Najczęstsze błędy w sprawozdaniach finansowych.
Popełnić błąd – ludzka rzecz, zdarza się każdemu. Jednak specjalistom od finansów firmy błędy nie przystoją. Odpowiedzialność jest zbyt wielka. Lepiej więc wiedzieć zawczasu w którym miejscu na ścieżce ukryta jest wielka dziura niż wpaść w nią jak pierwszy lepszy amator.
Najczęściej popełniane błędy przez badane jednostki (niezauważane błędy w sprawozdawczości jednostek) to:
- (1) nieujawnianie środków trwałych wykorzystywanych na podstawie umów leasingu i umów o podobnym charakterze (najczęściej w wyniku braku odpowiednich procedur wskazujących na taki obowiązek),
- (2) brak ujawnień dotyczących zabezpieczeń i ograniczeń w zakresie posiadanego majątku trwałego,
- (3) kierowanie się ogólnie przyjętymi zasadami podatkowymi przy kwalifikowaniu majątku do środków trwałych oraz przy wycenie i szacowaniu amortyzacji, a nie wymaganymi regulacjami rachunkowymi,
- (4) formułowanie zasad/polityki rachunkowości na podstawie zasad określonych w przepisach podatkowych, a nie zasad określonych w ustawie o rachunkowości,
Na przykład środki trwałe amortyzuje się według stawek określonych w przepisach podatkowych), a nie w oparciu o ustalony okres ekonomicznej użyteczności.
- (5) nieprzestrzeganie zasad własnej polityki rachunkowości – szczególnie wrażliwy obszar na kierowanie się ogólnie przyjętymi zasadami podatkowymi w zakresie kwalifikowania składników majątku jako majątku trwałego i szacowania okresu użytkowania (okresu ekonomicznej użyteczności),
Polecamy: Odpowiedzialność spółek za zobowiązania wspólników
- (6) ustalanie okresu amortyzowania leasingowanego składnika majątku na okres trwania umowy leasingu, podczas gdy dotychczasowe zdarzenia i historia wskazują na „wykupywanie” przedmiotów leasingu po zakończeniu umowy i dalsze ich wykorzystywanie,
- (7) nadmierna chęć aktywowania kosztów w sytuacji „słabego” (niezadowalającego) wyniku finansowego bez analizy czy dany nakład spełnia definicję aktywów,
- (8) brak corocznej inwentaryzacji środków trwałych w budowie, szczególnie pod kątem ich dalszej przydatności i użyteczności oraz realności finalizacji zadania inwestycyjnego,
- (9) niedokonywanie testu pod kątem utraty wartości składników rzeczowych aktywów trwałych przynajmniej na koniec roku obrotowego.
Polecamy: Jak biegły rewident przeprowadza sprawozdanie finansowe w spółce z o.o.?
Powyższy fragment pochodzi z książki „Dokumentacja biegłego rewidenta z badania sprawozdań finansowych” Agnieszki Piechockiej-Kałużnej, Agnieszki Kryśkiewicz-Burnos, Radosława Kałużnego (Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011). Wykorzystanie za wiedzą Wydawcy.