Długotrwałość zachowań uznawanych za mobbing należy rozpatrywać jednocześnie z ich uporczywością, która rozumiana jest jako znaczne nasilenie złej woli ze strony mobbera. Uporczywość oznacza rozciągnięte w czasie, stale powtarzane i nieuchronnie (z punktu widzenia ofiary) zachowania, które są uciążliwe i mają charakter ciągły. Natomiast nękanie, zgodnie z naturalnym znaczeniem tego słowa, oznacza trapienie, niepokojenie kogoś, niedawanie chwili spokoju, jak też ustawiczne dręczenie, niepokojenie czy też dokuczanie komuś (wyrządzanie mu przykrości) – zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2016 r., sygn. akt I PK 243/15.
Kiedy przysługuje zadośćuczynienie za stosowanie mobbingu?
Pracownik, u którego mobbing wywołał rozstrój zdrowia, może dochodzić od pracodawcy odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.
Wysokość zadośćuczynienia zależy od konkretnie ustalonego stopnia, rozmiaru, intensywności i okresu stosowania mobbingu wobec pracownika oraz indywidualnie ustalonego rozmiaru krzywdy i okresu wymaganego do wyeliminowania skutków pokrzywdzenia, które wymagają odpowiedniej kompensaty lub złagodzenia intensywności doznanych cierpień psychofizycznych wynikających z udowodnionego rozstroju zdrowia wskutek stosowania mobbingu. Zasądzone zadośćuczynienie powinno być odpowiednie w celu rozsądnej rekompensaty finansowej ustalonego konkretnie rozstroju zdrowia oraz cierpień psychofizycznych poszkodowanego mobbingiem pracownika, który nie może oczekiwać zasądzenia roszczeń w oczywiście zawyżonej wysokości, ponad ustalony rozmiar krzywd wynikających z udowodnionego rozstroju zdrowia spowodowanego mobbingiem stosowanym przez pracodawcę.
Polecamy: E-wydanie Dziennika Gazety Prawnej
Nie powinno przy tym podlegać kontrowersji, że ani wysoki status majątkowy pracodawcy (mobbera) ani wielkość (rozmiar) dochodzonych przez pracownika roszczeń z tytułu rozstroju zdrowia spowodowanego mobbingiem nie usprawiedliwiają zasądzenia zadośćuczynienia w rażąco wygórowanej wysokości, ewidentnie przekraczającej odpowiednią sumę rekompensaty za rodzaj i rozmiar krzywd doznanych wskutek spowodowanego mobbingiem "umiarkowanego" psychosomatycznego rozstroju zdrowia pracownika.
Należy także podkreślić, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, w szczególności z orzeczeniem Sadu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2017 r. I PK 206/16 „Kwota przyznanego poszkodowanemu pracownikowi zadośćuczynienia za mobbing powinna być ustalona tak, by na przyszłość pracodawca wystrzegał się tolerowania niedopuszczalnych zachowań w zakładzie pracy.”
Kiedy pracownik może domagać się odszkodowania za stosowanie wobec niego mobbingu?
Odszkodowania może domagać się pracownik, który na skutek stosowania wobec niego mobbingu rozwiązał umowę o pracę. Odszkodowanie nie powinno być niższe niż minimalne wynagrodzenie za pracę. Należy podkreślić, że przesłanką dochodzenia odszkodowania z art. 943 § 4 k.p. jest rozwiązanie przez pracownika umowy o pracę wskutek mobbingu. Pracownik ma obowiązek podania w piśmie rozwiązującym umowę uzasadnienia swojej decyzji wskazując, że pracodawca naruszył kilka podstawowych obowiązków - w tym obowiązku przeciwdziałania mobbingowi, z jednoczesnym podaniem, na czym polegały te działania i zachowania.
Zobacz: Prawo dla firm
Do ustalenia wysokości odszkodowania stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego. Szkoda nie jest konieczną przesłanką do uzyskania odszkodowania w wysokości minimalnego wynagrodzenia.