Timeshare, czyli umowa, na podstawie której konsument, odpłatnie, nabywa prawo do korzystania, w okresach wskazanych w umowie, z co najmniej jednego miejsca zakwaterowania, a zawartą na okres dłuższy niż rok, jest w praktyce wykorzystywana do korzystania z nieruchomości w celach turysytycznych (pensjonatów, apartamentów, ośrodków wypoczynkowych itd.). Ustawa precyzuje co rozumie pod pojęciem miejsc zakwaterowania: są to miejsca noclegowe, w szczególności budynki, mieszkania, pokoje lub inne pomieszczenia mieszkalne, w tym znajdujące się na statkach pasażerskich, innych jednostkach pływających, w przyczepach samochodowych, domkach turystycznych lub innych obiektach stałych.
Próżno szukać przepisów prawnych, które jasno wskażą jak opodatkować timesharing. Przedsiębiorca (bo tylko taki podmiot może prowadzić działalność w zakresie timeshare) musi się posłużyć pewną analogią do innych umów cywilnoprawnych, a mianowicie najmu i dzierżawy. Przychody z takich umów cywilnoprawnych to po prostu przychody z działalności gospodarczej.
Polecamy: Nakaz zapłaty dla przedsiębiorcy – co zrobić?
Przedsiębiorca będący osobą prawną, spółką kapitałową w organizacji, ułomną osobą prawną (z wyjątkiem spółek cywilnych, jawnych, partnerskich, komandytowych i komandytowo-akcyjnych) zastosuje proporcjonalną stawkę podatkową w wysokości 19% podstawy opodatkowania.
Sytuacja podatkowa podatnika – osoby fizycznej jest nieco bardziej złożona. Podatnik taki ma do wyboru skalę podatkową ze stawkami 18% i 32% lub stawkę liniową w wysokości 19%.
Rozwiązanie takie wydaje się korzystne, zważywszy na to, że to sam przedsiębiorca – osoba fizyczna może minimalizować ciężar podatkowy. Osiągając wysokie dochody z umów timeshare może wybrać stawkę liniową 19%, ale musi też pamiętać, że rezygnując z opodatkowania na zasadach ogólnych nie będzie mógł skorzystać z większości ulg i odliczeń.
Warto też wiedzieć, że ze względu na to, że działalność timesharingowa będzie działalnością gospodarczą, dochody z niej osiągane nie mogą być opodatkowane w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Możliwość taka występowałaby, gdyby umowy timeshare zawierane były poza działalnością gospodarczą, co ustawa z 16 września 2011 r. wyklucza.