autoryzujące budują pomost, z którego uczestnik może wejść w najbliższą przyszłość pejzażu aktywności swojego życia. To ćwiczenie nie jest formalnym wywiadem, dlatego podane niżej pytania stanowią pewien punkt odniesienia. Należy rozmawiać naturalnie, bez pospieszania, a także bez powracania uporczywie do pytania, którego okazja zadania ewidentnie minęła. Najlepiej po prostu podążać tam, dokąd prowadzą odpowiedzi osoby coachowanej.
Jeśli przechodzisz przez to ćwiczenie we własnym zakresie, tym bardziej nie zmuszaj się do zadawania niewygodnych pytań. Jeśli coś nie wyjdzie tym razem, może wyjdzie następnym. Pamiętaj, że coaching jest dobrowolnym rozwojem opartym na wewnętrznej harmonii, zrozumieniu i zaufaniu. Dręczenie się pytaniami w imię „rozwoju na pokaz” nie ma nic wspólnego z coachingiem.
Lista pytań:
1. Dziękuję, że chcesz ze mną porozmawiać. Czy możesz się zastanowić nad tym, jakie umiejętności ostatnio nabyłeś lub czego się nauczyłeś? Jeżeli jesteś zadowolony, to możemy pogłębić ten temat.
2. Opowiedz, co się wydarzyło. (ogólny opis subiektywny).
3. Gdybym tam był, co bym zobaczył? (próba opisu obiektywnego).
4. Czy ta nauka była łatwa, czy trudna? (subiektywne odczucie).
5. Czy był taki szczególny moment albo punkt zwrotny, kiedy poczułeś, że pokonałeś trudności? (subiektywne odczucie).
6. Jakich sprzyjających okoliczności życzyłbyś sobie, żeby to wykonać? (subiektywne odczucie).
Przeskok na zewnętrzny punkt widzenia w pytaniu (3) to próba oddzielenia emocji i ocen od faktycznych wydarzeń i zachowań. Dzięki temu można zdefiniować prawdziwe źródła problemu, a nie tylko źródła najłatwiejsze do obarczenia winą lub te którym się to należy (zemsta).
Przeczytaj również: Co to jest coaching?
7. Czy możesz mi pomóc zrozumieć, jakie miałeś intencje lub cele, ucząc się tej umiejętności? Czy jest ona odzwierciedleniem jakiejś nadrzędnej wartości albo przekonania? Jeżeli tak, to jakiego?
8. Czy te wartości/intencje/cele są dla ciebie ważne?
9. Dlaczego w twoich obecnych działaniach te intencje lub cele są dla ciebie ważne?
10. Z jakimi nadziejami i marzeniami twojego życia wiążą się te wartości/przekonania?
11. Na co masz nadzieję, kiedy te wartości i przekonania są obecne w twoim życiu?
12. Jak mógłbyś zatytułować historię, którą mi opowiedziałeś?
Te pytania służą nadaniu wagi opowiadanej historii. Dzięki temu można zdecydować czy warto ją zachować i odwoływać się do niej w przyszłości, czy też było to zdarzenie jedno z wielu i nie warto sobie zaprzątać nim głowy.
Jeżeli czas pozwoli, zadaj jeszcze następujące pytania:
13. Czy coś jeszcze, czym się ostatnio zajmowałeś, wiąże się z tym wątkiem, o którym mówimy?
14. Czy w jakimś okresie twojego życia te motywy/intencje/wartości/nadzieje/marzenia szczególnie się liczyły?
15. Jakie twoje przeszłe działania ukazywałyby te same motywy/intencje/wartości/nadzieje/marzenia?
16. Czy możesz podać przykłady ze swojego życia, które odzwierciedlają jakie znaczenie przywiązywałeś do tych motywów/intencji/wartości/nadziei/marzeń?
17. Jak spostrzegasz swoje doświadczenia z ostatnich czasów w świetle zdarzeń z przeszłości?
To są pytania o kontekst opowiadanej historii: cały zbiór historii posiadanych przez osobę coachowaną, warunki otoczenia jakie zaszły w trakcie opowiadanej historii, różnice i podobieństwa podobnych historii które miały miejsce w przeszłości.
Polecamy serwis Manager
Na zakończenie:
18. Jak się czułeś podczas tej rozmowy?
19. Co myślisz o swojej pracy po tej rozmowie?
20. Co będziesz mógł teraz zrobić?
21. Czy te motywy/intencje/wartości/nadzieje/marzenia są nadal ważne? Jeśli tak, jaki będzie twój następny krok? Czy będzie on zgodny z twoimi motywami/intencjami/ wartościami/nadziejami/marzeniami?
Zakończenie to próba sformułowania konkretnego celu lub zachowania, jako efektu przeżytej historii i przeprowadzonego ćwiczenia. Bez konkretnego wniosku sesja coachingowa może wydać się jałowa, co w przyszłości może utrudnić szczerość i pozytywne nastawienie do całego procesu coachingu.
Fragment pochodzi z książki „Psychologia coachingu” Ho Lawa, Sary Ireland, Zulfiego Hussaina (Wydawnictwo Naukowe PWN, 2010). Wykorzystanie za wiedzą Wydawcy.