownik po zakończeniu oddelegowania do pracy na terenie Danii musi mieć możliwość oraz zamiar powrotu do kraju z którego został delegowany.
Polecamy: Jak założyć firmę w Norwegii
Artykuł jest fragmentem "Poradnika dla polskiego przedsiębiorcy" autorstwa Wydziału Promocji Handlu i Inwestycji Ambasady RP w Kopenhadze.